У часе вялікага летняга тыдня адзін хлопец з Нямеччыны, Лукас, падзяліўся сваімі разважаннямі пра цішыню. Ніжэй ён падаў нам некаторыя ідэі, што атаясамліваюцца ў яго з цішынёю з кароткім разважаннем да кожнае з іх.

 [1]

Вызваленне нашых душаў ад усяго таго, што іх абцяжарвае

У штодзённым жыцці мы часцяком сутыкаемся з праблемамі, заданнямі ды барацьбою. Часам я адчуваю патрэбу вызваліцца ад гэтага ўсяго.

Слухаючы сябе

Мы заўсёды маем багата чаканняў ад тых, што знаходзяцца абапал нас. Цішыня гэта тая магчымасць засяродзіцца на рэчах, якія для мяне сапраўды важныя.

Будучы спустошаным, дазволь прамовіць Богу

Стан спустошанасці, які прыходзіць разам з цішынёю, дазваляе Богу прамаўляць у маім сэрцы. На колькі часта мы не звяртаем увагі на заклік, які Бог кіруе да нас?

Здымаючы нашыя маскі - адкрываем сябе

У цішыні я ўваходжу ў пакой, дзе магу сутыкнуцца са сваім праўдзівым "я", без масак, што звычайна я маю на сабе ў кантактах з іншымі асобамі. У асабістае рэляцыі з Богам я магу даверыцца Яму ўсім сваім сэрцам.

Будучы напоўненым прысутнасцю Бога

Вынікам гэтага абноўленага даверу з’яўляецца тое, што Божая прысутнасць можа напоўніць маё ўнутранае жыццё. Першым плёнам гэтага й з’яўляецца цішыня.

Быць як дзіцяці

Як дзіцяці, што давярае сваім бацькам; цішыня робіць магчымым адчуць сябе ў руках Божых, утульна і поўным даверу.

Выракаючыся сябе

У цішыні я прагну заверыць сябе самога Божым рукам, дзеля таго, каб са свайго боку адказаць любоўю на любоў, якую Ён мае для мяне.

 [2]