З канца мінулага тыдня багата вас з розных рэгіёнаў Францыі перабывалі ў Тэзэ з нагоды святаў Усіх Святых. Мы, браты, радыя прывітаць вас, асабліва зараз, у гэты вельмі складаны час крызісу са здароўем, які мы дасвядчаем.
Я таксама хацеў бы падзякаваць дарослым, якія суправаджаюць вас і якія так добра падрыхтавалі гэты сумесны побыт з вамі: святары і пастары, сёстры і свецкія асобы, адказныя за вашыя душпастарствы і школы. У гэты вечар я асабліва хацеў бы прывітаць Эксцэленцыю д’Орнэляса, арцыбіскупа Рэну, Эксцэленцыю Ульрыха, арцыбіскупа Лілю, а таксама Эксцэленцыю Хрысторы, біскупа Шартрскага, якія гэтымі днямі перабываюць з вамі.
З канца мінулага тыдня мяне й маіх братоў уразіла, наколькі вы дапамагаеце нам, захоўваючы санітарныя меры і прытрымліваючыся “бар’ерных жэстаў”, якія насамрэч з’яўляюцца праявам клопату пра іншых. Безумоўна, некаторыя з гэтых мер з’яўляюцца для нас цяжарам, але толькі такім чынам мы можам працягваць прымаць людзей у Тэзэ. Так што дзякуй усім ды кожнаму з вас!
Сапраўды, гэты перыяд, які мы перажываем, вельмі цяжкі. У дадатак да і без таго вялікіх сацыяльных праблем у многіх краінах, акрамя пагаршэння кліматычнай надзвычайнай сітуацыі паўсталі вялічэзныя выклікі, звязаныя з пандэміяй каронавірусу і яе разнастайнымі наступствамі.
У гэтым кантэксце некаторыя з вас задаюцца пытаннем: ці можна працягваць дома тое, чым мы спрабуем жыць тут? Ці магчыма надаль трываць у малітве і надзеі? У нас можа скласціся ўражанне, што мы пакінуты самі сабе, а Бог часам бывае далёка.
Мне здаецца, што асабліва для вас, маладзёнаў, сёння вельмі цяжка прадбачыць будучыню, нават самую блізкую. Многія вучацца ў школе ці ўніверсітэце без упэўненасці, што пасля будзе магчыма знайсці працу. Тады якім чынам манчыма збудаваць свае жыццёвыя планы?
Зразумела, у Тэзэ мы не маем простых рашэнняў. Але мы, браты, хацелі б, каб вы змаглі знайсці тут унутраную сілу, якая дазваляе вам смела глядзець у вашую будучыню. Калі падтрымка, прапанаваная нам грамадствам, хістаецца, усё больш істотным становіцца знайсці ў сабе ўнутраную сілу, якая дапамагае нам рухацца наперад.
Для таго, каб знайсці такую ўнутраную сілу, мне здаецца, заўсёды магчымы пэўны спосаб: скіраваць позірк на Езуса. Больш пазнаёміцца з Ім, адкрыць у Евангеллі сустрэчы, якія былі знакавымі для Ягонага жыцця, адкрыцца Яму сваімі радасцямі і смуткам, а пакрысе Езус стане сябрам, якому мы можам даверыць усё.
У маладосці Хрыстус зрабіў фундаментальны выбар, які кіраваў усім Ягоным існаваннем: увесь свой давер Ён паклаў у Божае любові. У сваю чаргу мы, менавіта праз жыццё Езуса, можам атрымаць гэтую любоў да Бога, якая пераўзыходзіць усё, што мы можам сабе ўявіць.
Падчас кожных выходных у Тэзэ мы ў супольнае малітве адсочваем велікодны шлях Хрыста: у пятніцу мы молімся вакол крыжа; у суботу маем у руках святло Ўваскрасення; у нядзелю мы адзначаем прысутнасць Хрыста ў Эўхарыстыі. Паколькі амаль усе вы з’язджаеце ў пятніцу, мы планавалі правесці малітву вакол крыжа сёння ўвечары.
Звычайна гэтая малітва дазваляе ўсім ахвотным, хто таго прагне, пакласці чола на крыж, і такім чынам ускласці наш цяжар ды цяжар іншых перад Хрыстом. Сёння ўвечары з-за правілаў сацыяльнае дыстанцыяцыі мы не можам гэтага ўчыніць, але замест гэтага зробім нешта іншае. Не мы пойдзем да крыжа, але браты зараз пранясуць яго ў працэсіі праз Храм на знак таго, што ўваскрослы Хрыстус далучыцца да нас у нашых смутках і нягодах.
Разам з маімі братамі мы збіраемся маліцца ў гэтыя дні ў тых інтэнцыях, якія вы напісалі сёння і якія былі складзены каля крыжа.
І сапраўды, аднаўляючы з кожным днём гэты давер да Хрыста, мы можам атрымаць унутраную сілу і мужнасць трывання.
Нават сярод цяжкасцей, нават з вельмі малою упэўненасцю ў будучыні, мы можам працягваць нашае жыццёвае падарожжа крок за крокам, упэўненыя ў тым, што Ўваскрослы Хрыстус заўсёды суправаджае нас.
