Ακούγοντας τους Νέους της Ασίας

Εδώ και πολλά χρόνια Ασιάτες νέοι έρχονται στο Taizé. Αυτό το «προσκύνημα εμπιστοσύνης" οδηγεί στη συνέχεια νέους ανθρώπους σε συντάξεις σε διάφορες χώρες της Ασίας. Κάποιοι αδελφοί της κοινότητάς μας ζουν σε αδελφότητες στο Μπαγκλαντές και τη Νότια Κορέα. Άλλοι αδελφοί κάνουν τακτικές επισκέψεις διασχίζοντας την ήπειρο.

Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, με λίγους αδελφούς μας πήγαμε στην Μιανμάρ, την Κίνα, τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα και την Ινδία. Με αυτές τις επισκέψεις θέλησα να εκφράσω την επιθυμία μας να κατανοήσουμε καλύτερα τις καταστάσεις και να δείξουμε αλληλεγγύη προς εκείνους οι οποίοι, εργάζονται «εις Χριστόν» για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη. Επιστρέψαμε με κάποια ερωτήματα που μπορούν όλους να βοηθήσουν να αναλογιστούμε για τον ίδιο μας τον εαυτό και για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε:

Στη ΜΙΑΝΜΑΡ η ελπίδα για τον εκδημοκρατισμό είναι μεγάλη. Κάποιοι Χριστιανοί συμμετέχουν σε μια «εκπαίδευση για τη δημοκρατία», για να προετοιμάσουν το μέλλον. «Χρειαζόμαστε ανάπτυξη και εκπαίδευση», είπε ένας νεαρός. Ένας άλλος απάντησε: «Προ πάντων έχουμε ανάγκη από καλοσύνη». Η ποικιλία των εθνοτήτων αποτελεί πλούτο γι’ αυτήν την όμορφη χώρα. Αλλά διάφορες ομάδες και κοινότητες βιώνουν συγκρούσεις που φαίνονται ανυπέρβλητες, αν και γίνονται προσπάθειες να βρεθούν αποδεκτές λύσεις. Οι φυσικοί πόροι είναι άφθονοι, αλλά οι εντόπιοι δεν τους επωφελούνται.

Ένα ερώτημα για όλους: Τί μπορούμε να κάνουμε, για να ενισχυθεί η δημοκρατία στη χώρα μας;

Στην ΚΙΝΑ, στο Πεκίνο μία προσευχή συγκέντρωσε 150 νέους. Ένας από αυτούς ήθελε να μάθουμε ότι: "Η οικονομική μας ανάπτυξη είναι επιφανειακή. Στην πραγματικότητα, υπάρχει συχνά ένα κενό μέσα στους ανθρώπους, λείπει ο προσανατολισμός και το νόημα."

Ένα ερώτημα για όλους: Τί δίνει νόημα και προσανατολισμό στη ζωή μου, πέρα από την υλική ευημερία;

Από εκεί, μ’ έναν από τους αδελφούς μου πήραμε το αεροπλάνο για τη ΒΟΡΕΙΑ ΚΟΡΕΑ. Ο ψυχρός πόλεμος σε αυτό το μέρος του κόσμου συνεχίζεται επικίνδυνα. Η διαίρεση μεταξύ Νότιας και Βόρειας Κορέας εξακολουθεί να είναι μια βαθιά πληγή για τους αμέτρητους ανθρώπους και στις δύο πλευρές.

Οι δεσμοί μας με τη Βόρεια Κορέα ξεκινούν από το 1997, όταν ένας τρομερός λιμός προκάλεσε πολλούς θανάτους. Τότε ο αδελφός Roger πήρε την πρωτοβουλία να στείλει χίλιους τόνους τροφίμων. Στη συνέχεια, με την "Επιχείρηση Ελπίδα" αρχίσαμε να στηρίζουμε τα νοσοκομεία. Για ορισμένους γιατρούς από τη Βόρεια Κορέα, έχουμε οργανώσει προγράμματα κατάρτισης στην Ευρώπη. Ένας αδελφός επισκέφθηκε τη χώρα πολλές φορές. Δημιουργήθηκαν πολύτιμες ανθρώπινες επαφές.

Σήμερα, οι ανάγκες παραμένουν μεγάλες. Η χώρα είναι εξαιρετικά απομονωμένη. Στην Πιονγιάνγκ μας υποδέχτηκαν οι εκπρόσωποι του Ερυθρού Σταυρού της χώρας. Τους είπα: "Το Taizé δεν είναι μία ΜΚΟ, αλλά μια θρησκευτική κοινότητα. Ακόμη περισσότερο και από την υλική βοήθεια, αυτό που έχει σημασία για μας είναι οι προσωπικές συναντήσεις." Επιμείναμε να πηγαίνουμε μέσα στις εκκλησίες, ακόμη και αν είναι κλειστές κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Στη μοναδική Καθολική εκκλησία στην Πιονγκγιάνγκ, μας υποδέχτηκε ένας υπεύθυνος λαϊκός (δεν υπάρχει ιερέας), σε μία από τις δύο Προτεσταντικές εκκλησίες οι πάστορες, και στην Ορθόδοξη Εκκλησία ένας από τους δύο ιερείς. Εμείς προσευχηθήκαμε σε αυτές τις εκκλησίες σιωπηλά. Αυτή η σιωπή απέκτησε μια πολύ ισχυρή σημασία. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει σε αυτή τη χώρα πάνω α’’ όλα για να μοιραστούμε τη σιωπή;

Ένα ερώτημα για όλους: Ποιές καταστάσεις απομόνωσης, κοντινές ή μακρινές, μπορώ να κάνω λιγότερο σκληρές με τις επισκέψεις;

Στο Busan, στη ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ, συμμετείχαμε στη γενική συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Οι όμορφες και σημαντικές στιγμές ανάμεσα στους Χριστιανούς από διαφορετικές ομολογίες δεν μπορούν να διώξουν από την καρδιά μου το ερώτημα: Γιατί παραμένουμε χωρισμένοι;

Ένα ερώτημα για όλους: Είναι δυνατόν να δημιουργηθούν περισσότεροι σύνδεσμοι στη χώρα μου μεταξύ των Χριστιανών, όχι μόνον ανάμεσα στις παλαιές ιστορικές Εκκλησίες, αλλά και ανάμεσα στις καινούριες των Ευαγγελικαλιστών, των Πεντηκοστιανών …

Το τελευταίο στάδιο του προσκυνήματος με οδήγησε στην ΙΝΔΙΑ. Πρώτη στο Vasai, μια πόλη σ’ ένα νησί κοντά στη Βομβάη, όπου συναθροίστηκαν 5.500 νέοι άνθρωποι. Για να φτάσουμε στο μέρος όπου πραγματοποιήθηκε η σύναξη έπρεπε να πάμε με τα πόδια στο τελευταίο μέρος της διαδρομής. Τί έκπληξη όταν καθ’ οδόν μπήκαμε στο σπίτι μιας οικογένειας Ινδουιστών, που στην πρόσοψή του ήταν γραμμένη η φράση «καλώς ήρθατε». Ένας νεαρός Χριστιανός μου είπε: «Στις θρησκευτικές μας γιορτές δείχνουμε τον αμοιβαίο σεβασμό μας, καθώς μοιραζόμαστε την τροφή και βοηθούμε σε πρακτικές εργασίες". Πολλοί κάτοικοι του νησιού είναι ψαράδες. Βγαίνουν έξω στη θάλασσα με μικρές βάρκες για μια εβδομάδα ή δέκα ημέρες, κάθε φορά με τη σκέψη αν θα επιστρέψουν. Πέρυσι ένα σκάφος δεν επέστρεψε. Πριν ξεκινήσουν, είτε είναι Χριστιανοί είτε Ινδουιστές, πηγαίνουν στην εκκλησία για να λάβουν ευλογία.

Ένα ερώτημα για όλους: Πώς μπορώ να εκφράσω τον σεβασμό μου για τους πιστούς των άλλων θρησκειών και να δείχνω ότι η θρησκεία είναι ένα προζύμι της ειρήνης και όχι της βίας;

Στη Mumbai, οι νέοι είχαν ετοιμάσει μια υπαίθρια προσευχή στην οποία συνάχτηκαν 3.000 άνθρωποι. Ο Αρχιεπίσκοπος Oswald Gracias μας είπε ότι η πόλη έχει σχεδόν 19 εκατομμύρια κατοίκους, αλλά, παρά την ταχεία ανάπτυξη, οι μισοί ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Στο Dharavi, τη μεγαλύτερη φτωχική συνοικία, ο ιερέας μας υποδέχθηκε θερμά. Νέοι άνθρωποι μας πήραν να επισκεφτούμε οικογένειες. Ακόμη κι αν είναι πρόσκαιρη, οι άνθρωποι βρίσκουν εργασία, ώστε να επιβιώνουν. Οι Χριστιανοί σχηματίζουν μικρές κοινότητες, για να προσεύχονται όλοι μαζί και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο. Τί δημιουργική πνοή! Νέοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για μια αυθόρμητη προσευχή. Ποιο θα είναι το μέλλον αυτής της μεγαλούπολης; Αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Σε ορισμένες χρονικές περιόδους η κυκλοφορία παραλύει τη ζωή. Τα πολεοδομικά σχέδια δεν ανταποκρίνονται σε αυτή την πρόκληση.

Ένα ερώτημα για όλους: Στη δική μου πόλη ή περιοχή, γνωρίζω τους ανθρώπους ή τις πρωτοβουλίες που προσπαθούν να προωθήσουν μια καλύτερη ζωή; Μπορώ να τους υποστηρίξω;

Σε αυτές τις τόσο διαφορετικές μεταξύ τους Ασιατικές χώρες, οι Χριστιανοί είναι συχνά μια μειονότητα, αλλά θέλουν να είναι «το άλας της γης". Μερικές φορές μ’ έναν πολύ κρυφό τρόπο δίδουν ελπίδα στις κοινωνίες όπου ζουν. Ενωμένοι μαζί τους, θέλουμε να εορτάσουμε και να εμβαθύνουμε την κοινωνία ανάμεσα σε όλους εκείνους που αγαπούν τον Χριστό.