Από τη ΒΟΡΕΙΟ ΑΜΕΡΙΚΗ, ένας αριθμός γηγενών Αμερικανών είχαν έρθει στο Ταιζέ και μας ζήτησαν να οργανωθεί μια σύναξη του Προσκυνήματος Εμπιστοσύνης στο Pine Ridge Reservation στη ΝΟΤΙΑ ΝΤΑΚΟΤΑ. Αργότερα, αδελφοί επέστρεψαν στη Βόρεια Αμερική για άλλες συναντήσεις σε διαφορετικές περιοχές. Το 2014 μια ομάδα από το Pine Ridge επέστρεψε στο Ταιζέ και μέσω αυτών των σχέσεων με τους Ινδιάνους της Λακότα (Σιού), έχουμε εκπλαγεί βλέποντας πως η εμπιστοσύνη μπορεί να αναγεννηθεί ακόμα και σε καταστάσεις όπου, στην πορεία της ιστορίας, είχε σπάσει και προδοθεί.

Στη ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ είχαμε οργανώσει ήδη Συναντήσεις στη Βολιβία το 2007 και στη Χιλή το 2010. Και για σαράντα χρόνια τώρα, λίγοι αδελφοί έχουν ζήσει σε μία πόλη της Βάχια στη βορειοανατολική Βραζιλία. Δεδομένης της καταστάσεως στις διάφορες χώρες, οι νέοι της Λατινικής Αμερικής έχουν αρκετούς λόγους να αποθαρρύνονται. Αλλά όπου πήγαμε συναντήσαμε Χριστιανούς που προσπαθούν να είναι «το άλας της γης».

Στο ΜΕΞΙΚΟ όπως και στη ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ, το να είσαι το άλας της γης σημαίνει να επιλέγεις να εργάζεσαι για την ειρήνη σε κοινωνίες, οι οποίες συχνά χαρακτηρίζονται από τη βία και την εμπορία ναρκωτικών. Η ζωντανή λαϊκή πίστη εκεί προβάλλει έντονα το γεγονός, ότι ο Θεός είναι κοντά σε όλους, ιδιαιτέρως δε στους πτωχούς. Αρκετοί χριστιανοί επιθυμούν η Εκκλησία να είναι όλο και περισσότερο χώρος υποδοχής, όπου ο καθένας ακούγεται, αυτό θα βοηθούσε την ειρήνη να εξαπλωθεί.
Στην ΚΟΥΒΑ, αρκετοί νέοι είναι πρόθυμοι να ξεφύγουν από την απομόνωση. Έχουν την ανάγκη να αισθανθούν κοντά σε νέους από άλλες χώρες, για αυτό και μας ζήτησαν να τους μεταφέρουμε τους χαιρετισμούς τους κατά την επιστροφή μας. Για αυτούς, το να είσαι το άλας της γης σημαίνει να επιλέγεις να κρατάς την ελπίδα ζωντανή.

Στην ΑΪΤΗ, η εμπιστοσύνη στον Θεό οδηγεί τους Χριστιανούς να είναι το άλας της γης παρά τις τεράστιες δυσκολίες. Αυτό επιτρέπει σε αυτούς να αντικρίζουν την πραγματικότητα υπό το φως της Αναστάσεως. Ακόμα και ο τρομερός σεισμός του 2010 δεν μπόρεσε να εξαλείψει την εμπιστοσύνη τους στον Θεό.
Απ’ άκρη σ’ άκρη της Λατινικής Αμερικής – είδαμε το ίδιο πράγμα ξανά στο ΠουΕρτο ΡΙκο και τη ΔΟΜΙΝΙΚΑΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – η χαρά δεσπόζει παρ’ όλες τις κακουχίες της ζωής, τις αδικίες, την αύξηση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και πτωχών, την αβεβαιότητα των μεταναστών. Αυτό και μας προκαλεί και συνάμα μας παρακινεί. Ακόμα και μεταξύ των πτωχών, η χαρά καλλιεργείται με την εμπιστοσύνη στον Θεό. Ζώντας ως αδελφοί οι Χριστιανοί βοηθούν να οικοδομηθεί μια κοινωνία όπου δεν είναι αρχή το «καθένας για τον εαυτό του», αλλά αλληλεγγύη και υπευθυνότητα για κάθε ένα χωριστά.