Broeders van de gemeenschap gaan in Cuba leven

Komende zondag, op zijn sterfdag, herdenken we broeder Roger. We gedenken ook zijn 100e geboortejaar en de 75e verjaardag van zijn aankomst in Taizé.

Als nalatenschap liet hij ons een van zijn grootste wensen na: vrede, met elkaar delen, solidariteit tussen mensen. Hij sprak van "strijd en overpeinzing"; hij wist dat Gods goedheid in ons leven kan uitvloeien in vriendelijkheid, in mededogen voor hen die beproefd worden.

Overal ter wereld nemen nieuwe vormen van ellende toe—grote groepen mensen op de vlucht, natuurrampen, massale werkloosheid, geweld—dit alles vraagt om nieuwe vormen van solidariteit. Daarom kan elk van ons zichzelf de vraag stellen: ben ik bereid om mee te helpen om deze nieuwe solidariteit te laten groeien? Ben ik klaar, zonder langer te wachten, om te beginnen met de mensen om mij heen?

De forums en workshops van deze week zijn waardevol voor deze persoonlijke overdenking. Ik wil hier graag onze dankbaarheid uitdrukken aan iedereen die ons kwam helpen om dit zoeken te verdiepen. Jullie moedigen ons aan door jullie toewijding, door jullie vaardigheden. Ik hoop dat door de ontmoetingen van deze dagen wij dat ook voor jullie kunnen doen!

Tekenen van hoop steunen ons. Er ontstaan steeds meer lokale initiatieven om met elkaar te delen, bijvoorbeeld met migranten. Migratie, die wereldwijd toeneemt, zal het aanzicht van onze samenlevingen vernieuwen.

Broeder Roger heeft zijn hele leven vluchtelingen opgenomen, al sinds hij in zijn eentje in Taizé was tijdens de Tweede Wereldoorlog. We zijn verheugd dit voort te kunnen zetten. Sinds kort leeft hier op de heuvel een familie uit Irak.

Een ander teken van hoop is het zien van het groeiende bewustzijn dat we allemaal tot dezelfde menselijke familie behoren. Het is waar dat mensen soms bang zijn voor anderen, in het bijzonder voor vreemden, en we hebben dit allemaal ervaren. Toch worden we deze angst niet de baas door ons achter muren af te zonderen, maar alleen door de ontmoeting te zoeken met mensen die we niet kennen.

Hebben Christenen niet de roeping om universele broeder- en zusterschap te bevorderen? Heeft Christus aan het kruis niet zijn armen uitgespreid om elk mens te verwelkomen?

We zijn dankbaar dat leiders van verschillende kerken zich deze week bij ons aansluiten. Don Manuel, kardinaal-patriarch van Lissabon, is met een groep jonge Portugezen voor een week met de bus hierheen gekomen. Kardinaal Monsengwo kwam van nog verder weg, uit Kinshasa, in Congo. We groeten hen beiden hartelijk.

Voor zondag zullen nog vertegenwoordigers van andere kerken aankomen. Hun aanwezigheid is een waardevol teken dat we op weg zijn met de hele Kerk, met allen die Christus liefhebben.

En we zijn geraakt dat er gelovigen uit verschillende religies onder ons zijn. Een Joodse rabbi en een aantal moslims zijn hier al. Een aantal boeddhisten en hindoes zullen ook nog komen. De zoektocht naar vrede verenigt ons.

In elk land zijn er veel mensen die streven naar vrede voor allen. Zij zien globalisering als een kans om een universele broederschap tot stand te brengen. Daarom zal één vraag zich steeds nadrukkelijker aandienen; ik heb deze afgelopen donderdag al genoemd: is het niet noodzakelijk om supranationale organen op te zetten, en zelfs een soort universeel democratisch gezag, dat regels kan opstellen om meer rechtvaardigheid te verzekeren en de vrede te handhaven?

De zomerweken hier stellen ons in staat om universele broederschap op kleine schaal te beleven. Jullie jonge mensen brengen jullie prachtige verbeelding mee. Jullie zijn in staat om een uitwisseling tussen de verschillende gezichten van de mensheid te laten ontstaan. In Wanagi Tacanku, aan de rand van ons dorp, zet jullie creativiteit zich om in schoonheid en gemeenschap tussen volkeren.

Een ander onderdeel van broeder Rogers erfenis is om door ons gemeenschapsleven de eenheid van de menselijke familie uit te drukken. Voor ons broeders is het een bron van vreugde dat we uit verschillende landen en verschillende continenten komen. En in deze dagen zijn we, voor het eerst in onze geschiedenis, allemaal samen. We hebben niet genoeg kamers en daarom moeten sommige broeders in tenten slapen.

Vanaf volgende week zal een aantal broeders vertrekken naar de gemeenschappen waar zij leven, op verschillende continenten. Naar aanleiding daarvan wil ik jullie iets nieuws vertellen en om jullie gebeden vragen voor het vooruitzicht dat dit opent. We hebben besloten om een gemeenschap te starten in een land dat ons nauw aan het hart ligt, in Cuba. In september zullen twee broeders in dat land gaan leven om enkel het leven van de mensen te delen, en ook om een plaats van gebed en gastvrijheid te zijn.

We hebben deze week veel gesproken over solidariteit. De korte tekst die jullie bij je aankomst ontvingen, “Taizé 2015,” legt uit hoe we de komende drie jaar verder willen gaan. We laten ons leiden door drie woorden die voor broeder Roger de geest van de Zaligsprekingen uitdrukken: vreugde, eenvoud en barmhartigheid.

Voor het komende jaar zal dat het eenvoudige woord "barmhartigheid" zijn—Gods erbarmen, het mededogen dat wij mensen elkaar schenken.

Om persoonlijke inzet te kunnen volhouden is het belangrijk om naar de bronnen van solidariteit te gaan. Het icoon dat we voorin de kerk zien kan ons daarbij helpen. Het is de icoon van barmhartigheid. Door ernaar te kijken verwelkomen we de barmhartigheid van Christus en laten we ons uitzenden naar hen die gekwetst zijn. Soms zijn wij zelf degenen die met verwondingen leven. Elk van ons is uitgenodigd om te helpen en te geven, maar ook om hulp te accepteren en te ontvangen.

We zijn niet alleen in het volgen van Christus. De pelgrimage van vertrouwen gaat door. De ontmoetingen in Taizé en elders zullen ons daarbij helpen, in het bijzonder de Europese ontmoeting in Valencia in Spanje eind december, en de Afrikaanse ontmoeting in Cotonou, Benin in september 2016. We verheugen ons erop om verwelkomd te worden in Afrika.

Een laatste opmerking. Ik wil graag uitdrukken hoezeer we ons verbonden voelen met de jongeren die bijeen zijn in Tlemcen in Algerije. Al tien jaar organiseren jongeren daar elke zomer twee weken van ontmoetingen met dezelfde thema’s als in Taizé. De deelnemers zijn vooral studenten uit heel Afrika. Hun ontmoeting is een duidelijk teken van hoop voor de toekomst van het Afrikaanse continent.