Gedurende deze hele week vieren we Pinksteren. Dat is de afsluiting van Pasen. Jezus veroverde de dood. Hij leeft samen met God. Lijden, ziekte, haat en geweld hebben niet het laatste woord.
Wat vieren we tijdens het feest van Pinksteren? Voor zijn dood maakte Jezus een mysterieuze aankondiging; hij zei tot zijn discipelen: ik zal jullie een Ander zenden die jullie zal helpen, hij zal altijd bij jullie zijn; hij zal zelfs in jullie zijn.
Deze aankondiging is ook voor ons. Deze Ander die met ons is, is de Heilige Geest. Christus noemde hem ook de "kracht van boven." Realiseren we ons wel genoeg hoe buitengewoon dit bericht is? Na de opstanding van Jezus komt God om in elk mens te wonen.
Gods aanwezigheid is eindeloos discreet. Als we deze aanwezigheid niet altijd kunnen voelen, is dit niet omdat ons geloof onvoldoende is, maar omdat God zich niet opdringt. God doet nooit geweld aan ons bewustzijn; Hij respecteert onze waardigheid en onze zelfstandigheid.
Geloof is dit simpele vertrouwen in zijn aanwezigheid in ons. Geloven dat de adem van de Heilige Geest in onze innerlijke diepten Gods ja zegt op ons bestaan. En zijn aanwezigheid in ons wacht ons ja zodat het tot vervulling kan komen.
Het verslag van het eerste Pinksterfeest vertelt ons dat de tijd is gekomen waarop God Zijn Geest uitstort - volgens de eeuwenoude belofte van de profeten - over alle mensen.
Deze universaliteit van Gods liefde voor alle mensen en voor de gehele creatie is de realisatie dat ons wellicht het meest hartstochtelijk interesseert in Taizé. Dit is een van de redenen voor ons leven in gemeenschap. Komend van verschillende landen, van verschillende Kerken, willen we een kleine gelijkenis vormen van deze universaliteit van Gods liefde.
Dus wat mensen ook maar scheidt of tegen hen verzet doet ons pijn. Wat kunnen we doen wanneer we geconfronteerd worden met de tegenstand in de wereld? Er zijn zoveel onrechtvaardige structuren die verandert moeten worden. We zouden iedereen die zich hiervoor inzetten willen steunen. Tegelijkertijd willen we niet alleen het kwaad benoemen, maar ons persoonlijk inzetten.
Een antwoord dat we allemaal in praktijk kunnen brengen is om niet bang te zijn om elkanders wonden aan te raken. In tegenstelling, we moeten ze het hoofd bieden.
In veel Europese landen zijn er met name migranten tussen de gewonden. Afgelopen jaar hebben we in Taizé een Iraakse familie verwelkomd, daarna jonge Soedanese mannen en een van Afghanistan.
Ik denk in het bijzonder aan de mensen van Syrië. Ik heb Kerstmis daar doorgebracht en vaak komen gezichten of specifieke woorden in mijn gedachten. De gevechten in Aleppo zijn weer begonnen. Laat ons bidden voor die mensen die zulke beproevingen hebben ondergaan.
Twee weken geleden hebben we in Taizé een Syrische familie die gevlucht is van Homs verwelkomd, ouders met vier kinderen. De kinderen zijn al naar school gegaan. We willen er alles aan doen om een toekomst vol vrede te bieden. (...)
De wereld is in toenemende mate uit elkaar gerukt. Maar we kunnen zaden van eenheid planten. Dat was het doel van onze pelgrimage in Roemenië. Een iedereen van ons kan, waar we ook zijn, zaden van eenheid planten. De Heilige Geest is met ons en steunt ons.
De Metropoliet Serafim van Roemenië, die hier afgelopen nacht en deze ochtend was, moest alweer vertrekken. Het was een mooi bezoek. En nu zal Poojith, uit India, de namen van de landen opnoemen die hier aanwezig zijn en aan wie de kinderen bloemen zullen geven.
