Toen hij in 1940 Genève verliet om de gemeenschap van Taizé op te richten, werd frère Roger gedreven door de intuïtie dat als christenen een zuurdesem van vrede zijn in de mensheid, ze hun onderlinge verzoening niet tot later kunnen uitstellen. Jaren later beschreef hij zijn eigen weg hierin als volgt:

“Geraakt door het getuigenis dat mijn grootmoeder met haar leven gaf, vond ik, in navolging van haar, mijn eigen christelijke identiteit: ik bracht in mijzelf een verzoening tot stand tussen het geloof van mijn wortels en het Mysterie van het katholieke geloof, zonder de verbondenheid met wie dan ook te verbreken.”

Deze weg die frère Roger opende is een moeilijke weg, die veel van ons vraagt. Een weg ook waarin nog veel valt te onderzoeken.

In Christus behoren we aan elkaar toe. Als de christenen onderling verdeeld zijn, is de boodschap van het evangelie niet goed meer te horen.

Hoe zouden we in kunnen gaan op de nieuwe uitdagingen in onze maatschappij, met name die van de secularisatie en de onderlinge verstandhouding tussen culturen, als we de gaven die de heilige Geest aan elk van de christelijke tradities toevertrouwde, niet bundelen? Hoe kunnen we aan iedereen de vrede van Christus doorgeven en zelf verdeeld zijn?

Laten we niet meer zoveel energie verliezen aan de tegenstellingen tussen christenen, soms zelfs tot binnen onze eigen gezindte toe! Laten we elkaar weer vaker vinden door samen te zijn in de aanwezigheid van God, in het luisteren naar het Woord, in de stilte en lofprijzing:

Laten we één keer per maand of kwartaal de inwoners van onze stad, ons dorp of onze streek uitnodigen voor een ‘verzoeningswake’. [1]

Jongeren zouden zo’n wake voor kunnen bereiden door op weg te gaan naar de ander: naar een andere parochie of gemeente, een andere beweging of groep. Ze kunnen zelfs jongeren uitnodigen die op zoek zijn naar geloof.

Zo groeit het verlangen om zoveel mogelijk samen te doen. Dat wat ons samenbindt is belangrijker dan dat wat ons scheidt: laten we die werkelijkheid zichtbaar maken door onze manier van leven!

De verschillende christelijke tradities zijn al begonnen met het onderling uitwisselen van hun gaven. Wij zien in Taizé hoe door het gemeenschappelijk gebed en de persoonlijke ontmoetingen het wederzijdse respect zich verdiept en dat zo’n uitwisseling daarin op een heel natuurlijke manier plaatsvindt.

 

Bepaalde aspecten van het Mysterie van het geloof komen bij bepaalde christelijke tradities beter tot hun recht.

 

De christenen van het oosten hebben altijd meer nadruk gelegd op de opstanding van Christus die de wereld nu al omvormt. Is het niet dankzij deze overtuiging dat velen van hen tientallen jaren van lijden in de afgelopen eeuwen konden doorstaan? Het oosten heeft het onderricht van de kerkvaders zeer trouw bewaard. Het monastieke leven dat het westen via hen ontving, bracht in de hele Kerk de contemplatie tot leven. Zouden de christenen van het westen zich meer open kunnen stellen voor deze schatten?

 

De christenen van de Reformatie hebben bepaalde werkelijkheden van het evangelie nadrukkelijk onderstreept: God schenkt ons zijn liefde onvoorwaardelijk; in zijn Woord komt Hij een ieder tegemoet die daarnaar luistert en handelt; het eenvoudige vertrouwen van het geloof leidt tot de vrijheid van de kinderen van God; samen zingen helpt om het Woord van God te verinnerlijken. Zijn dit geen waarden die wezenlijk zijn voor alle christenen?

 

De katholieke kerk bleef door de geschiedenis heen de universaliteit van de gemeenschap in Christus zichtbaar maken. Onophoudelijk zocht zij naar de juiste balans tussen de Kerk op plaatselijk niveau en de universele Kerk. De één kan niet zonder de ander bestaan. Een ambt dat gemeenschap dient op alle niveaus, hielp om overeenstemming van geloof te bewaren. Zouden allen die gedoopt zijn niet nog verder kunnen groeien in het begrip van dit ambt?

 

Afgezien van de uitwisseling tussen de verschillende christelijke tradities, is het ook dringend nodig dat die uitwisseling van gaven zich verdiept tussen de continenten. De kerken van de andere continenten hebben bijvoorbeeld veel te geven aan de christenen van Europa. Na alles wat deze kerken van Europa ontvingen, kunnen zij haar vandaag de dag het evangelie met nieuwe oren doen horen.

 

De getuigen en de martelaren van Christus voeren ons mee naar één unieke gemeenschap. Zij geven voeding aan onze hoop en aan onze vastberadenheid om te zoeken naar de zichtbare eenheid tussen alle christenen.