Domenico (Italië)
Op zondag morgen, onder een bewolkte hemel, verzamelden zich pelgrims van alle leeftijden en nationaliteiten bij de bron. De broeders kwamen aangelopen, traditioneel met takken in hun handen om Palmzondag te vieren. Ondanks het weer was er een vreugdevolle stemming, we baden en zongen onder de beginnende lentebloesem.
Toen liepen we alle tezamen in een processie van de bron naar de kerk, meer dan duizend mensen. Eenmaal aangekomen in de kerk zetten we de viering voort, zoals gewoonlijk met een symfonie van verschillende talen. In de middag kwamen jongeren uit Duitsland, Portugal en andere landen uit de hele wereld, aan in Taizé. Zij gingen een week doorbrengen met gebed en vreugde in de geest van solidariteit. Dit is de belangrijkste week van het jaar voor ons allen en we zullen het vieren in gemeenschap en eenvoud, in afwachting van de opstanding van Christus.
Het is de eerste keer dat ik de heuvel zie in de wintertijd. Alles lijkt anders, maar toch kan je altijd het unieke en magische van deze plaats voelen. Het regent veel, vaak vergezeld door een klein windje. De bomen zijn kaal en ik voel dat ze niet kunnen wachten om hun blaadjes weer te laten groeien. De eerste bloesem verwelkomt de pelgrims alweer.
Rond de kerk zie ik veel bekende gezichten. De week voor Pasen lijkt de tijd dat mensen die een diepe band met Taizé hebben, terug komen. Om hun hart en ziel opnieuw de woorden van God te laten ervaren. Je kan het zien tijdens de gebedsdiensten: iedereen zing, van voor tot achterin de kerk. Uren achter elkaar blijven ze zingen. Het is zo goed te begrijpen dat deze mensen iets met elkaar delen; ze delen hun geloof en de vreugde van betekenisvolle gesprekken en reflecties.
