Drogi Metropolito Hilarionie!

Z radością i wzruszeniem składamy wizytę rosyjskiemu Świętemu Kościołowi prawosławnemu. Chcę wyrazić całą moją wdzięczność za wasze zaproszenie. Poprzez tę pielgrzymkę do Moskwy chcielibyśmy z pokorą wyrazić nasz szacunek wobec tak długoletniego dochowania wierności wierze przez chrześcijan w Rosji.

My, bracia z Taizé, odkryliśmy za przewodem naszego założyciela, brata Roger, że jedna z tajemnic rosyjskiej duszy kryje się w modlitwie adoracyjnej, w której można doświadczyć dobroci Boga. Pragnęlibyśmy w tych dniach przyłączyć się do tej modlitwy.

To poprzez modlitwę, celebrowanie liturgii bądź modlitwę serca prawosławni chrześcijanie docierają do wielkich tajemnic wiary, takich jak wcielenie Chrystusa, Jego zmartwychwstanie czy też nieustanna obecność Ducha Świętego w Kościele. I to te tajemnice według prawosławnych nadają sens wielkości istoty ludzkiej: Bóg stał się człowiekiem, aby każda istota ludzka mogła uczestniczyć w Jego bóstwie, człowiek jest wezwany do tego, by wraz z Chrystusem został przemieniony już tu na ziemi. Chrześcijanie prawosławni zawsze podkreślali, że zmartwychwstanie Chrystusa już teraz przemienia świat.

Ale to, co najbardziej jedyne, najbardziej charakterystyczne jeśli chodzi o Kościół w Rosji, to doświadczenie tylu chrześcijan, którzy z pokolenia na pokolenie przekazywali swoją miłość do Chrystusa, to szczególne doświadczenie tych, którzy wyznawali swą wiarę z narażeniem życia. Pamięć o tych męczennikach jest w Rosji wciąż żywa. Wczoraj udaliśmy się oddać im hołd w Butowie.

Chrześcijanie Zachodu tak bardzo potrzebują odkryć skarby prawosławia. Jeśli chodzi o nas, to chcielibyśmy przekazać młodym z wielu krajów, których przyjmujemy na naszym wzgórzu, taką wizję Boga, człowieka i Kościoła, do której inspiracją była dla nas właśnie tradycja wschodnia.

Drogi Metropolito Hilarionie! Przybyliśmy do Moskwy wyrazić naszą wdzięczność za to, że nasza wspólnota mogła zadzierzgnąć trwałe więzi z rosyjskim Kościołem prawosławnym. Te więzi zakorzenione są już w rodzinnej historii brata Rogera, który pewnego dnia tak o tym mówił:

„Moja głęboka miłość do Kościoła prawosławnego sięga mojego dzieciństwa. W czasie I wojny światowej Rosjanie musieli uciekać ze swego kraju. To byli prawosławni. Moja matka gościła niektórych z nich i ja przysłuchiwałem się rozmowom; potem moja mama mówiła mi o ciężkich próbach, przez które oni przeszli. Później, w czasach mojej młodości, mieszkaliśmy obok rosyjskiej cerkwi; chodziliśmy do niej, żeby uczestniczyć w modlitwach, wsłuchiwać się w piękno śpiewów, a ja starałem się dostrzec na twarzach tych chrześcijan przybyłych z Rosji ich cierpienie.”

To w grudniu 1962 roku zawiązała się bliższa więź między naszą wspólnotą a patriarchatem moskiewskim dzięki wizycie w Taizé metropolity Nikodema.

Później patriarcha Aleksy II, jak to on sam mi przypomniał, odwiedził Taizé, gdy był jeszcze arcybiskupem Tallina.

W roku 1978 brat Roger na zaproszenie patriarchatu przybył wraz z dwoma braćmi do Moskwy. Spędził również dwa dni w Leningradzie, gdzie spotkał się ponownie z metropolitą Nikodemem, a także z biskupem Cyrylem, podówczas rektorem tamtejszego seminarium.

W 1988 roku miała miejsce kolejna podróż brata Rogera wraz z jeszcze jednym bratem do Moskwy z okazji tysiąclecia chrztu Rusi. Brat Roger udał się wtedy również do Jarosławia, Kijowa, a także był zaproszony na lokalny sobór Cerkwi rosyjskiej do Troicko-Siergijewskiej Ławry. W trakcie tej wizyty brat Roger zdał sobie sprawę z ogromnych potrzeb Kościoła rosyjskiego, potrzeb związanych z wypełnianiem przez ten Kościół jego posługi. W porozumieniu z patriarchatem wspólnota z Taizé zleciła wtedy wydrukowanie we Francji miliona egzemplarzy Nowego Testamentu po rosyjsku, w tłumaczeniu synodalnym, i postarała się o przekazanie ich w początkach 1989 roku do Moskwy, Kijowa, Mińska i Leningradu.

Metropolita Filaret z Mińska przybył do Taizé na spotkanie z bratem Roger na wiosnę 1989 roku. Metropolita Cyryl, który objął po nim stanowisko przewodniczącego Wydziału Spraw Zewnętrznych, przyjechał do Taizé w roku 1990. Wcześniej był już w Taizé jako student, gdy studiował w Bossey.

Począwszy od roku 1990 młodzi rosyjscy chrześcijanie prawosławni zaczęli uczestniczyć w międzynarodowych spotkaniach młodych organizowanych przez naszą wspólnotę, albo w samym Taizé, albo raz do roku w jednym z dużych europejskich miast.

Dziś, gdy w Taizé znajdują się grupy wiernych prawosławnych z ich duchownymi, liturgia prawosławna jest sprawowana dwa, trzy razy w tygodniu. Przedstawiciel patriarchatu moskiewskiego w Paryżu przywiózł pewnego dnia dla prawosławnej kaplicy w Taizé antimension.

Od początku mojej posługi jako przeora zależało mi, by wraz z dwoma moimi braćmi odwiedzić patriarchę Aleksego, co miało miejsce w roku 2006. Później uczestniczyłem w jego pogrzebie w 2008 roku, a także w intronizacji patriarchy Cyryla I w roku 2009.

Chciałbym jeszcze powiedzieć, że każdego roku przesłanie, które moskiewski patriarcha wysyła na nasze Europejskie Spotkanie Młodych, jest dla nas bardzo cennym wsparciem.

Z okazji piątej rocznicy śmierci brata Rogera patriarcha Cyryl napisał do nas w swoim przesłaniu: „Połączenie wierności nauczaniu Ojców Kościoła z twórczą aktualizacją tego nauczania w misyjnej posłudze wśród dzisiejszej młodzieży charakteryzowało drogę brata Rogera, jak również założonej przez niego wspólnoty.” Poprzez te słowa patriarcha ukazał nam drogę, którą nadal kroczymy.

Drogi Metropolito Hilarionie! Z całego serca dziękujemy za przyjęcie nas. Niech Bóg błogosławi Święty Kościół prawosławny w Rosji.