Jak ta przyjaźń się zaczęła?

Zaczęła się spotkaniami, najpierw w formie listów. Na początku lat 60-tych Elisabeth de Godzinsky, która mieszkała w Helsinkach w Finlandii, przeczytała kilka artykułów Brata Rogera we francuskim czasopiśmie chrześcijańskim. Była nimi poruszona. Słowa mówiące o pojednaniu były dla niej ważne zarówno w wymiarze osobistym, jak i społecznym. W czasie wycieczki do Francji miała możliwość uczestniczenia w niedzielnej Eucharystii w Taizé i spotkania z kilkoma braćmi. Czuła się tutaj jak w duchowym domu i zabrała go ze sobą w sercu. Dla braci była pierwszym kontaktem z Finlandią, tym odległym krajem na północy.

Inne spotkanie miało miejsce w Taizé 10 lat później, kiedy fińskie małżeństwo, Anna Maija (z domu Raittila) i Taisto Nieminen, odwiedzili Wspólnotę na początku lat 70-tych. Oni również znaleźli tutaj swój duchowy dom i za pośrednictwem braci zaprzyjaźnili się z Elisabeth de Godzinsky w Helsinkach. Brat Roger stał się ich duchowym mentorem i bliskim przyjacielem. Anna-Maija jest znanym teologiem, nauczycielem religii, poetką i tłumaczem, jej mąż Taisto również tłumaczem. Po pewnym czasie przyłączyli się do osób przygotowujących „Sobór Młodych”, który właśnie został ogłoszony w Taizé. Tłumaczyli teksty na język fiński i mówili o Taizé podczas swoich wizyt w różnych częściach Finlandii. Anna-Maija zajmowała się również tłumaczeniem śpiewów z Taizé na fiński i uczyła, jak je śpiewać.

Nowe przyjaźnie

Następne lata owocowały kolejnymi spotkaniami. Jeden z woluntariuszy, którym był obecny przeor Taizé, brat Alois, w latach 70-tych, jeszcze jako uczeń, odbył niezapomnianą podróż do Finlandii. Anna-Maija przygotowywała te wizyty, organizując podróż i wybierając parafie, szkoły, grupy i domy, które miały być odwiedzane. To był praktyczny, oddolny ekumenizm, coś nowego i ekscytującego dla wielu Finów. Gotowość słuchania i pokora odwiedzających były uderzające. Śpiewy z Taizé, cisza, siedzenie na podłodze, ikony i świece tworzyły zupełnie nową atmosferę modlitwy.

Przez wiele lat Anna-Maija organizowała wieczory ekumeniczne w domach i parafiach. Ludzie byli zapraszani osobiście, a informacje o tych spotkaniach rozchodziły się z ust do ust. Odbywały się też spotkania trwające cały tydzień. Uczestnicy pochodzili z różnych Kościołów i środowisk. Dzielili się przemyśleniami, modlili się, spacerowali na łonie natury i przygotowywali posiłki. Anna-Maija przygotowywała wskazówki do dyskusji oparte na tekstach Brata Rogera i Liście z Taizé.

Na tych spotkaniach nowością było osobiste zaangażowanie. Ludzie nie dyskutowali teoretycznie, ale zadawali pytania dotyczące ich osobistej życiowej wędrówki i słuchali innych. Anna-Maija zaczęła pisać okólnik o nazwie Tulisija z wiadomościami z Taizé i innych spotkań. W ten sposób ludzie z różnych części Finlandii mieli możliwość uczestnictwa w tej przygodzie z ekumenizmem. Przez lata Anna-Maija zajmowała się też tłumaczeniem Listu z Taizé pisanego przez braci i regularnie wydawanego.

Przez granice

Wkrótce Anna-Maija zaczęła też zachęcać młodych i trochę starszych do odwiedzin w Taizé. Najczęściej płynęli najpierw do Szwecji, a stamtąd jechali pociągiem lub autobusem. Podróż trwała około 50 godzin. Obchody Wielkanocy i letnie spotkania – czasem w deszczu, czasem w słońcu – są nadal wyryte w pamięci wielu ludzi. Były to najpierw wizyty indywidualne, a począwszy od lat 80-tych organizowano także grupowe wyjazdy z parafii. Anna-Maija sama zorganizowała wiele takich wyjazdów do Taizé jak i na Spotkania Europejskie, czasami wraz z młodymi z krajów sąsiadujących.

Były również podróże w innym kierunku – na Wschód. W latach 70-tych i 80-tych Anna-Maija i Taisto podróżowali dużo po Europie Wschodniej, za Żelazną Kurtyną, samodzielnie lub wespół z braćmi. Związek Radziecki, Węgry, Polska, Niemcy Wschodnie... W tym czasie spotkania z chrześcijanami z tych krajów nie były rzeczą łatwą, ale w cudowny sposób bywały możliwe. Elisabeth nawiązywała kontakty szczególnie w Związku Radzieckim ponieważ mówiła po rosyjsku. Czasami latem zostawała w Taizé przez dłuższy czas, by uczyć rosyjskiego niektórych braci.

Przesłanie pojednania dociera coraz dalej

Wspólnota z Taizé stała się lepiej znana w Finlandii latem 1979 roku, kiedy Brat Roger i brat Alois przybyli do Turku na Ekumeniczne Dni Kościoła. To tam narodziło się marzenie o fińskiej wspólnocie chrześcijańskiej. Zaczęła się od Omenapuukylä (Wioska Jabłoni) w pobliżu Salo. Potem przeniosła się do Kaarina i otrzymała nazwę Morbacka. Stamtąd znowu została przeniesiona w miejsce swojej obecnej lokalizacji w Kingasala, tutaj nazywa się Ukinranta. Życie tam opiera się na regularnej modlitwie w duchu „radości, prostoty i miłosierdzia”, a dom jest częścią ekumenicznego stowarzyszenia o nazwie Sinapinsiemen (ziarnko gorczycy).

Ekumeniczne Dni Kościoła zostały ponownie zorganizowane w Turku w 2007 roku i ponownie brat Alois był tam obecny, tym razem jako przeor Taizé. Teraz Taizé było już bardzo dobrze znane wśród fińskich chrześcijan i w trakcie tych dni wiele osób odwiedziło „Wioskę Ciszy” i uczestniczyło w modlitwach, które się tam odbywały. Śpiewy z Taizé były częścią tych modlitw i szybko rozprzestrzeniły się po całym kraju. Są często śpiewane w parafiach.

Coraz więcej młodych, zarówno indywidualnie jak i w zorganizowanych grupach znajduje drogę z Finlandii do Taizé. Po powrocie często zaczynają modlitwy lub inne spotkania w swoich rodzinnych miejscowościach. Na przykład w Helsinkach cotygodniowa modlitwa odbywa się od wielu lat. Każdy jest tu mile widziany. Zaczęto ją w latach 80-tych w parafii luterańskiej, po kilku latach przeniesiono do kaplicy rzymsko-katolickiej, stamtąd do rosyjskiego kościoła prawosławnego, teraz odbywa się w krypcie katedry. W lecie modlitwy są organizowane w kaplicy na małej wysepce w pobliżu miasta.

Nowe pokolenia

Elisabeth i Taisto odeszli już i są z Bogiem. Anna-Maija, nasza duchowa matka, przeszła na emeryturę i mieszka w domu dla osób starszych w Helsinkach, gdzie przyjmuje przyjaciół z bliska i daleka. Sytuacja się zmieniła, ale przyjaźń z Taizé, zainspirowana przez te trzy drogie nam osoby, trwa.

Nowi ludzie kontynuują pracę: tłumaczenie Listu z Taizé, tłumaczenie śpiewów, przyjmowanie gości i organizowanie odwiedzin. Kolejni młodzi i dorośli znajdują inspirację w zaproszeniu Taizé do wspólnego poszukiwania pojednania i nadziei. A wielu „kiedyś młodych ludzi” niesie ze sobą przez życie zabezpieczenie odnalezione kiedyś w Taizé: przyjaciół, głębszą wiarę, pragnienie działania na rzecz jedności chrześcijan, pomocy najuboższym i zaufanie nawet pośród trudności życia.

Witajcie w Finlandii!

My, Finowie, cieszymy się bardzo ze Spotkania Taizé w Helsinkach w 2012 roku i mamy nadzieję, że wielu młodych z naszego kraju, krajów sąsiednich i z odleglejszych miejsc przybędzie do Helsinek w dniach 28-30 września 2012 roku. Czekamy na Was z radością!