Gdyby w wielu krajach nie dochodziło do zachwiania wartości duchowych, nasza wspólnota nie angażowałaby się z taką energią w przyjmowanie tydzień za tygodniem młodych ludzi nie tylko z krajów północnych, słowiańskich, śródziemnomorskich, lecz również z Afryki, Ameryki Łacińskiej, Azji.
Widząc wszystkie te młode twarze na naszym wzgórzu w Taizé rozumiemy, że przybywają z zasadniczymi pytaniami: czego Chrystus ode mnie oczekuje? Jak odnaleźć w Nim sens własnego życia? Nie zawsze czując jasno, zmierzają do tego, by iść za Chrystusem. Ich dążenia rodzą pytanie: w jaki sposób Bóg może być dla mnie wszystkim?
Ważne jest, abyśmy razem z moimi braćmi odpowiadali na ich zaufanie przede wszystkim jako ci, którzy się modlą i słuchają, nigdy jako mistrzowie duchowi.
Czy każdy człowiek, niezależnie od wieku, nie potrzebuje, by go ktoś wysłuchał, czy nie musi od nowa «zderzyć się z sensem»?