Być znakiem sprzeciwu w obliczu niesprawiedliwości społecznej, uprzedzeń i nacisków.

Melanie, Germany

W życiu stajemy często przed wyborem czy chcemy iść za głosem większości, czy też się sprzeciwić. Stawić opór znaczy wybrać inaczej niż większość. Jest to „mniejszość jednostki przeciw jednomyślnej większości”.

W kulturze chrześcijańskiej istnieje silna tendencja do zgadzania się na wszystko. Zapomnieliśmy w pewnym sensie, jak mówić „nie”. Są jednak sytuacje i kwestie, w których chrześcijanie powinni jako pierwsi mówić „nie”. Na przykład gdy dochodzi do dyskryminacji, ucisku, wykorzystania ekonomicznego, podżegania do wojny lub homofobii, chrześcijanie powinni wystąpić i położyć kres podobnym zachowaniom.

Wzorce takie jak Dietrich Bonhoeffer czy Malala mogą być dla nas inspiracją do walki w sprawach, które uważamy za słuszne. Czasami jedna osoba może zmienić tak wiele. Jeśli więc chcemy się czemuś oprzeć, dobrze jest nie pozostawać w osamotnieniu, ale nabrać odwagi i poszukać przynajmniej jednej osoby, która przyłączyłaby się do naszej walki przeciw większości, która powiedziałaby „nie” wobec niesprawiedliwości społecznej, uprzedzeń czy ucisku.

Chrześcijanie i muzułmanie żyjący razem. Spotkanie z muzułmanami i chrześcijanami z ròżnych krajòw.

To spotkanie oraz kilka innych zostały zarejstrowane przez francuskojęzyczną sieć radiową Radios Chrétiennes Francophones (RCF). Można posłuchać w sieci reportażu w języku francuskim.

Czyim domem jest planeta Ziemia? Żyć w solidarności ze stworzeniem.

Joana, Portugalia

To spotkanie wywarło na mnie duże wrażenie. Pastor Dave opowiadał o tym, co od lat chciałam usłyszeć na temat wagi, jaką ma nasza planeta i zróżnicowanie form życia, z chrześcijańskiego punktu widzenia. Nie wystarczy myśleć, że Bóg nas kocha. Bóg kocha wszystkie aspekty swojego stworzenia, a my nie jesteśmy na ziemi tylko po to, by nim rządzić.

Chciałam od dłuższego czasu wydobyć podobne słowa od członków mojego Kościoła i grup młodzieżowych, w które jestem zaangażowana, ale nie było to łatwe i w końcu zniechęciłam się tym brakiem zainteresowania ze strony innych. Czuję, że teraz moje siły są odnowione, jestem znowu zmotywowana do tego, żeby zmieniać moją wspólnotę, a nawet żeby podjąć współpracę z międzynarodową organizacją „A Rocha”, która zajmuje się ochroną stworzenia.

Po swojej prezentacji pastor Dave poprosił nas o zadawanie pytań i zobaczyłam, że inni słuchacze byli również zmotywowani do tego, by wnieść swoj wkład w chrześcijańską ekologię.

„Wyjść na peryferie”: w jaki sposób to wezwanie papieża Franciszka zaprasza nas do budowania Kościoła biednego i dla biednych?

Carmen, Hiszpania

Ojciec Mariano Puga zwrócił się do nas z pytaniem: Jakie miejsce zajmują biedni w naszym życiu, jako uczniów Jezusa z Nazaretu?
Życie Jezusa uczy nas, że powołanie chrześcijan nie może się realizować w oderwaniu od życia osób biednych i cierpiących. To jest coś większego niż „praktyki religijne”, chodzenie do kościoła co niedzielę lub wzięcie ślubu kościelnego. Jako chrześcijanie musimy zapytać siebie: czy Bóg, który objawił siebie poprzez biednych, przez Jezusa, przez osoby cierpiące, jest naszym Bogiem? Czy my, młodzi obecnych czasów, potrafimy dzielić z nimi życie?

„Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, oni bowiem ją odnajdą”: osobista lektura błogosławieństw w ujęciu sędziego z Polski.

Ela, Polska

To, co powiedział sędzia prowadzący spotkanie, bardzo mnie zainteresowało. On postrzegał swoją pracę jako służbę na rzecz społeczności, a jej główne zadanie to stawanie w obronie ubogich. W sposób inspirujący wyjaśniał, jak stara się podchodzić do powierzonych mu spraw, wiedząc, że jego orzeczenia stanowią rozwiązania prawne i że osoby w konflikcie muszą odnaleźć także rozwiązania na poziomie międzyludzkim. Jednego możemy się od niego nauczyć: pamiętać zawsze, że w Jezusie Chrystusie jest źródło nadziei w naszym codziennym życiu.

W stronę większej sprawiedliwości wobec migrantów

Pia-Mareike, Niemcy)

Bardzo często wpływ wiary na nasze życie ogranicza się do pewnych sfer. Osobiście zawsze uważałam, że między naszym życiem zawodowym, a pragnieniem życia chrześcijaǹskiego, jest przepaść, którą tylko z wielkim trudem można przezwyciężyć. Dzięki spotkaniom z wieloma osobami, które pracują jako chrześcijanie w różnych dziedzinach życia społecznego zrozumiałam, że mogę tak jak oni, połączyć moją karierę zawodową oraz czas, który poświęcam na świadectwo życia chrześcijǹskiego.

Amaya Valcarcel, jedna z zaproszonych gości, która pracuje z uchodźcami, miała rację, mówiąc: „Nie możemy zrobić wszystkiego, ale możemy zrobić coś niewielkiego i to, co potrafimy, możemy zrobić naprawdę dobrze.”

Można uwolnić się od nałogów i wyjść z prostytucji!

Amélie, Francja

Isabelle, działaczka z Nest przyjechała do Taizé wraz z dwiema innymi kobietami, aby opowiedzieć nam o ich organizacji. W swojej pracy spotykają się z prostytutkami, proponują im pomoc, wysłuchują je i starają się odpowiedzieć na ich potrzeby.

Ruch ten stawia sobie za cel doczekanie dnia, w którym prostytucja przestanie istnieć. Isabelle podkreśla, że większość prostytutek (ponad 80%) to ofiary sieci, działających jak mafia. Nest stara się więc wpłynąć na stanowione prawo i pomóc w jego nowym ujęciu, które uznawałoby prostytutki jako ofiary i karałoby klientów.

Nest przyjmuje prostytutki w miejscach, w których mogą się czuć bezpieczne, a także zastanowić się nad własną przyszłością i nad tym, jak wyjść z obecnej sytuacji. Te kobiety biorą pełną odpowiedzialność za kształt swojej przyszłości.

Usłyszeliśmy świadectwa kobiet, które w przeszłości były prostytutkami i wyszły z tej sytuacji dzięki staraniom Nest. Ich opowieści były nasycone głębokimi uczuciami: z jednej strony ciężarem kłamstw i przemocy, których ofiarą się stały (obydwie przyjechały do Francji, ponieważ obiecano im pracę), z drugiej strony nadzieją na nowe życie.

Taizé w Korei Południowej: fraternia zaangażowana w różnych sferach życia lokalnej społeczności.

Borja, Hiszpania

Dzisiaj uczestniczyliśmy we wspaniałym spotkaniu z czterema braćmi z Taizé, którzy spędzili wiele lat w Korei Południowej. Ich świadectwa i doświadczenia były silną inspiracją dla nas, osób zaangażowanych na rzecz pokoju i pojednania w różnych częściach świata.

W czasie dzielenia odkryliśmy, że to, co dokonuje się w Taizé, może być przeniesione w inne zakątki świata. Poprzez odwiedziny w więzieniach, modlitwę z różnymi osobami i wiele innych działań, ci bracia nieśli nadzieję i zrozumienie miejscowej ludności.

Przyjeżdżam do Taizé od ośmiu lat i przed powrotem do domu zawsze zadaję sobie to pytanie: czy jest możliwe przeniesienie na grunt naszych lokalnych społeczności to, czego się tutaj uczymy? Jak możemy to zrealizować w praktyce? Czy pojednanie na całym świecie jest możliwe? Nie możemy zmienić świata w jeden dzień, ale poprzez nasze małe uczynki możemy rozpocząć jego przemianę. Brat Roger mawiał: „Przełóż na uczynki tę małą cząstkę Ewangelii, którą udało ci się zrozumieć.”