TAIZÉOd początku bracia skupili się na młodzieży. Zakładali małe szkoły dla ubogich, znajdowali sposoby wspierania uczniów w nauce, organizowali regularne spotkania modlitewne i refleksyjne w różnych częściach kraju itp. Jeden z braci, który już zmarł, nauczał w wyższym seminarium duchownym w Dhace przez ponad trzydzieści lat.
Na przestrzeni lat bracia zorientowali się w szczególnie trudnej sytuacji osób z niepełnosprawnością. Już w Chittagong i Dhace bracia zajmowali się biednymi osobami niepełnosprawnymi, które w tamtym czasie nie miały praktycznie żadnego wsparcia ze strony społeczeństwa. Z biegiem lat świadomość ich trudnej sytuacji wzrosła w kraju i obecnie istnieje wiele organizacji poświęconych ich potrzebom. Na początku lat dziewięćdziesiątych bracia założyli w Mymensingh jedną z pierwszych organizacji „Ośrodek dla Osób Niepełnosprawnych”, organizując pielgrzymki dla członków grupy. Odegrali również kluczową rolę w założeniu jedynej wspólnoty L’Arche w Bangladeszu, w okolicy Mymensingh.
Bracia pracują nie tylko z Bengalczykami, ale także z osobami z różnych rdzennych grup etnicznych, zwłaszcza z Garos (znanymi również jako Mandi), którzy stanowią większość chrześcijan w dystrykcie Mymensingh. Podobnie jak w Taizé, bracia modlą się trzy razy dziennie i starają się zasiać ziarna pojednania między chrześcijanami różnych wyznań, członkami rozmaitych grup etnicznych i wyznawcami różnych religii. Ich kontakt z wieloma grupami jest stały, a ludzie ze wszystkich środowisk pojawiają się w ich ośrodku: studenci ze szkół wyższych, uniwersytetów lub szkół koranicznych, ubogie kobiety, dzieci ulicy, chrześcijanie wszystkich wyznań w kraju, hinduiści, muzułmanie i agnostycy.
