Trzy dni pojednania pełnego radości

W dniach 1-3 maja 2009 roku 8 tysięcy młodych ludzi uczestniczyło w spotkaniu zorganizowanym w stolicy Litwy przez Wspólnotę z Taizé we współpracy z młodzieżowym centrum archidiecezjalnym. Przed przeszło trzema laty z inicjatywy kardynała Backisa bracia zostali zaproszeni do zorganizowania tutaj etapu „pielgrzymki zaufania przez ziemię”. W słowach powitania kardynał podkreślił: „Myślę, że Wilno, rozradowane Wami i Waszą obecnością, okaże swoją gościnność.” I rzeczywiście, przyjęcie zorganizowane przez całe miasto przeszło najśmielsze oczekiwania.

To, co uderzało od początku, to odkrycie, że pojednanie jest możliwe. Mimo kaprysów historii młodzi z krajów położonych tak blisko, a jednak często odległych, zgromadzili się, by dzielić to, co rzeczywiście ważne. 30 parafii i setki rodzin z Wilna i okolic udzieliło gościny młodym ludziom z krajów sąsiednich, a także z kilku bardziej odległych. Jakimże znakiem pokoju w rodzinie ludzkiej były podczas modlitw czytania biblijne, jedno po drugim, po litewsku i po polsku, po białorusku i po łotewsku.

Całe miasto zmobilizowało się na przyjęcie gości. Oficjalne tablice informacyjne podawały program modlitw i spotkań popołudniowych; ogromne transparenty pozdrawiały pielgrzymów przed głównymi kościołami, a jeden z parków w sercu miasta został zarezerwowany na miejsce wydawania posiłków: w tej sielskiej scenerii nad małą rzeką Wilejka rozdawano gorące dania przygotowane przez młodych ludzi i żołnierzy. Radość bycia razem była widoczna na wielu twarzach.

Podczas popołudnia młodzi uczestnicy i mieszkańcy miasta gromadzili się w różnych miejscach na spotkaniach poświęconych różnym tematom: w katedrze zostali zaproszeni do rozważań o Bożym powołaniu; w kościele luterańskim o roli śpiewu w wierze; w muzeum poświęconym pamięci sowieckiego reżimu o obciążeniu przeszłością współczesnych społeczeństw; w katedrze prawosławnej o ikonach i przykładach śpiewu liturgicznego z Grecji, Gruzji i Rosji; w teatrze o różnych tradycjach ludowych, także żydowskiej; na ulicach można było się spotkać z niepełnosprawnymi, którym towarzyszyli woluntariusze Caritasu oraz Wspólnoty Wiara i Światło. Ta ostatnia przyjmowała także grupę z Moskwy.

Modlitwy odbywające się w czterech głównych kościołach miasta były chwilami szczególnego skupienia w trakcie tych trzech dni. Wszyscy zwracali się wspólnie ku Bogu: biskupi z całej Litwy, hierarchowie Kościoła prawosławnego i luterańskiego, rodziny udzielające gościny, młodzi ludzie reprezentujący różne środowiska, bracia rozproszeni po różnych miejscach modlitwy. Jak brat Alois powiedział podczas ostatniego rozważania: „Jesteśmy bardzo wdzięczni za przyjęcie, jakie otrzymaliśmy w tych dniach. Dziękujemy hierarchom Kościołów, którzy wsparli nas w przygotowaniach, wszystkim tym, którzy otworzyli nam drzwi swoich domów i oczywiście wileńskiemu zespołowi duszpasterstwa młodzieży i wszystkim woluntariuszom. Gościnność, której doświadczyliśmy, jest widomym znakiem tego, że Kościół żyje!”

Kiedy nadszedł czas wyjazdu, młodzi ludzie i rodziny żegnali się nie bez wzruszenia. Niektórzy nie ukrywali poczucia, że oto dane im było przeżyć coś szczególnego, a nawet uczestniczyć w wydarzeniu o wymiarze historycznym. Rzeczywiście, prawdopodobnie po raz pierwszy mogły się spotkać tysiące młodych chrześcijan różnych wyznań z Polski i z Rosji, z Łotwy i Ukrainy, Białorusi i Europy Zachodniej; wszyscy goszczeni przez Litwinów w ich przepełnionej radością, świętującej stolicy. Te tysiące młodych ludzi poszukujących pojednania i razem budujących w tych dniach wspólnotę Kościoła było prawdziwym znakiem nadziei... znakiem, że przyszłość w pokoju jest możliwa.

Zdjęcia