У той дзень:Выйдзе парастак з пня Есэевага,і атожылак з кораня ягонага прынясе плод;і спачне на ім Дух Пана,дух мудрасці і разумення,дух парады і моцы,дух пазнання і боязі Пана.Напоўніцца баяззю Пана,і будзе судзіць не з погляду вачэй сваіх,і не са слыху вушэй сваіх будзе асуджаць.Ён будзе судзіць убогіх паводле справядлівасці,і прыгнечаным зямлі будзе выносіць прысуд ў праўдзе;і жазлом вуснаў сваіх ударыць зямлю,і дыханнем вуснаў сваіх заб’е няправеднага.І будзе справядлівасць паясам на бёдрах Яго,і вернасць – поясам на сцёгнах Ягоных.Тады воўк будзе жыць разам з ягнцам,і леапард разам з казлянём будзе ляжаць;і цяля, і малады леў, і вол будуць разам,а малы хлопчык будзе паганяць іх.І карова будзе пасвіцца разам з мядзведзіцай,і дзеці іх будуць ляжаць разам,і леў, як вол, будзе есці салому.І немаўля будзе гуляць над нарою аспіда,і дзіця працягне руку сваю да гнязда гадзюкі.Не будуць чыніць зла ані шкоды на ўсёй святой гары Маёй,бо будзе напоўнена зямля пазнаннем Пана,як водамі напаўняецца мора.І будзе ў той дзень:корань Есэя, што стане сцягам для народаў,будуць шукаць язычнікі,і стане слаўным месца ягонага адпачынку.І будзе ў той дзень: ізноў выцягне Пан руку Сваю,каб завалодаць рэштаю народа Свайго,якая застанецца з Асірыі і Егіпта, з Патроса і Куша,з Элама і з Сэнаара, з Эмата ды з астравоў на моры.
У папярэднім раздзеле было абвешчана аб знішчэнні Ерузалема асірыйцамі. Прарок выступае супраць тых, хто ўслаўляе законы ліхія (10, 1), супраць багацця і эксплуатацыі ўбогіх у краіне. Менавіта з-за гэтага раздзел заканчваецца паведамленнем аб падзенні: «высокія – згінаюцца», і аб тым, што «найвышэйшыя вяршкі абразаюцца». Валіцца Лібан – кедр не вытрымае.
Такім чынам, гэта падрыхтоўвае нас да навяртання і слова надзеі, дадзенага ў 11 раздзеле. Пасля ўсіх гэтых разбурэнняў Бог збіраецца стварыць нешта новае. Нягледзячы на тое, што наперадзе людзей чакаюць доўгія гады выгнання, яны адыдуць са словам, якое дае жыццё.
Абяцанне палягае на тым, што Бог застанецца верным дому Давіда. Вялікі лібанскі кедр упаў, але тут вырасце галінка – верагодна, вельмі крохкая – з паходжання Есэя, бацькі Давіда, чые карані застаюцца на месцы. І гэта Бог, які выбірае яго, які ўскладае на яго свайго Духа, як і раней. І ён прыгожы, у яго будзе ўсё неабходнае для аднаўлення Божага Валадарства. Народ жыве чаканнем.
Апошнія вершы даюць нам карціну бязмернага супакою. Супакой у стварэнні паміж жывёламі, паміж людзьмі і жывёламі, паміж людзьмі і Богам. Менавіта малыя – малы хлопчык і немаўля, малое дзіця, будуць адыгрываць важныя ролі ў гэтым новым жыцці. Прымірэнне паміж традыцыйнымі ворагамі, змяненне раўнавагі сіл, а затым Бог абдорыць усіх супакоем на Яго святой гары. Усё гэта супольна набліжае нас да Бога, дазваляе нам увайсці ў Яго інтымную блізкасць.
Дзе я бачу надзею ў складанасцях нашага жыцця – асабістага, сямейнага, супольнага, грамадскага ці царкоўнага? Якія словы надзеі былі мною атрыманы апошнім часам? Адудзяч за гэта.
Наша надзея і чаканне скіроўваюць нас да Езуса. Якія сувязі я бачу з Езусам у вершах 1-5? Якую прыгажосць я адкрываю ў Ім?
Кім з’яўляюцца гэтыя малыя, што вядуць мяне да пазнання Бога? Як я магу з’яднаць тыя часткі сябе, якія часта варагуюць паміж сабою?