Nazywam się Melvin, mieszkam w południowych Indiach, w stanie Tamil Nadu. Należę w swojej parafii w Trichirappalli do grupy młodych. Chcę wam opowiedzieć o swoich doświadczeniach po przejściu w grudniu zeszłego roku fali tsunami przez wschodnie wybrzeże Indii.
26 grudnia fala zniszczyła prawie całkowicie 78 wiosek w naszej prowincji. Z chwilą, kiedy się o tym dowiedzieliśmy, postanowiliśmy w naszej grupie I.C.Y.M. (Ruch młodych Katolików Indii) natychmiast pojechać do wiosek, które ucierpiały. Pojechaliśmy tam, zanim dotarły jakieś środki wysłane przez rząd. Kiedy poznaliśmy sytuację, zrozumieliśmy, że najważniejsze jest nakarmienie tych, którzy przeżyli. Następnego dnia wspólnie przygotowaliśmy 24 000 „chapathis”, placków z mąki, których wystarczyło, żeby nakarmić blisko 6000 osób. Mnie z kilkoma przyjaciółmi powierzono zbieranie ciał leżących jeszcze na ulicach i pomoc w ich godnym pogrzebaniu. Zajęliśmy się w szczególności wioską Vailankanni, gdzie znajdowało się słynne sanktuarium maryjne, do którego pielgrzymowało wielu chrześcijan, ale także hinduiści i muzułmanie.
Tam zorganizowaliśmy rozdawanie „chapathis”. Później młodzi ludzie rozpoczęli zbiórkę pieniędzy, ubrań, naczyń kuchennych i żywności. Nasz ruch podjął się urządzenia obozu dla 200 osób pozbawionych dachu nad głową. Członkowie I.C.Y.M. z sąsiedniego stanu, Karnataka, przyjechali pomóc nam przy pracach budowlanych.
Grupy niemieckiego Czerwonego Krzyża przybyły tu później, nie wiedząc zbyt dobrze, w jaki sposób mogłyby pomóc. W końcu nawiązali kontakt z nami i zaproponowali, że sfinansują naszą pracę. Dzięki ich pomocy można było zbudować 275 małych domów i 85 łodzi rybackich. Oni dostarczyli środków finansowych, ale my byliśmy odpowiedzialni za konkretną organizację pracy.
W tych zniszczonych miejscach widziałem, jak ludzie z różnych religii i kast bez lęku łączą się przy wspólnych zadaniach. To doświadczenie służby i niesienia pomocy braciom było dla mnie ogromnie istotne.