Браты ў Бангладэш
З самага пачатку браты засяродзілі сваю дзейнасць сярод моладзі, ствараючы невялікія школы для бедных, знаходзячы спосабы падтрымліваць навучэнцаў у іх адукацыі, арганізоўваючы малітоўныя сустрэчы з разважаннямі, якія рэгулярна праводзяцца ў розных частках краіны ды шмат чаго іншага. Адзін з братоў, цяпер ужо нябожчык, выкладаў у галоўнай семінарыі Дакі больш за трыццаць гадоў.
Важнаю праблемаю, якая ўзнікала на працягу многіх гадоў, з’яўляецца пытанне людзей з інваліднасцю. Ужо ў Чытагонге і сталіцы браты займаліся беднымі інвалідамі, якія на той момант амаль не мелі падтрымкі ў грамадстве. З гадамі ў краіне саспела ўсведамленне іх цяжкага становішча, а зараз існуе мноства арганізацый, якія займаюцца іх патрэбамі. У пачатку 1990-х браты стварылі ў мясцовасці Маймансінгх адну з першых арганізацый - “Грамадскі цэнтр для інвалідаў” і запачаткавалі царкоўныя пілігрымкі для інвалідаў. Браты таксама спрычыніліся да стварэння ў Бангладэш у раёне Маймансінгх адзінае суполкі L’Arche.
Браты працуюць не толькі з бенгальцамі, але і з людзьмі з розных груп карэнных народаў, асабліва этнасам гаро (таксама вядомым як мандзі), якія складаюць большасць хрысціян у раёне Маймансінгх. Як і ў Тэзэ, яны моляцца тройчы на дзень, спрабуючы пасеяць зерне прымірэння паміж хрысціянамі розных канфесій, прадстаўнікамі разнастайных этнічных груп і вызнаўцамі розных рэлігій. Кантакт братоў з рознымі групамі адбываецца на сталай аснове, а людзі з розных слаёў грамадства прыходзяць і далучаюцца да іх асяродка: студэнты каледжаў, універсітэтаў альбо каранічных школ, бедныя жанчыны, бяздомныя дзеці, хрысціяне ўсіх канфесій у краіне, індуісты, мусульмане і агностыкі.
