Ukraina | Artykuł brata Aloisa

« Na Ukrainie, zło nie będzie miało ostatniego słowa »

W tym roku okres Wielkiego Postu rozpoczyna się w czasie, gdy w kontynent europejski uderzyła wojna. Tragizm tych dni pogrąża nas w tajemnicy zła. Sam Jezus doświadczył tego w sposób ostateczny, gdy dobrowolnie zgodził się na utratę życia na krzyżu: dotarł do kresu cierpienia. W drodze, która nas prowadzi do Wielkanocy, podtrzymuje nas ta nadzieja: poza krzyżem, poprzez zmartwychwstanie Chrystusa, Bóg otworzył drogę życia dla całej ludzkości.

Jak to możliwe, że ogień z broni i bomby rozdzierają narody, które są sobie tak bliskie, pod tak wieloma względami? Tak wiele rodzin ma krewnych po obu stronach granicy... Podczas pielgrzymki do Rosji, Białorusi i Ukrainy w 2015 r., z niewielką grupą młodych ludzi z różnych krajów, byłem tego świadkiem, gdy odwiedziłem szpital w Kijowie z rannymi w walce żołnierzami ukraińskimi. Była z nami młoda kobieta z Rosji. Kilka dni temu, w chwili wybuchu wojny, ta młoda Rosjanka, wspominając tamtą wizytę, podzieliła się następującą historią: „Kiedy weszłam do szpitala, byłam sparaliżowana strachem i wstydem. Na początku trudno mi było cokolwiek powiedzieć. Potem zaczęłam opowiadać, że jako dziecko jeździłam każdego lata do dziadka na Ukrainę, że moja kuzynka urodziła się na Ukrainie. Potem ukraińscy żołnierze zaczęli się zmieniać, jeden z nich nagle powiedział, że jego żona jest Rosjanką, inny, że jego rodzice mieszkają w Rosji... I stało się jasne, że w rzeczywistości byliśmy bardzo bliscy sobie, że byliśmy jak bracia i siostry.”

Módlmy się, aby te nasiona wzajemnych więzi i komunii nie zostały wyrwane przez szaleństwo wojny, ale aby na dłuższą metę okazały się silniejsze niż bezsensowna przemoc. Jest pewnie za wcześnie, by wyrażać to życzenie, kiedy z każdym dniem przybywa ofiar i rannych. Zachowajmy jednak, zakorzenioną w głębi naszych serc, nadzieję, że zło nie będzie miało ostatniego słowa.

Papież Franciszek wezwał do zachowania postu i modlitwy w Środę Popielcową. W wielu miejscach na świecie wierni gromadzą się i modlą o pokój. Kilka dni temu otrzymaliśmy wiadomość od prawosławnego księdza z Rosji: także w jego parafii ludzie modlą się o pokój.

Tak, aby przeżyć ten okres Wielkiego Postu w solidarności z tymi, którzy cierpią z powodu wojny toczącej się na Ukrainie, módlmy się za ofiary i ich rodziny pogrążone w żałobie, za rannych, za tych, którzy musieli uciekać, za tych, którzy chcieliby to zrobić, ale nie mogli, a także za tych wszystkich, którzy zdecydowali się pozostać tam, gdzie żyją. Pomyślmy o ludziach najbardziej podatnych na zranienia, którzy jako pierwsi odczują konsekwencje konfliktu zbrojnego, o dzieciach, które zostały poddane próbie, o młodych ludziach, którzy nie widzą przyszłości.

W naszej modlitwie nie zapominajmy prosić Ducha Świętego, aby natchnął przywódców narodów i wszystkich tych, którzy mogą wpływać na bieg wydarzeń, tak aby ogień z broni ustał jak najszybciej. Módlmy się, aby wojna nie pogłębiła podziałów wewnątrz Kościołów i w rodzinach, i żeby zwierzchnicy Kościołów towarzyszyli wszystkim dotkniętym tą straszną próbą. A ponieważ w oczach Boga liczy się każde ludzkie życie, pomyślmy o walczących we wszystkich zaangażowanych krajach, a także o ich rodzinach, na przykład o tych babciach, które widzą, jak ich wnuki idą na front, na wojnę, której ani nie wybrały, ani nie chciały. Być może pewnego dnia wyjdą na ulice, by zaprotestować...

Ponieważ Wielki Post rozpoczyna się w tak mrocznej atmosferze, jesteśmy wezwani do przeżycia tych czterdziestu dni w komunii z tymi, którzy nie tylko w Europie, ale na całym świecie zmagają się z przemocą. Na krzyżu Chrystus otworzył swoje ramiona, aby objąć całą ludzkość, tę ludzkość zbyt często rozdartą, a jednak na zawsze zjednoczoną w sercu Boga.