TAIZÉ

Ontmoeting in Rotterdam

“Het feest is voorbij, maar de erfenis blijft”

 
Op zondag 16 januari kwamen meer dan duizend mensen bijeen in de Laurenskerk, de grootste kerk van Rotterdam, voor een dankviering voor de pelgrimage van vertrouwen in Nederland. De vreugde en dankbaarheid voor deze mooie Europese ontmoeting waren duidelijk van de gezichten af te lezen.

De broeders hebben de overheidsorganisaties bedankt voor hun medewerking, de kerken, en allen die hebben meegeholpen in de voorbereiding van dit evenement, evenals de duizenden mensen die de deelnemers bij hen thuis hebben ontvangen. In het bijzonder werd de stuurgroep genoemd, die de broeders ondersteund heeft in de centrale voorbereiding van de ontmoeting.

De aanwezigheid van dertigduizend jongeren in Rotterdam gedurende vijf dagen heeft vertrouwen gezaaid, en ook vreugde, mededogen en vergeving: de drie woorden die met grote letters in het Sportpaleis waren geschreven en die de rode draad vormen van de Brief uit Chili. Iedereen is uitgenodigd om voortaan zorg te dragen voor wat gezaaid is en de pelgrimage van vertrouwen in het dagelijks leven voort te zetten; in het persoonlijk leven, in zijn of haar familie en binnen de kerk.

Tijdens de gebedsviering hield Arjan Plaisier, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland, een korte overweging over de lezing (Lucas 9:10-17):

“De vermenigvuldiging van de broden: het wonder dat steeds weer gebeurt.
 
Dit brood moet worden gedeeld. Er is een kerngemeenschap die het brood deelt. Die daarvoor geroepen is. Wij hebben de broeders van Taizé, met de zusters, mogen ontvangen.
 
In de loop van de jaren zijn velen op tijdelijke basis ingeschakeld bij het dienstwerk van Taizé. Mede-uitdelers, rond een biddende gemeenschap. Ook voor Taizé aan de Maas zijn we dankbaar voor al die helpende handen. Helpende handen, delende handen. Vrijwilligers van Taizé, maar ook de vele vrijwilligers uit de kerken en zelfs van daarbuiten. Zij allen hebben het gebod van Jezus gehoord: geef hen te eten.
 
Het gaat daarbij om de menigte, de schare, zoals dat in de oudere vertalingen werd genoemd. Waar ze vandaan zijn gekomen weten we niet precies. Lukas vertelt van 5000. Ook wij hebben ze gezien, de 5000, 4 keer, 5 keer, 6 keer. Wat dreef hen? Uit de Oekraïne, Albanië, Polen, Frankrijk, Nederland? We weten het niet, zoals we het van de mensen toen niet weten. Toch hebben ze mogen ontvangen. We zijn getuige geweest van het wonder. Het is ten diepste het wonder van Jezus, de opgestane Heer, het stille centrum van al ons doen, het stille centrum van Taizé aan de Maas.
 
Twaalf manden bleven over. Taizé in de Ahoy is voorbij, maar we zijn geroepen het ‘overschot’ te beheren. Er iets mee te doen. Het feest is voorbij, maar de erfenis blijft. Zo werkt het wonder door. Daar mogen we onze krachten aan geven in de tijd die komt. Twaalf manden, zeker genoeg voor de komende twaalf maanden.”

Aan het eind van de viering sprak de bisschop van Rotterdam, Mgr. A. van Luyn, over de vier gaven van God die ontvangen zijn dankzij Taizé en die de komende jaren ongetwijfeld vrucht zullen dragen:

“Allereerst voor de kerken in ons land, in het bijzonder voor ons bisdom: een impuls om de dialoog met de jonge generatie te continueren en te inspireren over levenszingeving en geloofsverdieping, in pastorale initiatieven van gebed en bezinning, van ontmoeting en gemeenschap, van diaconie en solidariteit. In de gastgezinnen hebben deze initiatieven al concreet vorm gekregen tijdens de Taizédagen. Het is te hopen dat deze voortgang vinden en verbreding in ons bisdom.
 
Vervolgens is het gezamenlijke project van voorbereiding en begeleiding van de Europse Taizé-ontmoeting door de uitnodigende kerken – Protestantse Kerk Nederland en de Nederlandse Bisschoppenconferentie met steun van de Raad van Kerken – een belangrijke stimulans geworden voor de oecumenische beweging in ons land. Hetgeen zeker positieve uitwerking en voortzetting zal krijgen in andere projecten wat betreft de gemeenschappelijke roeping en zending om van Christus en Zijn Evangelie te getuigen in de westerse samenleving.
 
Verder is dit Taizé-event, zeker in de Randstad, een getuigenis geweest van geloof en vertrouwen in God, van verbondenheid met Christus en in Christus met de gemeenschap van Zijn leerlingen en haar evangelische opdracht in de samenleving. Via de media heeft het zeker grote indruk gemaakt dat zo vele jongeren zich dagen lang intens hebben beziggehouden met spiritualiteit en solidariteit in zeer sobere setting, een getuigenis van een evangelische tegenbeweging tegen de steeds voortschrijdende secularisering, individualisering en materialisering in Europese landen.
 
Ten slotte is de Europese jongerenontmoeting een bijdrage geweest voor het proces van eenwording in Europa. Over alle grenzen van taal en cultuur, nationale identiteit en geschiedenis hebben jongeren elkaar gevonden en gesterkt in de bewustwording van de humane en humaniserende waarden, die ten grondslag liggen aan een verenigd Europa en die hun bevestiging en intensivering vinden in het Evangelie. De ontmoeting met Taizé heeft de jongeren ook bewust gemaakt van de medeverantwoordelijkheid van Europa voor vrede en gerechtigheid wereldwijd, nu en voor de komende generaties. Terecht heeft Frère Aloïs in zijn verkondiging de brug geslagen naar landen, zoals Haïti, die met grote problemen te kampen hebben.”

Na de Europese ontmoeting publiceerde bisschop van Luyn een pastorale brief, Leven in vertrouwen.

Aan het eind van de viering hebben drie jongeren vervolgens hun ervaringen in de pelgrimage van vertrouwen gedeeld, ervaringen die ze hebben opgedaan zowel voor, tijdens als na de ontmoeting. Ter afsluiting hebben de jongerenwerkers van de katholieke en protestantse kerken in Nederland verteld welke vreugde de samenwerking binnen dit project hen heeft gegeven. Ze hebben benadrukt dat ze elkaar voor de ontmoeting niet eens kenden en dat deze samenwerking zeker zal worden voortgezet en zich zal ontwikkelen.

— 

Een paar jongeren schreven over hun ervaringen van de ontmoeting in Rotterdam. Hier volgt wat twee van hen schreven:

Een brug tussen mensen

 
Ik ben vrijwilliger in Taizé sinds maart 2010. Sinds eind september heb ik geholpen de Europese jongerenontmoeting in Rotterdam voor te bereiden.
 
Toen ik eind september met een internationale groep van 11 vrijwilligers, vier Taizé-broeders en drie zusters van Sint Andreas in Rotterdam aankwam, had ik geen enkel idee wat ik kon verwachten. Het enige wat ik dacht was: “Wauw, wat ongelooflijk gaaf om dit samen te beleven, om samen te werken naar ons doel eind december. Alles wat we doen zal zijn voor die vier dagen dat Rotterdam zal overstromen van jonge mensen.”
 
Om eerlijk te zijn stond ik zeer sceptisch tegenover mijn eigen land. Sceptisch tegenover de gastvrijheid, de openheid van de mensen, de situatie van de kerken, de jongeren en ook sceptisch tegenover mezelf, of ik kon leven met God in een land waar ik dat vele jaar lang niet had gedaan. Of misschien zou ik in plaats van sceptisch beter het woord ‘bang’ kunnen gebruiken.
 
Mijn land heeft een tendens richting een meer individualistische samenleving, meer en meer materialistisch, geseculariseerd en prestatie gericht. Dit is een tendens die we in veel landen kunnen zien. Nederland is een land gekend om haar ruimdenkendheid, maar is er ook ruimhartigheid?
 
Gedurende de maanden dat we de ontmoeting voorbereidden, heb ik heel veel mensen ontmoet. Ik heb mijn eigen land op een heel andere manier ontdekt. Na een aantal weken in Rotterdam besefte ik, en dat kan vreemd in de oren klinken, dat de Europese ontmoeting eigenlijk helemaal niet om de ontmoeting zelf gaat. Natuurlijk is het wonderbaarlijk dat zo vele duizenden jongeren vanuit alle delen van de wereld komen om elkaar te ontmoeten, om een nieuw land te ontdekken, om de mensen die er leven te leren kennen, om samen te zingen, om samen stil te zijn, om samen te bidden en om samen te delen over de mooie dingen in hun leven en ook over moeilijkheden en essentiële levensvragen. Natuurlijk is dit alles wonderbaarlijk.
 
Maar waarom kunnen wij zo’n ontmoeting niet gewoon in Taizé zelf organiseren? Waarom in het midden van een grote stad? Waarom zoveel energie en moeite stoppen in het vinden van gastgezinnen voor iedereen? Waarom zoveel kerken die Taizé helemaal niet kennen, vragen Taizé-gebeden en een programma in de kerk te organiseren, zelfs al hebben ze helemaal geen enkele jongere in hun kerk? Waarom de mensen van de lokale kerkgemeenschappen vragen elke week of om de twee weken bij elkaar te komen als hun agenda’s al uitpuilen van de afspraken? Waarom...?
 
Efficiëntie is een belangrijk woord in Nederland. Tijd is geld. Zelfs tijdens de voorbereidingsontmoetingen in de lokale kerken. Als een ontmoeting niet efficiënt is, is hij niet nuttig. Ik was zeer verbaasd. Op een avond was ik in een kerk bij de vergadering van een voorbereidingsgroep. Er waren 9 mensen inclusief mezelf aanwezig. Op dat moment zaten we meer dan twee maanden voor de Europese ontmoeting. De aanwezige mensen kenden elkaar niet heel erg goed. Het eerste uur namen we alle actiepunten van de vorige vergadering door. Onder de 8 mensen vormden zij meer dan 15 verschillende subgroepen. Een verantwoordelijk voor de thee, een voor de schoonmaak van de toiletten en zo verder. Perfecte organisatie. En dan stel je de vraag: “Waarom zitten wij hier aan deze tafel?”
 
Ik heb ontdekt dat de Europese ontmoeting in feite helemaal geen doel is, het is een brug. Een brug tussen kerken van verschillende denominaties, waar zij samen werkten, vaak voor de eerste keer. Een brug tussen jong en oud, met een wezenlijke taak om samen aan te werken en elkaar de ruimte te geven voor wie zij zijn. Een brug tussen kerk en wijk: de kerken moesten buiten de vertrouwde paden kijken om op zoek te gaan naar gastgezinnen en tekenen van hoop; zij moesten ontdekken waar ze eigenlijk leven. Een brug tussen kerk en samenleving: zo veel positieve reacties in de media, in de stad Rotterdam en door heel Nederland. Daarbij hebben veel niet-christenen deelnemers verwelkomd en meegedaan in de ontmoeting op verschillende manieren. Om kort te zijn: het is een brug tussen mensen. Tussen mensen onder elkaar en tussen mensen en God.
 
Te zien dat zo’n ontmoeting mogelijk is in onze moderne samenleving is een groot teken van hoop. Dat kan aan veel mensen hoop en vertrouwen geven voor de toekomst van onze samenleving en ook voor hun eigen persoonlijke leven. Het maakt het mogelijk te zien dat een leven met God een keuze is die wij allemaal kunnen maken in ons leven, waar dan ook, wanneer dan ook en met wie we ook maar zijn. Wij kunnen kiezen om uit ons hart te leven en daarin zijn wij nooit alleen!
 
Hein (Nederland)

De ontmoeting hielp me te begrijpen wie ik ben

 
Dit evenement overtrof mijn verwachtingen. Ik kreeg wat ik God vroeg in gebed, en zelfs meer. Het hielp me om te begrijpen wie ik ben. Ik realiseerde me hoeveel ik waard ben voor God. Ik wilde mijn identiteit opbouwen en groeien in zelfvertrouwen met betrekking tot wat ik doe, tot mijn vrienden, tot mijn succes in werk en in het leven. Op een gegeven moment had ik het allemaal, maar toch ontbrak er iets. Zoals iemand me zei voor de ontmoeting: “Je kunt het vertrouwen in jezelf alleen op God bouwen.” Ik begreep dat God de enige liefde is. Zonder Hem proberen te leven is als het zoeken naar een pad naar nergens: alles wat je doet raakt uitgeput. Aanvaard wat je wordt gegeven, ook al is het een kruis in je leven. God zal je helpen om door je problemen heen te komen en je kruis te dragen; je bent niet alleen. Dit kan een pad van vreugde en geluk zijn.
 
Bartek (Polen)
Bijgewerkt: 14 februari 2011