Toen de dag van het Pinksterfeest aanbrak waren ze allen bij elkaar. Plotseling klonk er uit de hemel een geluid als van een hevig windvlaag, dat het huis waar ze zich bevonden geheel vulde. Er verschenen aan hen een soort vlammen, die zich als vuurtongen verspreidden en zich op ieder van hen neerzetten, en allen werden vervuld van de heilige Geest en begonnen op luide toon te spreken in vreemde talen, zoals hun door de Geest werd ingegeven. In Jeruzalem woonden destijds vrome Joden, die afkomstig waren uit ieder volk op aarde. Toen het geluid weerklonk, dromden ze samen en ze raakten geheel in verwarring omdat ieder de apostelen en de andere leerlingen in zijn eigen taal hoorde spreken. Ze waren buiten zichzelf van verbazing en zeiden: ‘Het zijn toch allemaal Galileeërs die daar spreken? Hoe kan het dan dat wij hen allemaal in onze eigen moedertaal horen? Parten, Meden en Elamieten, inwoners van Mesopotamië, Judea en Kappadocië, mensen uit Pontus en Asia, Frygië en Pamfylië, Egypte en de omgeving van Cyrene in Libië, en ook Joden uit Rome die zich hier gevestigd hebben, Joden en proselieten, mensen uit Kreta en Arabië - wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden.

De discipelen zijn hier allemaal op één plek samen. Probeer je deze plek eens voor te stellen: misschien is het een fysieke plek, zoals een kamer, een huis. Maar op één plaats samen zijn kan ook betekenen dat je in dezelfde gemoedstoestand bent, dat je met elkaar bepaalde ideeën of gevoelens deelt. Het is niet moeilijk om voor te stellen dat de discipelen allemaal dezelfde liefde hadden voor God, of allemaal het gevoel hadden Jezus te missen en zich afvroegen hoe de toekomst eruit zou zien.... Misschien waren ze zelfs wel op verschillende plaatsen! Plaatsen, of ze nu fysiek zijn - zoals een bepaalde ruimte - of meer abstract of symbolisch - zoals een bepaalde gemoedstoestand, een gevoel - helpen ons bij elkaar te komen en creëren een gevoel van saamhorigheid en identiteit. Daarom helpen dit soort plaatsen ons op onze levensweg en zijn ze een bron van nieuw leven.

Maar plaatsen - fysiek of symbolisch - kunnen er ook voor zorgen dat we ons afsluiten voor mensen of dingen die, vanuit onze ervaring van de wereld, anders, vreemd of exotisch zijn. We willen misschien helemaal niet ’naar buiten’. Een bron van leven wordt dan precies het tegenovergestelde - een ’echokamer’, een exclusieve bubbel. Willen we groeien, anderen dienen en God dienen, kunnen we niet ons hele leven op dezelfde plaats blijven. En God, die al deze plaatsen te boven gaat, roept ons naar buiten: we zien hier dat de Heilige Geest de plaats vult waar de discipelen verzameld zijn, en dat zij dankzij de Geest in staat zijn verder te gaan dan die ’ene plaats’, om samen met anderen te zijn zonder daarbij hun eigen gemeenschap te verliezen. Het is een beetje als een schommel die heen en weer gaat. Door deze continue heen-en-weergaande beweging kunnen we op een levengevende manier de balans vinden tussen het verdiepen van onze eigen identiteit en het samenleven met anderen.

Vervolgens beginnen de discipelen in allerlei talen te spreken. Een andere taal spreken is meer dan alleen de juiste woorden en grammatica gebruiken. Het is ook een manier om uitdrukking te geven aan hoe we de wereld zien en hoe ons verhaal vorm geeft aan wie we zijn. Er zijn altijd elementen in een taal die lastig of zelfs onmogelijk te vertalen zijn omdat ze niet te begrijpen zijn door simpelweg de woorden te horen of te lezen. Er is meer begrip van de context nodig of soms moet je iets zelf hebben ervaren. Als we alleen kijken naar het oppervlakkige niveau van woorden , kan dit zorgen voor misverstanden of leiden tot vooroordelen en angst voor mensen die anders zijn dan wij.

We moeten de eenvoud hebben om te vragen wat er wordt bedoeld, én we moeten de nederigheid hebben om te accepteren dat we de ander soms gewoon niet volledig kunnen begrijpen. Maar dit moet ons er niet van weerhouden om samen in vriendschap op weg te gaan - het zou ons juist moeten helpen om te erkennen dat we niet allemaal hetzelfde zijn en dat we waar mogelijk van elkaar zouden moeten leren. Dit geldt ook wanneer we spreken: we realiseren ons wellicht niet dat wat we zeggen voor iemand anders misschien helemaal niet zo duidelijk is.

Met Pinksteren begonnen mensen uit ’alle volken’ in hun eigen taal te horen over Gods daden. Als we over Gods daden spreken, moeten we bedenken tegen wie we het hebben. Elk mens, elke groep en elke gemeenschap begrijpt, ziet en beleeft de wereld anders en heeft daarom zijn eigen ’taal’, zijn eigen ’cultuur’ (land). Probeer eens te bedenken hoe je een belangrijke ervaring die je hebt gehad zou kunnen uitleggen aan een kind, iemand van je eigen leeftijd of iemand die veel ouder is dan jij. De onderliggende boodschap kan hetzelfde zijn, maar het is nodig om andere woorden te gebruiken zodat iedereen het begrijpt.

Dat we ons hele leven lang mogen blijven voelen dat de Heilige Geest ons steeds oproept om van onze ’plaats’ te komen om over Gods daden te spreken.

 Welke ’plaatsen’ zijn belangrijk in je leven? Hoe kun je vanuit deze plaatsen ‘naar ’buiten’ treden? Misschien vind je het soms moeilijk om ’naar buiten’ te gaan - waarom?
 Wat heb je geleerd over God, je geloof, de wereld, anderen en jezelf van mensen die de wereld anders ervaren dan jij?
 Hoe zou je een belangrijke ervaring van jezelf delen met een kind, iemand van je eigen leeftijd en iemand die ouder is dan jij?