Wnętrze człowieka, dręczone rozpamiętywaniem, nie może się rozwijać. Trwanie w Bogu, w kontemplacyjnym oczekiwaniu, otwiera drogę niezbędnej akceptacji: zgody na własne porażki, słabości, ograniczenia. I to, co wydawało się mdłe, odnajduje nowy smak. I nadchodzi pokój serca.