Vandaag is het Adventszondag, de eerste zondag van het liturgische jaar. Dit seizoen is ons gegeven om ons voor te bereiden op de geboorte van Jezus, de komst van God onder ons. Het is een tijd die ieder van ons is gegeven om zich innerlijk voor te bereiden op het ontvangen van Gods nieuwheid in ons leven, om de Heilige Geest in ons intuïties, projecten en de moed te laten geboren worden om voorwaarts te gaan op de weg die voor ons ligt.

De woorden die deze zondag worden gelezen om ons het seizoen van Advent binnen te leiden zijn niet de aankondiging van de geboorte van het Kind Jezus, maar een oproep: "Pas op! Wakker blijven", zegt Christus tegen ons. De evangelielezing van vandaag komt vlak voor de intocht van Jezus in zijn passie. Hij vraagt ons om vol te houden in een gebed dat volledig wakker is. Dat doet ons natuurlijk meteen denken aan dezelfde oproep die Jezus tot zijn vrienden in Getsemane richt. Dit oppakken van hetzelfde thema wijst op de extreme spanning van de plek waartoe we geroepen zijn.

Hoe begrijp ik deze oproep om wakker te blijven? Allereerst betekent het concreet dat we niet moeten slapen, dat we niet moeten leven als mensen die slaapwandelen. De verleiding zou net als voor de discipelen in de Hof van Getsemane zijn, om in slaap te vallen, om ons te laten bezwijken onder complexe situaties in onszelf en om ons heen, en om uiteindelijk te denken "wat heeft het voor zin?".

Als Jezus ons vraagt om wakker te blijven, is dat dan niet ook een uitnodiging om te erkennen dat we heel weinig weten over wat er gaat gebeuren, dat we niet in staat zijn om te voorspellen of te anticiperen op de dingen die er echt toe doen, de dingen die beslissend zijn? Wakker blijven betekent weten dat we arm zijn in de zin dat we niet alles kunnen bereiken met onze eigen projecten, en een ruimte voor God in ons open durven houden.

Wakker blijven is ook een manier om aandachtig naar het leven te kijken. Hoe kijken we naar het leven om ons heen en in ons? Aan het begin van dit liturgische jaar gaat onze gemeenschap een nieuwe fase in. Advent nodigt ons, de broeders, en ons allemaal, in onze families, in onze lokale gemeenschappen en in de samenleving in het algemeen, uit om onze manier van kijken te veranderen en te vernieuwen.

Zullen we de moed hebben om naar onze ervaringen uit het verleden te kijken om sporen te ontdekken die God heeft achtergelaten, om de komst van Christus te ontdekken? Het gaat er niet om onze ogen te sluiten voor de dingen die misschien niet waren zoals ze hadden moeten zijn, maar om een manier van kijken te vinden die juist is.

Zullen we de moed hebben om in het huidige moment te staan en vreugdevol het leven te verwelkomen dat Christus ons nu wil geven? Om in Gods handen te zijn als de klei in de handen van de pottenbakker, zoals we hoorden in de eerste lezing, om te worden waartoe we geroepen zijn?
Zullen we de moed hebben om ons te richten op wat komen gaat, zodat onze hoop steeds weer vernieuwd wordt tot de dag waarop Christus alles in allen zal zijn?

De bladeren van de vijgenboom groeien; de woorden van Jezus gaan niet voorbij: ze zijn altijd bij ons. Of we nu ’s avonds zijn, of midden in de nacht, of bij het hanengekraai, of bij zonsopgang, laten we wakker blijven en waakzaam zijn. Kom, Heer Jezus, kom! Laten we ons voorbereiden op het feest.