Wołaliśmy do Pana, Boga ojców naszych. Usłyszał Pan nasze wołanie. Wejrzał na naszą nędzę, nasz trud i nasze uciemiężenie i wyprowadził nas z kraju naszej niewoli.

Oczy Pana nad Jego wiernymi, nad tymi, co ufają Jego łasce, aby żywił ich w czasie głodu i ocalił od zguby.

Lud Boży nie odczuwał pragnienia, gdy Bóg go wiódł przez pustynię; zdrojom ze skały kazał dla niego trysnąć.

Niechaj nikt o was nie wydaje sądu co do jedzenia i picia bądź w sprawie święta czy nowiu, czy szabatu! Są to tylko cienie spraw przyszłych, a rzeczywistość należy do Chrystusa.

Przypomnijcie sobie dawniejsze dni, kiedyście to po oświeceniu wiarą wytrzymali wielką nawałę cierpień. Z radością przyjęliście rabunek waszego mienia, wiedząc, że sami posiadacie majętność lepszą i trwałą.

Pan powiedział o swoim ludzie: Opuścili Mnie, źródło żywej wody, żeby wykopać sobie cysterny popękane, które nie utrzymują wody.

Okazujemy się sługami Boga przez wszystko, uchodząc za smutnych, lecz zawsze radośni, jakby ubodzy, a jednak wspomagający wielu, jako ci, którzy nic nie mają, a posiadają wszystko.

Jezus wziął ze sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił. Zjawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy weszli w obłok. A z obłoku odezwał się głos: „To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie”.