Jezus mówi: Wtedy podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych. Nierozsądne wzięły lampy, ale nie wzięły z sobą oliwy. Roztropne zaś razem z lampami zabrały również oliwę w naczyniach. Gdy się pan młody opóźniał, zmorzone snem wszystkie zasnęły. Lecz o północy rozległo się wołanie: „Pan młody idzie, wyjdźcie mu na spotkanie!”. Wtedy powstały wszystkie owe panny i opatrzyły swe lampy. A nierozsądne rzekły do roztropnych: „Użyczcie nam swej oliwy, bo nasze lampy gasną”. Odpowiedziały roztropne: „Mogłoby i nam, i wam nie wystarczyć. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie!”. Gdy one szły kupić, nadszedł pan młody. Te, które były gotowe, weszły z nim na ucztę weseln i drzwi zamknięto. W końcu nadchodzą i pozostałe panny, prosząc: „Panie, panie, otwórz nam!”. Lecz on odpowiedział: „Zaprawdę, powiadam wam, nie znam was”. Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny. (Mt 25, 10-13)
Na chwilę przed aresztowaniem w ogrodzie Getsemani Jezus prosi swoich uczniów: „Czuwajcie i módlcie się”. Do tej prośby dołączona jest przestroga „abyście nie ulegli pokusie”. W powyższej przypowieści wezwanie do czuwania jest powiązane z ucztą w Królestwie, ta uczta jest nadzieją wierzących. Natarczywe powtórzenie sugeruje jakąś zależność między przybyciem oblubieńca a „uniżeniem się” Jezusa, które dopełni się podczas Jego męki. Nadejście Królestwa objawi się w formie całkowicie odmiennej od tego, co ludzie sobie wyobrażają, łatwo więc przeoczyć moment otwarcia drzwi. Dlatego pojawia się wezwanie do czuwania: chodzi nie tyle o chwilę spotkania, której nie znamy, ile o samą naturę tego wydarzenia.
Przypowieść zachęca, aby trwać w gotowości na przyjęcie Chrystusa niezależnie od okoliczności. Można spodziewać się Jego przybycia w każdej sytuacji. Ono zaczyna się już teraz. Pewność, że jako Zmartwychwstały Jezus jest wciąż obecny, łagodzi niewiedzę związaną z Jego przybyciem. Ta pewność pomaga nam wytrwać w wierze, kiedy jeszcze nie widzimy Go wyraźnie.
Mogę również czytać tę przypowieść bardziej osobiście. Izba weselna w Królestwie, gdzie czeka na mnie mój ukochany, to moje własne serce. Ukochany, który we mnie otwiera mi drzwi Królestwa to Chrystus, który mnie wyprzedza i tylko On może nadać kształt moim najgłębszym pragnieniom: by kochać Boga i bliźniego. On we mnie kocha tą samą miłością, którą kocha Ojciec, z bezgraniczną wspaniałomyślnością i nieustającym przebaczeniem. On wydobywa mnie z osamotnienia i pozwala mi trwać w Nim w komunii z Ojcem. Czy będzie to możliwe, jeśli zasnę? Jeśli inne sprawy wypełnią moje pragnienia? Lampą jest moja modlitwa. Ona pomaga odtwarzać wewnętrzną spójność. W ten sposób modlitwa przygotowuje miejsce, w którym Chrystus może we mnie zamieszkać. Oliwą jest wierność modlitwie. Przypowieść staje się zachętą do trwania w modlitwie tuż obok wejścia do mego serca, żeby rozpoznać ukochanego, kiedy przechodzi i otwiera drzwi do sali, w której odbywa się uczta.
Co wspiera moją wierność modlitwie?
W jakich nieprawdopodobnych okolicznościach rozpoznałem przyjście Chrystusa?
Które słowa Jezusa dają mi pewność, że jest On obecny w moim życiu?
Jakie stosunki z innymi są możliwe już w modlitwie?
