Nie dlatego, że już to osiągnąłem albo że już jestem doskonały, ale dążę, aby to pochwycić, ponieważ sam zostałem pochwycony przez Chrystusa Jezusa. Bracia i siostry, ja nie myślę o sobie, że już to zdobyłem, ale jedno czynię: zapominam o tym, co za mną, a zmierzam do tego, co przede mną. Dążę do celu, do nagrody, wynikającej z niebiańskiego powołania mnie przez Boga w Chrystusie Jezusie. (List do Filipian 3, 12-14)
Czy mieliście kiedyś jeden z tych snów, w którym próbujecie biec, ale wasze nogi są tak ociężałe, że nie osiągacie celu? W tym fragmencie Listu do Filipian apostoł Paweł pisze o swojej egzystencji jako o biegu. Wydaje się, że bycie w ciągłym ruchu nie jest dla niego problemem.
Kiedy Paweł pisał list do Filipian, był w więzieniu, prawdopodobnie w Efezie. Minęło już dwadzieścia lat, odkąd zmartwychwstały Chrystus spotkał go i powołał do swojej służby. I Paweł mógł być dumny z tego, co już osiągnął jako apostoł. Zapisuje jednak: „Nie uważam, że osiągnąłem cel”. Nie sądzi, że już dotarł. „Nadal biegnie”.
Słowo, którego Paweł używa, dosłownie znaczy „biec za”. Prześladowcy „biegną za” tym, kogo chcą zniszczyć, tak jak postępował Paweł, kiedy prześladował Kościół. To samo słowo oznacza jednak także energię, jaką wkłada się w dążenie do tego, co jest dobre, jak mówi Psalm: „Szukaj pokoju i dąż do niego” (Ps 34, 15), i tak właśnie obecnie postępuje Paweł, kiedy ze wszystkich sił dąży do zjednoczenia z Chrystusem.
Dlaczego Paweł nie jest zirytowany tym, że biegnie dwadzieścia lat i nie osiągnął celu? To Chrystus stanowi różnicę. Paweł mówi: jeszcze nie pochwyciłem tego, czego szukam, ale Chrystus już to posiada. Jest tu podstawowy brak symetrii: podczas gdy Paweł wciąż biegnie, żeby zdobyć nagrodę, Chrystus już zakończył bieg i wygrał. Chrystus przyjął Pawła, a także nas i całą ludzkość.
Paweł mówi, na czym polega technika jego biegu: „Zapominam o tym, co za mną, a zmierzam do tego, co przede mną”. „Zapomnieć o tym, co zostało z tyłu” to biblijny temat, często związany z przebaczeniem. Boże przebaczenie uwalnia od ciężaru złej przeszłości. Bóg mówi: „Ich grzechu nie będę już wspominać” (Księga Jeremiasza 31, 34) i konsekwentnie dodaje: „Nie wspominajcie rzeczy minionych (...) Oto Ja uczynię rzecz nową” (Księga Izajasza 43, 18-19).
Zgoda, by „zapomnieć o tym, co za nami”, sprawia, że nasze kroki stają się lekkie. Ale zapomnienie o przebytej drodze powoduje, że jesteśmy ubożsi: odkrywamy, że jesteśmy ludźmi, którzy dopiero zaczynają, debiutantami, nowicjuszami. Grzegorz z Nyssy, biskup z IV wieku, napisał, że „przechodzimy od jednego początku do następnego, a początek rzeczywistości zawsze większych nigdy się nie kończy”. W nieustannym rozpoczynaniu od nowa jest jakaś świeżość. Ale oznacza to również, że nigdy nie można sobie powiedzieć, że się już osiągnęło cel.
W technice Pawłowego biegu „zapominanie o tym, co za mną” idzie w parze ze „zmierzaniem do tego, co przede mną”. Liczy się teraźniejszość, ale również przyszłość. Życie teraźniejsze to bieg i zmaganie, ale stają się one lekkie i żarliwe dzięki temu, że pragniemy czegoś, co nadejdzie: życia z Chrystusem i ze sobą nawzajem.
Kiedy podążanie naprzód nas męczy, a kroki stają się ciężkie, nie ulegajmy zniechęceniu. Uznajmy, że jeszcze nie dotarliśmy. Jesteśmy zawsze w drodze, jak o tym mówią Propozycje na rok 2020. Odważmy się zostać debiutantami, którzy „zapominają o tym, co zostało z tyłu”. A ogień Ducha Świętego niech rozpala w nas miłość, która sprawia, że przyspieszmy, by biec „do tego, co przed nami”.
Jaki jest mój cel? W co wkładam swoją energię?
Co może sprawić, że nasze kroki będą lżejsze, żeby się biegło łatwiej?
Czy ośmielam się być początkujący, zaczynać zawsze i wciąż od nowa?
Co trzeba zapamiętać z przeszłości, co lepiej zapomnieć?
