Jezus Mówi: „Nikt nie przyszywa łaty z nowego sukna do starego ubrania, ponieważ nowy materiał rozrywa stary i rozdarcie staje się jeszcze większe. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki i wino się zmarnuje, i bukłaki. Ale młode wino należy wlewać do nowych bukłaków”. (Biblia ekumeniczna)

W naszym świecie łatwo uznać, że trzeba zdobywać jakiekolwiek ostatnie nowości, bo jest to szybsze, one mają więcej zastosowań lub po prostu są ładniejsze. Równocześnie istnieje ogromna tęsknota za przeszłością, kiedy rzeczy były rzekomo lepsze.

Wydaje się, że Biblia często nam daje sprzeczne rady. Na przykład w księdze proroka Jeremiasza, w rozdziale 6, werset 16, Bóg mówi do nas: „Stańcie na drogach i patrzcie! Pytajcie się o ścieżki starodawne”. A przecież później, w rozdziale 31, werset 31, zapowiada: „zawrę z domem Izraela i domem Judy nowe przymierze”.

To napięcie między tym, co dawne, i tym, co nowe, wydaje się uniwersalne, istniało więc także w czasach Jezusa. Jest być może jeszcze bardziej oczywiste w samym Jezusie, który stał się dopełnieniem dawnych proroków, jednak w sposób nowy i zupełnie nieoczekiwany.

W powyższym fragmencie Jezus staje przed następującym pytaniem: ponieważ Jego nauczanie jest czymś nowym, czy ci, którzy za Nim idą, powinni porzucić obrzędy i tradycje żydowskie? Jak to się często zdarzało, Jezus nie odpowiada po prostu na pytanie, zamiast tego odsłania, na czym polega istota problemu. Jego zdaniem, zarówno to, co stare, jak i to, co nowe, mają sobie właściwe miejsce, dopóki nie tracimy z oczu tego, co jest ostatecznym celem każdego aktu wiary: oddawać chwałę Bogu.

 Jak pogodzić pragnienie nowych sposobów ekspresji i nowych idei z docenieniem i szacunkiem dla tradycji i przeszłości?
 W jaki sposób możecie się upewnić, że wasze działania, niezależnie od tego, czy są zakorzenione w przeszłości czy w nowatorstwie, ostatecznie oddają chwałę Bogu?