Naród kroczący w ciemnościachujrzał światłość wielką;nad mieszkańcami kraju mrokówświatło zabłysło.Pomnożyłeś radość,zwiększyłeś wesele.Rozradowali się przed Tobą,jak się radują we żniwa,jak się weseląprzy podziale łupu.Bo złamałeś jego ciężkie jarzmoi drążek na jego ramieniu,pręt jego ciemięzcyjak w dniu porażki Madianitów.Bo każdy but pieszego żołnierza,każdy płaszcz zbroczony krwią,pójdą na spalenie, na pastwę ognia.Albowiem Dziecię nam się narodziło,Syn został nam dany,na Jego barkach spoczęła władza.Nazwano Go imieniem:Przedziwny Doradca, Bóg Mocny,Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju.Wielkie będzie Jego panowaniew pokoju bez granicna tronie Dawidai nad Jego królestwem,które On utwierdzi i umocniprawem i sprawiedliwością,odtąd i na wieki.Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona.(Księga Izajasza 9, 1-6)
W mrocznych czasach wojen i najazdów jerozolimski prorok dostrzega nadzieję, której źródłem nie są ludzkie wysiłki, ale wierność Boga temu, co zaplanował z miłością. Przed wiekami Pan obiecał wielkiemu królowi Dawidowi: „Przede Mną dom twój i twoje królestwo będzie trwać na wieki” (2 Sm 7, 16). Ufając Bożej obietnicy Izajasz wysławia narodziny albo intronizację królewskiego dziedzica za pomocą wyroczni, w której ogląda przede wszystkim działania Boga pragnącego dać swoim wyznawcom pełnię życia.
Bóg sprawi więc, że lud, uwolniony od wrogów, może korzystać z „pokoju bez granic”. Wspomnienie Madianitów (w. 3, zob. Księga Sędziów 7) wyraźnie podkreśla, że tego zwycięstwa nie da się wyjaśnić na sposób ludzki, nastąpiło ono dzięki cudowi. Równocześnie, jeśli przyjrzeć się dokładnie, wydaje się, że król opisywany jako „dziecię” i „syn” nie czyni nic wielkiego. To „zazdrosna miłość Pana” działa, a do króla należy czuwanie nad nowym porządkiem wprowadzonym przez Boga. I w istocie nie chodzi o zniszczenie realnych wrogów, to po prostu narzędzia przemocy spłoną w ogniu Bożej miłości.
Przyczyna powstania i zawartość tej wyroczni wyjaśniają, dlaczego nadal może być aktualna, mimo że królowie tamtego czasu zawiedli nadzieje, jakie w nich pokładano. Niezależnie od nieudolności władców traktowanych jako konkretne jednostki obietnica Boża trwa i dla tego, kto wierzy, zostanie kiedyś dopełniona. Pewnego dnia przed oczami wierzących to słowo stanie się ciałem. Nie dziwi więc, że pierwsi chrześcijanie dostrzegli w Jezusie wyczekiwanego „Księcia pokoju” – Jego posłuszeństwo woli Ojca i pozorna słabość, widziana z ludzkiej perspektywy, pozwoliły Bogu rozpalić na ziemi ogień Jego miłości. (zob. Ewangelia wg św. Łukasza 12, 49).
Co w nas i wokół nas przeszkadza w urzeczywistnienie planów Bożej miłości?
Jakie dostrzegamy znaki ożywiające naszą ufność, odsłaniając nam miłość Boga objawiającą się w ludzkiej słabości?
