Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa,On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowymna wyżynach niebieskich – w Chrystusie.W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata,abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem.Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa,według postanowienia swej woli,ku chwale majestatu swej łaski,którą obdarzył nas w Umiłowanym.W Nim mamy odkupienie przez Jego krew -odpuszczenie występków,według bogactwa Jego łaski.Szczodrze ją na nas wylałw postaci wszelkiej mądrości i zrozumienia,przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woliwedług swego postanowienia, które przedtem w Nim powziąłdla dokonania pełni czasów,aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie:to, co w niebiosach, i to, co na ziemi.W Nim dostąpiliśmy udziału my również,z góry przeznaczeni zamiarem Tego,który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli,po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu –my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie.W Nim także i wy, usłyszawszy słowo prawdy,Dobrą Nowinę waszego zbawienia,w Nim również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego, który był obiecany.On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością Boga, ku chwale Jego majestatu.(List do Efezjan 1, 3-14)
Ileż bogactwa w pierwszych słowach Listu do Efezjan! Po początkowym pozdrowieniu, wskazującym Pawła jako autora, jesteśmy zanurzeni w intensywnym teologicznym myśleniu i trzeba czasu, żeby przeniknąć całą jego głębię. Po grecku te wersety składają się z jednego zdania, a to zdanie śpiewa. To liryczny hymn uwielbienia objawiający, co oznacza być błogosławionym przez Boga w Chrystusie, który obdarzył nas Duchem Świętym.
Czytając te słowa zaczynamy rozumieć, jak bardzo Bóg pragnie wciągnąć całą ludzkość i całe stworzenie w niekończące się wysławianie, zachęcić je do przyjęcia błogosławieństwa, które Bóg chce dawać bezinteresownie. Wyobraźmy sobie, jak wielkim wsparciem musiało to być dla niewielkich grup chrześcijan w świecie rządzonym na pozór przez inne moce. Są oni współtwórcami wydarzenia dużo bardziej rozległego niż sami mogą je zaobserwować, wydarzenia, które zostanie dopełnione dopiero na końcu czasów (w. 10).
Zostaliśmy stworzeni po to, żeby nasze życie było wysławianiem Boga. Trzykrotnie słowa „ku chwale Jego majestatu” (w. 6, 12, 14) podkreślają wymowę tego hymnu. W Biblii właściwą odpowiedzią człowieka na okazaną mu bezinteresowną miłość Boga (zob. np. Psalm 118 w. 1) jest uwielbienie. Nie jest ono jedynie wyrazem wdzięczności, jest także drogą, którą dociera do nas pełnia zbawczej miłości Boga (zob. Ewangelia wg św. Łukasza 17, 11-19, uzdrowienie dziesięciu trędowatych – ten, który wrócił, żeby podziękować, może zacząć od nowa). Uwielbienie może otworzyć nam oczy na wspaniałość Bożego daru w naszym życiu.
Dziewięć razy w tym fragmencie spotykamy zwrot „w Chrystusie/ w Nim” i raz „w Umiłowanym” (w. 6). Zauważmy, za każdym razem w Chrystusie jesteśmy „my” albo jesteście „wy”. Te słowa są skierowane do wspólnoty, nie do pojedynczych wierzących.
Dzisiaj dużo mówimy o osobistym zbawieniu, rozumiemy jednak, że tutaj bycie „w Chrystusie” oznacza zgodę na przeniesienie do nowego świata, tam inaczej patrzymy na siebie i na innych ludzi. Oznacza to, że łączy nas miłość i znajdujemy się pod miłującym spojrzeniem Chrystusa. Wiemy, że razem zostaliśmy wybrani i adoptowani i że od samego początku było to Boży zamiar dla nas. To znaczy również ufać, że mimo naszych porażek i wyzwań Bóg nam przebacza i włącza nas w plan swojej miłości. A wszystko to dotyczy wspólnoty, nigdy pojedynczego człowieka!
Ta jedność obejmie całą ludzkość. Zbawienie, które przyniósł Jezus, oddając swoje życie, o czym mówi werset 7, dzięki Jego śmierci i zmartwychwstaniu staje się w wersetach 12 i 13 wydarzeniem kosmicznym, ponieważ do tych, którzy „już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie” (lud Boży) dołączą wszyscy inni (narody), którzy usłyszeli i uwierzyli w Niego. Oni również otrzymali „obiecanego Ducha Świętego”. Bóg jednoczy cały wszechświat z jedną głową (w. 10), którą jest Chrystus, aby doprowadzić go do osiągnięcia pełni w Chrystusie. W ten sposób Bóg daje poznać tajemnicę swojej woli – to znaczy swojej „życzliwości” (w. 5, 9), mówiąc innymi słowami, Bóg cieszy się, że to dla nas uczynił. Jesteśmy wspierani przez łaskę, bezinteresowny dar Boga w Chrystusie.
W jaki sposób „Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym w Chrystusie”? Co dla nas oznacza bycie błogosławieństwem dla innych osób?
Co w tym fragmencie pomaga nam zachować jedność w Chrystusie?
W jaki sposób ten fragment pomaga mi mimo trudów codziennego życia „spojrzeć szerzej”?
Jakie miejsce w naszym życiu zajmuje uwielbienie?
