Potem było święto żydowskie i Jezus przybył do Jerozolimy. W Jerozolimie zaś przy bramie Owczej jest sadzawka z pięcioma krużgankami, zwana po hebrajsku Betezda. W krużgankach leżało wielu chorych: ślepych, chromych, sparaliżowanych. Był tam też pewien człowiek od trzydziestu ośmiu lat złożony chorobą. Kiedy Jezus zobaczył go leżącego i poznał, że od wielu lat czeka na uzdrowienie, zapytał: Czy chcesz być zdrowy? Chory Mu odpowiedział: Panie, nie mam człowieka, aby sprowadził mnie do sadzawki, gdy się poruszy woda. W tym czasie, gdy ja idę, ktoś inny schodzi przede mną. Powiedział mu Jezus: Wstań, zabierz swoją matę i chodź! I natychmiast człowiek ten wyzdrowiał, zabrał swoją matę i chodził. A tego dnia był szabat. (J 5, 1-9, Biblia ekumeniczna).
Jezus ze współczuciem patrzy na człowieka leżącego na ziemi. On choruje od 38 lat... ile to czasu! Przestał być samodzielny i na dodatek nie ma nikogo do pomocy. Jezus widzi jego nieszczęście, jego cierpienie, zniechęcenie i pyta: „Czy chcesz być zdrowy?”. To nie paralityk prosi o uzdrowienie, to Jezus zadaje mu to pytanie.
Czy chcesz być zdrowy? Kto nie chce być zdrowy? A jednak paralityk nie odpowiada wprost. Do tego stopnia jest bierny i zniechęcony, że nawet nie umie dać prostej i jasnej odpowiedzi. Być może już nie wierzy, że może mu się przytrafić coś dobrego. Komuś pozbawionemu wszystkiego, kto, jak się zdaje, nie jest już w stanie nic sam zrobić, Jezus proponuje uzdrowienie. Nie mówi: „Jesteś uzdrowiony!”, ale „Wstań, zabierz swoją matę i chodź!”. To tak, jakby powiedział „Odtąd stań się odpowiedzialny za własne życie! Jesteś do tego zdolny!”.
To opowiadanie o uzdrowieniu dokonanym przez Jezusa, objawia nieskończoną dobroć Boga, który Go posłał. Bóg pragnie pełni życia dla każdego człowieka. Tak wiele biblijnych opowieści pokazuje Boga, który nie może zostać obojętny na cierpienie swojego ludu i swojego stworzenia. Bóg Stwórca jest Bogiem Zbawicielem. Żadna norma religijna, nawet tak ważna jak konieczność zachowania szabatu, nie może Jezusowi przeszkodzić w uzdrowieniu chorego. Człowiek uzdrowiony jest znowu w pełni włączony w życie społeczności.
Możemy odczytywać tę historię w perspektywie naszej sytuacji. Każdy z nas jest jakoś poraniony: pamięć o upokorzeniu, niespełnione marzenie, niezaspokojone pragnienie. Niełatwo temu sprostać. Zdarza się, że uciekamy przed tym lub to ukrywamy, ponieważ cierpimy z tego powodu lub się tego wstydzimy.
Z obawy, że się nie uda, że popełnimy błąd, brak nam odwagi do podejmowania ryzyka, do przyjęcia na siebie odpowiedzialności i konsekwencji własnych decyzji. Zamiast zająć się tym, co możliwe, często jesteśmy obezwładnieni przez sytuacje niemożliwe. Obwiniamy innych: rodziców, nauczycieli, polityków, zwierzchników w pracy lub w kościele.
Groźne problemy świata też nas atakują: zmiany klimatu, nierówności, bezlitosna rywalizacja ekonomiczna, międzynarodowe konflikty i wojny, kryzys uchodźców... Wobec wyzwań, jakich dostarcza świat, czujemy się bezsilni i bezradni. Nasza planeta przypomina chorego od 38 lat człowieka z Ewangelii.
W życiu społecznym tak samo jak w życiu osobistym, zamiast ulegać fatalizmowi możemy słuchać słów Jezusa: Czy chcesz być zdrowy? Chcesz zmienić swoje życie? Chcesz życia w pełni? Czy chcesz zmienić społeczeństwo, uczynić ziemię bardziej nadającą się do zamieszkania dla wszystkich? Czy wierzysz, że to jest możliwe? A więc wstań! Zacznij dzisiaj, weź swoją część odpowiedzialności! Zrób pierwszy krok, już nie jesteś sam! Poszukaj przyjaciół wyznających tę samą wiarę, te same wartości. Z wszystkimi ludźmi dobrej woli – jest ich bardzo dużo! – zatroszczmy się o stworzony świat. Tak postępując, odnajdziesz sens życia.
W cichej modlitwie słuchajmy głosu Chrystusa i zobaczmy Jego spojrzenie, kiedy szepce do nas: czy chcesz być zdrowy?
Jakie osoby lub sytuacje wokół mnie potrzebują uzdrowienia?
Co nam przeszkadza żyć w pełni? Co nam pomaga uwolnić się w wymiarze osobistym i społecznym?
„Wstań, zabierz swoją matę i chodź!”. Do czego wzywają mnie te słowa Jezusa?
