Nie za wymyślonymi bowiem mitami postępowaliśmy wtedy, gdy daliśmy wam poznać przyjście z mocą Pana naszego Jezusa Chrystusa, ale byliśmy naocznymi świadkami Jego wielkości. Otrzymał bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki oto głos Go doszedł od wspaniałego Majestatu: „To jest mój Syn umiłowany, w Nim jest cała moja radość”. I słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba, kiedy z Nim razem byliśmy na górze świętej. Mamy jednak mocniejszą, prorocką mowę, a dobrze zrobicie, jeżeli będziecie przy niej trwali jak przy lampie, która świeci w ciemnym miejscu, aż dzień zaświta, a gwiazda poranna wzejdzie w waszych sercach. To przede wszystkim miejcie na uwadze, że żadne proroctwo Pisma nie jest dla prywatnego wyjaśnienia. Nie z woli bowiem ludzkiej zostało kiedyś przyniesione proroctwo, ale kierowani Duchem Świętym mówili od Boga święci ludzie. (2 List świętego Piotra 1, 16-21)

Piotr, uczeń Jezusa, wspólnie z innymi uczniami widział przez moment Jego chwałę. W blasku objawienia Boga słyszeli jego głos. O tym wydarzeniu opowiadają nam również ewangelie jako o „przemienieniu Chrystusa” (Mk 9, 2-10; Łk 9, 28-36; Mt 17, 1-13). Podobnie jak w przypadku innych biblijnych opowieści, wydarzenie potwierdza wielu świadków; nie ma tu żadnej fikcji, spotkanie z Bogiem, o którym opowiadają nam uczniowie, wydarzyło się w historii, w ich konkretnym życiu.

Prawdopodobnie wszyscy chcielibyśmy przeżyć bezpośrednio spotkanie z Bogiem, ponieważ nasze odczucia i nasze doświadczenia są niezbędną częścią naszego życia. One są okazją, która pozwala się rozradować. „Bo my nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli” (Dz 4, 20). Tak jak w przypadku uczniów, poważnie potraktowane doświadczenia stanowią wyzwanie.

Ci sami uczniowie mogą być świadkami i dla nas dzisiaj, ponieważ ich doświadczenie jest czymś ludzkim, dotarło do nich za sprawą ich oczu i uszu. Piotr pisze: „byliśmy naocznymi świadkami (...) słyszeliśmy, jak ten głos doszedł z nieba” (w. 16 i 18).

Aby dowiedzieć się czegokolwiek, powinniśmy zaufać doświadczeniom innych osób. Piotr właśnie zachęca nas, żebyśmy mu zaufali, nie twierdząc, że jego doświadczenie jest bezsporne. Słuchając go, możemy bliżej poznać Jezusa i dowiedzieć się, że jest On radością Boga (w. 17). Radość jest czymś, co przeżywaliśmy, może ją widzieliśmy, albo o niej słyszeliśmy, a przynajmniej pragnęliśmy jej. Jezus ze swej strony, otrzymawszy tę radość od Boga, obiecał swoim przyjaciołom: „rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać” (J 16, 22). Radość staje się drogą, wyznaczeniem kierunku a nawet potwierdzeniem tego, czym może być spotkanie z Bogiem.

Piotr poświadcza również rzetelność słów proroków. Wiara w czyjeś słowa może się wydawać naiwnością, ale jest to podstawowe ludzkie doświadczenie, ponieważ nikt nie może nas przymusić do tego, żebyśmy zaufali. Wolność jest warunkiem prawdziwego zaufania i w ten sposób mogą się tworzyć i umacniać więzi międzyludzkie.

W naszych czasach nieustannie troszczymy się o rzetelność informacji. Rośnie ilość „fake newsów”. Zaufanie zostało nadużyte, pojawiły się niepokój, obojętność, wszystko, co sprzeciwia się radości. Czerpanie inspiracji z wiary w Jezusa może wymagać usprawiedliwienia lub stałego poprawiania i radość już oddaliła się w nieznane.

Piotr ostrzega nas, że „żadne proroctwo Pisma nie jest dla prywatnego wyjaśnienia” (w. 21), że objawienie pochodzi od Boga przez Jego Ducha. Duch, który może sprawić, że każdy stanie się prorokiem (por. Joel 3, 1), staje się dla nas gwarantem tej radości, nawet pośród nieufności i smutku. Z tego biblijnego tekstu płynie zachęta: jeśli zaufamy innym i działaniu Ducha Świętego, to będziemy zdolni uczestniczyć w radości Boga (por. Łk 10, 21; Ga 5, 22).

 Co ucieszyło mnie w ostatnich dniach? Czego mogę się dzięki temu nauczyć?

 Co dla mnie znaczy osobista więź z Bogiem?

 Co mogę uczynić w codziennym życiu, żeby się odważyć wejść na drogę zaufania?