Zmartwychwstały Chrystus mówi: „Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, Świadek wierny i prawdomówny, Początek stworzenia Bożego: Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust. [...] Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę. Bądź więc gorliwy i nawróć się! Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną. (Ap 3, 14-16, 19-20).
Przytoczone słowa pochodzą z księgi Apokalipsy, znajdującej się na końcu Biblii. Są skierowane do Kościoła jednego z miast, które nazywało się Laodycea. Można odnieść wrażenie, że chrześcijanie tego miasta przechodzą obok własnego życia. Nie są ani zimni, ani gorący, mówi tekst. Nie są po żadnej stronie. Są letni.
Czy zgubili sens życia? Nie wierzą już, że istnieje coś, do czego warto dążyć, albo co warto zrobić. Stali się usatysfakcjonowani, obojętni i trzymają się na uboczu. Wszystko im jedno, jak się sprawy układają. Sądzą, że nie potrzebują niczego ani nikogo. Zadowalają się tym, co uważają za swoje bogactwo, możliwości, umiejętności. Wszystko to sprawia, że bardzo im trudno trwać w komunii z Chrystusem.
Tym tekstem Apokalipsy Jezus zachęca ich – a razem z nimi i nas – do rozpoznania, czego im brakuje, do szukania bogactwa w Bogu, dokonania wyboru, podjęcia działania, krótko mówiąc – do życia. Właśnie takie wezwanie do życia kieruje do nas Chrystus, kiedy puka do naszych drzwi. Tak jakby mówił każdej i każdemu z nas: w twoim życiu nie masz wszystkiego, istnieje głębszy wymiar, który możesz jeszcze odkryć. Spróbuj być bardziej gorliwy, możesz żyć inaczej!
To życie, prawdziwe życie, puka z Chrystusem do naszych drzwi, żebyśmy w nim dostrzegli Boga. Nie w nadzwyczajnych zjawiskach i w niezwykłych wydarzeniach, ale w skromnej codzienności naszego istnienia. Już prorok Eliasz któregoś dnia poznał, że Bóg niezmiernie rzadko wyłamuje nasze drzwi za pomocą trzęsienia ziemi, ognia lub burzy. Częściej bardzo delikatnie zbliża się do nas i zachęca, żebyśmy dostrzegli Jego obecność (zob. 1 Krl 19).
Wszystko, co nas spotyka, może przybliżyć do Boga. Zarówno szczęśliwe, jak i nieszczęśliwe wydarzenia stanowią okazję do tego, by zwrócić się do Niego z uwielbieniem lub skargą. W ukształtowaniu krajobrazu lub w locie ptaka możemy dostrzec ślady ręki Stwórcy. W twarzy napotkanej osoby możemy rozpoznać ślad Chrystusa. W niespodziewanej intuicji możemy odkryć tchnienie Ducha.
Bóg może być obecny wszędzie. Jednak nawet wtedy, kiedy nad tym czuwamy, nie dzieje się to automatycznie. Prawdą może się okazać to, że Chrystus puka do naszych drzwi, ale nie zawsze Go słyszymy.
Dlatego Apokalipsa na początku kilka razy powtarza: „Kto ma uszy, niechaj usłyszy...”. Nie ma tu żadnego automatyzmu, ale jest obietnica: „Wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną”. To Bóg działa, to Chrystus do nas przychodzi, a kiedy usłyszymy Jego słowo, tworzy się komunia. Tekst mówi o tym w pełnym bliskości obrazie, jakim jest wspólny posiłek.
Kiedy Go nie słyszymy, można postąpić jeszcze inaczej. Tak jak kończy się księga Apokalipsy. Czytamy w niej: Duch i Oblubienica mówią: „Przyjdź!”. A kto słyszy, niech powie: „Przyjdź!” (Ap 22, 17). Kiedy nie czujemy, że Bóg jest obecny w naszym życiu, my również możemy wołać: „Przyjdź!”.
Co oznacza to, że nie jest się ani zimnym, ani gorącym? W jakiej mierze obraz chrześcijan z Laodycei opisuje nasz dzisiejszy świat, nasze wspólnoty chrześcijańskie? Czy możemy coś z tym zrobić?
W jaki sposób dzisiaj Chrystus pua do naszych drzwi? Jak usłyszeć Jego wezwanie? Jak otworzyć Mu drzwi?
