Frère Roger heeft vele malen verklaard en ook in zijn laatste boek nog beschreven dat hij, zonder een breuk, in zichzelf een verzoening tot stand bracht tussen zijn protestantse geloof en de katholieke traditie.

Kunnen wij zijn stap respecteren, zonder dat we in confessionele zin willen terugwinnen wat hij nu juist probeerde te overkomen?

Protestanten willen hem vaak ‘katholiseren’; katholieken zien graag (soms zelfs met hoerageroep) een bekering daar waar hij juist een verzoening zag; een verbondenheid zonder breuklijnen.

Als wij iemand die zichzelf niet in een hokje plaatste, in een hokje gaan zetten, is dat een goedkope manier om ons niet te laten verstoren door een voor ons verontrustende daad van verzoening. Deze stap roept ook ons immers op tot verandering. Als we echt evangelisch willen handelen, zouden we beter kunnen proberen om ook tot zo’n stap te komen, tot een daad die onze geloofsrichtingen kan genezen van hun uit-sluitende werking.

Onze christelijke ‘landkaart’ en onze beperkte geest zorgen ervoor dat we ons maar moeilijk een verzoening kunnen voorstellen: als je katholiek bent, ben je geen protestant meer; en als je protestant bent, ben je geen katholiek meer. Dat is de institutionele en formele realiteit van onze Kerken. En dat is ook hun zondigheid.

Frère Roger zette een post-confessionele stap. Of, anders gezegd: hij overschreed de grenzen tussen de geloofsrichtingen. Voor ons is dat hoogst ongebruikelijk, iets dat ons voorstellingsvermogen te boven gaat. Maar toch was dat de stap die hij zette.

Zelfs al zijn wij het er niet mee eens, dan is het minste wat we kunnen doen: die stap respecteren.

Dominee Gill Daudé,
Hoofd van de raad voor oecumenische betrekkingen
van de Franse Protestantse Federatie