Tijdens zijn ontmoeting in Hongkong in 1977 met frère Roger, vroeg kardinaal Kim, die toen aartsbisschop van Seoul was, of er geen broeders van Taizé in Seoul zouden kunnen komen wonen om de jongeren te helpen “hun geloof te verdiepen”. De eerste broeders kwamen in 1979-1980 naar Seoul, en later kwamen er nog een paar.
Tussen 1950 en 1953 woedde in Korea een verschrikkelijke broederoorlog die veel diepe wonden achterliet. Korea is nog steeds opgedeeld in twee afzonderlijke landen met een hermetisch gesloten grens.
In Zuid-Korea zijn de kerken zeer actief; ongeveer 30 % van de bevolking noemt zich katholiek. De broeders leven in een klein huis in Seoul op een paar kilometers van de grens met Noord-Korea. Ze beschouwen hun leven daar als een ‘bescheiden aanwezigheid’ van gebed en dienstverlening, een kleine gelijkenis van gemeenschapsleven. Ze hebben een reeks activiteiten ontwikkeld al naargelang ieders mogelijkheden.
De fraterniteit verwelkomt jongeren die met de broeders komen bidden. Soms organiseren en leiden de broeders gebedsvieringen en retraites voor kerkelijke groepen. Een van de broeders is actief in de pastorale begeleiding van gevangenen en geeft ook stervensbegeleiding. Een andere broeder, die kunstenaar is, heeft gebrandschilderde ramen ontworpen voor heel wat nieuwe kerken in heel het land. Weer een andere broeder geeft les aan een katholieke universiteit. Hij heeft talrijke Koreaanse gedichtenbundels en hedendaagse romans in het Engels vertaald.
De liederen van Taizé worden overal in Korea gezongen. Vanuit Taizé worden er soms hulpgoederen verzonden om Noord-Koreanen te helpen die arm en ziek zijn en honger lijden. Veel jonge Koreanen doen Taizé aan wanneer ze enige tijd in Europa verblijven of er op rondreis zijn.
