Alles begon in 1940. Frère Roger was 25 jaar. Hij verliet zijn geboorteland, Zwitserland, en ging in Frankrijk, het land van zijn moeder, wonen. Jarenlang had longtuberculose hem aan huis gekluisterd. Tijdens deze lange ziekte rijpte in hem de roeping om een gemeenschap te beginnen.
Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, was hij er van overtuigd dat hij mensen moest bijstaan die hulp nodig hadden. Zijn grootmoeder had dit ook gedaan tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het dorpje Taizé, waar hij zich vestigde, lag dicht bij de demarcatielijn die Frankrijk in tweeën deelde. Het was een goede plaats om vluchtelingen op te vangen. Vrienden in Lyon gaven het adres van Taizé door aan mensen die een schuilplaats zochten.
Dankzij een bescheiden lening kon frère Roger een huis met bijgebouwen kopen in Taizé. Het had al jaren leeggestaan. Hij vroeg een van zijn zussen, Geneviève, hem te komen helpen. Onder de mensen die zij opvingen waren ook joodse vluchtelingen. De materiële omstandigheden waren armoedig: er was geen stromend water, drinkwater moest bij de dorpsput gehaald worden. Het voedsel was karig; er was vooral soep van maïsmeel, dat bij de naburige molen niet veel kostte.
Uit respect voor de mensen die bij hen onderdak vonden, bad frère Roger alleen. Vaak ging hij ver van huis het bos in om daar te zingen. Hij wilde sommige vluchtelingen, joden of agnostici, niet in verlegenheid brengen. Geneviève legde aan iedereen uit dat het beter was dat zij die wilden bidden, dit alleen in hun kamer deden.
De ouders van frère Roger wisten dat hun zoon en dochter gevaar liepen. Zij vroegen een vriend van de familie, een gepensioneerde Franse officier, een oogje in ’t zeil te houden. In de herfst van 1942 waarschuwde hij dat zij ontdekt waren en dat iedereen Taizé meteen moest verlaten. Tot aan het einde van de oorlog woonde frère Roger in Genève. Daar begon het gemeenschapsleven met de eerste broeders. In 1944 konden zij naar Taizé terugkeren.
De eerste broeders
In 1945 begon een jonge man uit de streek een stichting voor kinderen die in de oorlog hun familie verloren hadden. Hij stelde de broeders voor er een aantal in Taizé op te nemen. Maar een mannengemeenschap kon geen kinderen opnemen. Toen vroeg frère Roger zijn zuster Geneviève om terug te komen naar Taizé om voor hen te zorgen en hun moeder te worden. De broeders ontvingen ’s zondags ook Duitse krijgsgevangenen uit een kamp in de buurt.
Langzaamaan sloten een paar jonge mannen zich aan bij de eerste broeders. Op paaszondag 1949 verbonden zeven van hen zich voor het leven aan elkaar in celibaat, gemeenschapsleven en een grote eenvoud.
In de stilte van een lange retraite tijdens de winter van 1952-53 schreef de stichter van de gemeenschap de ‘Regel van Taizé’, waarin hij voor zijn broeders “het wezenlijke dat het gemeenschapsleven mogelijk maakt” verwoordt.
