“In het licht van de ontmoeting ontdekte ik mijn kerk opnieuw”

Ongeveer 10.000 gezinnen uit Lissabon en omgeving openden hun deuren om de deelnemers te ontvangen. In alle kerken van de streek waren jongeren in de weer om de ontmoeting bekendheid te geven en gastgezinnen te zoeken. Marta, uit de kerk van Alcanhões, schrijft:

“Ik maakte deel uit van een voorbereidingsgroep die sinds april 2004 bij elkaar kwam. Toen wij wisten dat de ontmoeting in Portugal zou plaatsvinden, vroegen wij de broeders of wij mensen konden ontvangen, omdat onze kerk niet ver van Lissabon ligt. Het antwoord was positief en wij zijn meteen begonnen. In het begin waren we met weinigen, maar langzamerhand groeide de groep. De meesten van ons waren tussen 16 en 20 jaar. We begonnen elkaar elk weekend te ontmoeten. Op de agenda stond het informeren van gastgezinnen, het uitnodigen van jongeren om ons mee te helpen, het voorbereiden van de verschillende programmaonderdelen en het organiseren van vervoer van het station naar de kerk. Wat dit laatste betreft, hebben we op zondag bij het uitgaan van de kerk thee en koek aangeboden, die door gezinnen waren gemaakt. Daarvoor in ruil gaven de mensen een bijdrage voor de huur van een bus. Elke zaterdagmiddag gingen we twee aan twee van deur tot deur om de mensen te informeren over de aanstaande gebeurtenis. Toen begon de ontmoeting al voor ons! Wij hebben de mensen van onze kerk en hun problemen werkelijk leren kennen... We ontdekten hoe belangrijk het is om tijd te besteden aan eenzame mensen en aan hen die hun verhaal kwijt willen.

Vóór de ontmoeting kwamen we één keer per maand samen voor een gebed. Tijdens de voorbereiding werd dat één keer per week. Het gebed was onze voeding, het gaf zin aan het werk dat gedaan moest worden, het gaf antwoord op onze twijfels en sterkte in onze zwakheden.

Tenslotte was het 28 december: de 120 jongeren die wij zouden ontvangen, kwamen aan. Die dag en de volgende dagen ervaarden we als een daverende storm! Ik was heel moe. De problemen die zich voordeden, leken onoplosbaar. En toch waren de mensen die mij met vragen overstelpten, altijd sympathiek. Ze protesteerden nooit tegen alles wat niet liep zoals voorzien. De trein was bijvoorbeeld een keer anderhalf uur te laat. In plaats van boos te worden, hebben de gezinnen die op het station op de jongeren wachtten, een vuur gemaakt en een feestje gebouwd.

Pas na de ontmoeting, tijdens de ontmoeting met de gezinnen, begreep ik dat wij aan de volgende etappe begonnen. Toen kreeg ik opeens sterke heimwee. Ik vroeg me af: maak ik hetzelfde mee als wat de jongeren meemaken die naar Taizé gaan? Ze huilen omdat de week voorbij is, alsof er verder niets meer zou zijn...

Mijn leven afstemmen op Gods ritme

Ik moest dus zoeken naar zin in al die andere dingen. De ontmoeting heeft de zin onthuld van onze ontdekkingen tijdens de voorbereiding. Alles verandert als je Gods liefde ervaart. Soms heb ik behoefte om de momenten van gebed uit te breiden, om mijn leven af te stemmen op Gods ritme. Deze ontmoeting bracht me iets nieuws. Ik voel dat het binnen handbereik ligt om het leven in Alcanhões te veranderen. Ik ken nu een paar mogelijkheden om mensen gelukkig te maken. Daar moet ik nu concreet mee aan de slag gaan.”

Twee weken na de ontmoeting, kwamen de gastgezinnen van deze kerk samen om hun ervaringen te delen. Een dame zei dat ze door de ontmoeting had ervaren dat het mogelijk is om jongeren te ontvangen alsof het haar eigen kinderen waren, zonder ze te kennen. Ze heeft zich nu opgegeven om weeskinderen op te vangen tijdens de schoolvakanties. Een andere dame citeerde de brief aan de Hebreeën (13,2). Ze zei dat “we zonder het te weten, engelen onthaald hebben”. Lachend van vreugde en met tranen van emotie begon iedereen te klappen.

“Ze deelden met ons het beste wat ze hadden”

Wojtek uit Polen was een paar maanden in Lissabon om te helpen bij de voorbereiding van de ontmoeting. Hij vertelt over zijn bezoeken aan de sloppenwijk Quinta da Serra:

“Quinta da Sera is een arme buurt van Prior Velho, een parochie in een voorstad van Lissabon. Al de eerste keer dat ik erheen ging, maakte de plaats veel indruk op me. Vlak naast een gewone rij flatgebouwen zag ik een hele wijk van barakken en noodhuisjes waarin Afrikaanse immigranten woonden. Sommige waren heel bouwvallig. Op de daken van andere lag allerlei rommel: oude autobanden, kapotte stoelen en speelgoed. Men vertelde mij dat in elk huisje mogelijk meerdere gezinnen samen woonden, soms zelfs tot dertig personen toe.

Tijdens ons eerste bezoek hebben wij veel mensen ontmoet. Gewoonlijk zaten de ouderen buiten. We groetten ieder van hen: “Olá”, “Bom dia”, “Todo bem?”. De persoon die ons begeleidde kenden ze goed, omdat ze al jaren in de wijk hielp. Sommige vrouwen waren aan het koken. Naast een paadje zag ik een vrouw het haar van een meisje wassen. Ergens anders repareerde een man een groot gat in zijn dak. In de verte kon je luide, ritmische muziek horen van een groep jongeren met grote, gevaarlijk uitziende honden. Iemand vertelde me dat georganiseerde hondengevechten hier niets vreemds waren.

Hoe kun je anderen ontvangen, als mensen in moeilijke omstandigheden leven?

Opeens zag ik achter een afrastering een grote, kleurrijke poster op de buitenmuur van één van de gebouwen. De poster nodigde uit voor de Europese ontmoeting van Taizé. Ik kon, met hoofdletters geschreven, het woord ‘VERTROUWEN’ lezen. Ja, Prior Velho was één van de parochies die jongeren zou gaan ontvangen tijdens de ontmoeting in Lissabon. Maar hoe zouden anderen in Quinta da Sera ontvangen kunnen worden, als de mensen daar zelf in zulke moeilijke omstandigheden woonden?

De ‘pelgrimage van vertrouwen’ begon er met regelmatige gebedsvieringen. Elke week bereidden jongeren van Quinta da Sera en van het andere deel van de parochie, samen met hun priesters en met de kleine zusters van Jezus die er wonen, een gebed rond het kruis voor. Al bij de ingang van de wijk wachtte een groep kinderen iedereen op die van elders naar het gebed kwam. Ze leidden ons langs de donkere weggetjes naar een huis in het cenrum van Quinta. In een grote kamer was alles al op een eenvoudige en mooie manier klaargemaakt. De kamer was snel vol: vooral kinderen maar ook jongeren en ouderen uit de buurt. Na het gebed rond het kruis werden we uitgenodigd voor een eenvoudig en vrolijk feest. Ze deelden met ons het beste wat ze hadden. Iemand had cake gemaakt, anderen schonken thee.

We konden zien dat veel van hen ernaar verlangden de anderen in hun eigen omgeving te ontvangen, ondanks de moeilijke leefomstandigheden. De gemeenschap van Quinta da Sera besloot om het gebouw van de buurtvereniging als slaapzaal te gebruiken. De jongeren werkten wekenlang heel hard om er een gastvrije plek van te maken. Tijdens de ontmoeting vergezelden velen van hen hun twaalf jonge gasten uit Frankrijk en Polen die daar logeerden. Sommige sliepen met hen in hetzelfde gebouw. Elke dag maakte een andere familie het ontbijt en avondeten klaar.

De dag na de ontmoeting ging ik er voor de laatste keer heen. Die dag besefte ik hoe mooi Quinta da Sera is door de schoonheid en de eenvoud van de mensen die er wonen. Ik kreeg heel veel van hen, en ik weet zeker dat er iets verder zal groeien.”