Распавядаць пра той візіт даволі няпроста. Геаграфічна гэта так блізка да Паўднёвае Карэі, але так далёка палітычна. Калі я жыў у Паўднёвай Карэі, магчымасці паехаць на Поўнач проста не было. Пасля доўгіх гадоў чакання і, выязджаючы праз Францыю і Кітай, я нарэшце прыбыў у Паўночную Карэю.
Карэя застаецца падзеленаю на дзве часткі ад 1945 г. Велізарныя наступствы братазабойчае вайны 1950–1953 гадоў паміж Поўначчу і Поўднем можна адчуць і сёння. Вялікая напружанасць і недавер паміж імі панавалі шмат гадоў. Спробы збліжэння заўсёды сканчваліся нічым, а напружанне аднаўлялася. За апошнія два гады з’явіліся новыя намаганні па аб’яднанні, але вынікі мізэрныя, а стан міру застаецца кволым.
Цяжкасці, якія паўсталі ў Паўночнае Карэі пасля краху камунізму ва Усходняй Еўропе, велізарныя. Акрамя таго, адбыліся стыхійныя бедствы, як паводкі і засуха апошніх гадоў. Насельніцтва вельмі пацярпела. Людзі кажуць, што горшае прамінула, але нястача застаецца.
Я быў вельмі ўражаны сустрэчай людзей, на якіх глыбока адбіліся цяжкія часіны, аднак яны надаль гасцінныя і выяўляюць вялікую дабрыню і годнасць. Некалькі нефармальных кантактаў з мясцовымі жыхарамі паказалі, наколькі важна пераадолець забабоны ці нават клішэ. Перадусім, там, дзе існуе напружанасць альбо непаразуменне, важна паспрабаваць убачыць хараство чалавечае душы, незалежна ад палітычных ці рэлігійных перакананняў чалавека. У парках Пхеньяна я часта мог бачыць людзей, якія былі расслабленыя і якія разам спявалі, танчылі і святкавалі.
Мне ўдалося наведаць сярэднюю школу, куды з Тэзэ ў супрацоўніцтве з ЮНЕСКА былі адпраўленыя шэраг кампутараў. Тузін студэнтаў у кампутарнай зале, кожны перад сваім кампутарам. Настаўнік выказвае падзяку за кампутары і тлумачыць, наколькі вучні прагнуць вучыцца. Я таксама наведаў паліклініку ў сельскай мясцовасці. Медперсанал добра падрыхтаваны, але ўражвае недахоп медыкаментаў і абсталявання. У мяне атрымалася пакінуць пэўную колькасць асноўных лекаў у знак салідарнасці.
Кароткая сустрэча з хрысціянамі мяне глыбока закранула. Я ўдзельнічаў у нядзельным набажэнстве ў пратэстанцкай царкве, а потым наведаў каталіцкі касцёл. Больш за пяцьдзесят гадоў таму, да вайны, у Пхеньяне, сталіцы Паўночнае Карэі, было багата хрысціян. Зараз на ўсю краіну адкрытыя толькі тры храмы. Мабыць, акрамя нядзельных службаў там наогул няма ніякіх мерапрыемстваў. Прыём быў вельмі цёплы, але час абмену з хрысціянамі занадта кароткі. Я кажу ім зноў і зноў, наколькі мы ўзаемазвязаныя з імі праз малітву. Гэта прыкметна іх кранае. “Прыязджайце да нас зноў. Прыязджайце часцей”, - чулася, калі я пакідаў іх.
Гэты візіт у Паўночную Карэю, пра які так доўга марыў і які нарэшце быў здзейснены, пакінуў мне шэраг пытанняў. Што можна зрабіць для прымірэння і ўз’яднання дзвюх Карэй? Я думаю пра тысячы карэйскіх сем’яў, якія разлучаныя ўжо паўстагоддзя. Большасць з іх ніколі не змагла наведаць сваіх сваякоў па той бок мяжы. Ці насамрэч неўзабаве на Карэйскае паўвыспе будзе мір? Карэя застаецца самым узброеным рэгіёнам у свеце. А якую ролю могуць адыграць хрысціяне па прасоўванні паразумення і супакою? Што ў хуткім часе могуць здзейсніць хрысціяне, каб выказаць салідарнасць з жыхарамі Паўночнае Карэі - асабліва з дзецьмі, - якія адчуваюць дэфіцыт у кожнае сферы? Трэба шмат маліцца і не забываць народ Паўночнае Карэі. Але нашая малітва павінна суправаджацца практычнымі жэстамі, незалежна ад таго, наколькі яны вялікія ці малыя.
