У бедным раёне Баіі
На ўчастку чатырох акраў, пазычаных дыяцэзіяй, браты пачалі будаваць невялікую бамбукавую капліцу. Пакрысе з’явіўся прыёмны пункт. Тады ўзнікла неабходнасць большага касцёла для людзей, якія прыязджалі ўдзельнічаць у спатканнях, а таксама для людзей з наваколля.
На самым пачатку браты стварылі суседскае таварыства, каб клапаціцца пра самыя неадкладныя патрэбы: водаправод, электрычнасць, аўтобусны транспарт, яслі... Прыблізна за 15 гадоў было пабудавана 160 дамоў рабочага класа.
Што вы зрабілі як мінімум...
Трэба было арганізаваць нейкае навучанне. Паступова тое стала звычайнай дзённай школай. З 1999 года школа прымае глухіх дзяцей, сляпых і са слабым зрокам, а нават тых, хто цалкам глухі і сляпы. Калі ж вы таксама возьмеце пад увагу дзяцей, якія пацярпелі ад сур’ёзных сямейных праблем, агульная колькасць навучэнцаў з інваліднасцю перавысіць 40%.
Каб задбаць пра чалавечае і сацыяльнае развіццё, быў створаны падмурак. Гэта сталася незалежна ад братоў. Яшчэ адно таварыства даглядае за домам для састарэлых людзей.
Дзеці прыходзяць у камунальны дом кожнага дня. Тут яны знаходзяць месца для гульні і трохі ежы. Нават не ўсведамляючы гэтага, яны таксама вучацца жыць больш спакойна. Прымаць дзяцей дапамагаюць маладыя валанцёры. У часе школьных вакацый і кожную суботу старэйшыя дзеці вучаць малодшых. Такім чынам дзеці з “праблемных сем’яў” знаёмяцца са школай. У студзені браты арганізоўваюць дзіцячыя лагеры для адпачынку.
Рэкалекцыі і сустрэчы
Для таго, каб прымаць людзей і групы, што жадаюць правесці час на малітве і абмене думкамі, браты адкрылі дом для сустрэч і рэкалекцый. Дом называецца Mombitaba, што на мове тупі-гуарані адзначае “месца адпачынку”. Гасцей запрашаюць далучыцца да супольных малітваў разам з братамі, якія адбываюцца тройчы на дзень.
