Ва Украіне зло не будзе мець апошняга слова

Сёлета перыяд Вялікага посту пачынаецца ў той момант, калі кантынент Еўропы ахапіла вайна. Гэтая трагічная навіна пагружае нас у таямніцу зла. Сам Езус спазнаў гэты канчатковы досвед, калі добраахвотна на крыжы згадзіўся адмовіцца ад свайго жыцця: Ён прайшоў да канца праз шлях пакуты. На нашае дарозе да Вялікадня нас падтрымлівае гэтая надзея: па-за крыжам, праз Уваскрасенне Хрыста, Бог адкрыў шлях жыцця для ўсяго чалавецтва.

Як тое магчыма, што агонь зброі і бомбаў раздзірае народы, якія ў многіх адносінах так блізкія адно аднаму? У многіх сем’яў ёсць сваякі па абодва бакі мяжы... Падчас пілігрымкі ў РФ, Беларусь і Украіну ў 2015 годзе з невялікай групай маладых людзей з розных краін я стаў сведкам гэтага, калі наведаў у кіеўскім шпіталі некалькі ўкраінскіх салдат, параненых у баі. Была з намі маладая дзяўчына з РФ. Некалькі дзён таму, калі пачалася вайна, гэтая маладая расіянка ўзгадала той візіт ды распавяла наступную гісторыю: “Калі я ўвайшла у той шпіталь, мяне паралізаваў страх і сорам. Спачатку мне было цяжка штосьці сказаць. Потым я пачала распавядаць, што ў дзяцінстве кожнае лета ездзіла да дзеда ва Украіну, што мой стрыечны брат нарадзіўся ва Украіне. Тады ўкраінскія салдаты пачалі мяняцца: адзін з іх раптам сказаў, што яго жонка з РФ, потым другі, што яго бацькі жывуць у РФ... І стала зразумела, што насамрэч мы вельмі блізкія, што мы як браты і сёстры”.

Будзем маліцца, каб гэтае насенне ўзаемнага абмену ды лучнасці не было вырвана з карэннем вар’яцтвам вайны, але каб у доўгатэрміновай перспектыве яно аказалася мацнейшым за бессэнсоўны гвалт. Выказваць такое пажаданне яшчэ заўчасна, бо з кожным днём становіцца ўсё больш ахвяр і параненых. Таму варта ў глыбіні нашых сэрц захоўваць упэўненую надзею, што зло не будзе мець апошняга слова.

Папа Францішак заклікаў да дня посту і малітвы ў Папяльцовую сераду. У шэрагу месц па ўсім свеце вернікі збіраюцца і моляцца ў інтэнцыі супакою. Некалькі дзён таму мы атрымалі паведамленне ад праваслаўнага святара з РФ: аб супакоі моляцца й у яго прыходзе.

Таму, каб перажыць гэты Велікапосны час у жэсце салідарнасці з тымі, хто пакутуе ад вайны, якая шалее ва Украіне, памолімся за ахвяраў ды іх сем’і ў жалобе, за параненых, за тых, каму давялося ўцякаць, за тых, хто хацеў бы гэта зрабіць, але не змог, а таксама за ўсіх тых, хто вырашыў пазаставацца там, дзе жыве. Падумайма пра найбольш уразлівых людзей, якія першымі пацерпяць ад наступстваў узброенага канфлікту, пра дзяцей, якія ўжо пацярпелі, пра маладых людзей, якія не бачаць будучыні.

У нашае малітве не забываймася прасіць Святога Духа натхніць кіраўнікоў народаў і ўсіх тых, хто можа паўплываць на ход падзей, каб агонь зброі як мага хутчэй спыніўся. Памолімся, каб вайна не ўзмацніла падзелы ўнутры Цэркваў і сем’яў, і каб кіраўнікі Цэркваў ішлі поруч з усімі, хто пацярпеў ад гэтага страшнага выпрабавання. Прымаючы да ўвагі, што ў вачах Бога важыцца кожнае чалавечае жыццё, падумайма пра камбатантаў з усіх краін-удзельніц, а таксама пра іх сем’і, напрыклад, пра бабуль, якія бачаць, што ўнукі ідуць на фронт, на вайну, якую яны не выбіралі і якой не хацелі. Магчыма, пэўнага дня яны выйдуць на вуліцы пратэставаць...

Паколькі гэты перыяд Вялікага посту пачынаецца ў змрочным святле, мы пакліканыя пражыць наступныя сорак дзён у еднасці з тымі, хто пацярпеў ад гвалту не толькі ў Еўропе, але і ва ўсім свеце. На крыжы Хрыстус распасцёр свае рукі, каб ахапіць усё чалавецтва. Чалавецтва, якое занадта часта бывае разарваным, але ў Божым сэрцы застаецца назаўсёды аб’яднаным.