polski

TAIZÉ

Jak mogę kontynuować Pielgrzymkę Zaufania?

 
Spotkania w wiosce Taizé i Europejskie Spotkania Młodych są często doświadczeniem inspirującym, budzącym entuzjazm, pokłady energii i ochoty do działania. Budzą się pragnienia, by oazy zaufania i miłości budować w moim codziennym życiu.

Jednym ze sposobów na to jest organizowanie modlitw i spotkań przygotowujących do kolejnego spotkania europejskiego – i choć nie ma już formalnej potrzeby rejestrowania punktów przygotowań, kontynuowanie takich modlitw jest bardzo dobrym pomysłem.

W wielu miejscach w Polsce modlitwy ze śpiewami Taizé są organizowane przez cały rok, kilka przykładów takich miejsc opisaliśmy poniżej. Comiesięczne modlitwy w kościele św. Marcina w Warszawie trwają już 16 lat, spotykają się na nich osoby różnych wyznań chrześcijańskich dla których ważne jest doświadczenie Taizé. Jest to długotrwały owoc Europejskiego Spotkania Młodych, które odbyło się w polskiej stolicy na przełomie lat 1999 i 2000.

W Zabrzu i Gliwicach cotygodniowa modlitwa jest organizowana w różnych kościołach naprzemiennie, są to kościoły różnych wyznań. Ponadto, organizowane są tam procesje ze śpiewami Taizé oraz całomiesięczne czuwania przy ikonie krzyża w intencji pokoju na świecie i pojednania wśród wszystkich chrześcijan. Młodzi ludzie tworzący tę lokalną Pielgrzymkę Zaufania wychodzą również do osób w domach opieki, szpitalach i aresztach, by modlić się wraz z nimi.

Grupa młodych w Krakowie organizuje co tydzień modlitwy ze śpiewami z Taizé. Miejsce to otwarte jest nie tylko dla krakowskich studentów. Przychodzą tu osoby w różnym wieku, różnych wyznań i różnych narodowości, tworząc wspólnotę i nawzajem się ubogacając. Po modlitwie młodzi rozważają fragment z Pisma Świętego dzieląc się własnymi refleksjami i doświadczeniami. Jest to miejsce, gdzie każdy może przyjść, aby otworzyć się na głos Boga i pomodlić w ciszy własnego serca. Przez wiele lat istniał tutaj punkt przygotowań przed spotkaniami europejskimi, który gromadził wielu młodych. Mimo, iż punkt przygotowań przestaje istnieć, młodzi chcą kontynuować Pielgrzymkę Zaufania, by tworzyć przestrzeń na duchowy rozwój, by wykorzystać swoje talenty i otworzyć serca na cierpiących i potrzebujących, by nieść nadzieję.

Na cotygodniowe modlitwy przy kościele św. Andrzeja Boboli w Warszawie zapraszani są obcokrajowcy, głównie studenci przyjeżdżający do Warszawy w ramach programu Erasmus, ale też osoby przyjeżdżające tu do pracy. W ten sposób pozostający w Warszawie na dłużej nie są skazani na duchową pustynię, ale mają wspólnotę która może być dla nich miejscem wzrostu. Ci, którzy nie są w Polsce z własnego wyboru lub znajdują się tu w trudnej sytuacji, są samotni, tym bardziej doceniają takie miejsce pocieszenia. Z kolei dla Polaków ze wspólnoty, goszczenie obcokrajowców jest ożywiające, inspirujące, jest elementem który buduje wspólnotę, umacnia wiarę i daje radość z doświadczanej inności kulturowej.

Zastanawiając się nad kierunkiem zaangażowania, warto pamiętać o tym proponowanym przez papieża Franciszka i brata Aloisa: „odważyć się na miłosierdzie”. Warto spróbować dotrzeć z modlitwą do dzieci osamotnionych, do osób starszych, do uchodźców, do chorych, niepełnosprawnych, więźniów. Można też włączyć się grupowo lub indywidualnie w istniejące już inicjatywy, takie jak pomoc bezdomnym (np. ze wspólnotą Sant’Egidio), salezjańskie oratoria dla młodzieży, instytucje pomagające uchodźcom (jak Jezuickie Centrum Społeczne) czy wiele innych – by otwierać swe serce na tych którzy tego w tej chwili najbardziej potrzebują.

Warto też pamiętać, że taka postawa wychodzenia do drugiego człowieka była bliska dla brata Roger, który mówił: „Kiedy patrzę na niektórych spośród moich współbraci, widzę, jak dają swoje życie w Taizé czy w surowych warunkach tych biednych regionów, wtedy mówię sobie: zapomnienie o sobie, bezinteresowność to według Ewangelii, najmocniejszy wyraz miłości.”

Ostatnia aktualizacja: 20 października 2016
Zobacz także: