Bracia podziękowali za współpracę władzom, Kościołom, wszystkim, którzy pomogli przygotować to wydarzenie, a także tysiącom ludzi, którzy przyjęli uczestników w swoich domach. Szczególne miejsce w tych podziękowaniach zajęła lokalna ekipa przygotowawcza, która pomagała braciom w głównej organizacji spotkania.

Pięciodniowa obecność trzydziestu tysięcy młodych ludzi w Rotterdamie pozostawiła zasiew zaufania, a także radości, współczującej miłości i przebaczenia; te trzy słowa były wypisane wielkimi literami w Sportpaleis na terenie Ahoy i charakteryzowały także List z Chile. Każdy został zaproszony, by pielęgnować ten zasiew i kontynuować pielgrzymkę zaufania w osobistym życiu, w swojej rodzinie i w swoim Kościele.

Podczas modlitwy Arjan Plaisier, sekretarz Kościoła protestanckiego w Holandii, wygłosił krótkie rozważanie na temat fragmentu Ewangelii (Łk 9, 10-17):

Rozmnożenie chleba, to cud, który wciąż się dokonuje. Ewangeliści mówią nam o tym dwa razy, dwukrotny cud chleba. Dwukrotnie o dzieleniu, dwukrotnie o rozmnożeniu. Jezus nie przyszedł po to, aby umniejszać, ale by powiększać, nie dla zubożenia, ale dla ubogacenia, nie dla braku, ale dla obfitości. Przyszedł, by podzielić się chlebem, ale ponieważ sam chleb nie wystarcza, dał samego siebie. Ten chleb do dzisiejszego dnia nakarmił znacznie więcej niż 5000 ludzi i nadal się nie wyczerpuje.

 

Tym chlebem trzeba się dzielić. Jest wspólnota, która dzieli ten chleb, wspólnota, która została powołana właśnie w tym celu. Bez tej wspólnoty nie jest to możliwe. Przyjęliśmy braci z Taizé wraz z siostrami Świętego Andrzeja. To było tak, jak z uczniami Jezusa: Wspólnota z Taizé nigdy nie oczekiwała wielkich tłumów i z początku trochę onieśmielało ją to wezwanie: „Dajcie im jeść.” W królestwie Bożym takie sytuacje się zdarzają. Istotne jest, czy my chcemy, żeby one się wydarzyły.

 

Na przestrzeni lat wielu ludzi było zaangażowanych w posługę Taizé przez pewien czas jako wolontariusze zgromadzeni wokół modlącej się Wspólnoty. To samo dotyczyło tego Europejskiego Spotkania. Jesteśmy wdzięczni za te wszystkie pomocne dłonie. Wolontariusze z Taizé, a także wielu wolontariuszy z kościołów, czy nawet spoza nich, oni wszyscy usłyszeli wezwanie Jezusa: dajcie im jeść.

 

W centrum jest tłum, rzesza ludzi – jak nazywały to wcześniejsze tłumaczenia. Skąd pochodzili? Nie wiemy. Łukasz mówi o 5 tysiącach. My też widzieliśmy te 5 tysięcy pomnożone cztery, pięć, sześć razy. Co ich zainspirowało? Przybyłych z Ukrainy, Albanii, Polski, Francji, Holandii? Nie wiemy, tak jak nie wiemy nic o tych ludziach z Ewangelii. Ale przyjęliśmy ich. Byliśmy świadkami cudu. To cud Jezusa, Zmartwychwstałego Pana, który jest cichym centrum wszystkiego, co robimy, cichym centrum Taizé nad rzeką Mozą.

 

Pozostało dwanaście koszy ułomków. Taizé w Ahoy zakończyło się, ale my jesteśmy wezwani, by zająć się tą „nadwyżką”, coś z nią zrobić. Świętowanie się skończyło, ale pozostaje dziedzictwo. W ten sposób rozumiany cud, trwa nadal. Temu poświęcimy naszą energię w nadchodzącym czasie. Dwanaście koszy z pewnością wystarczy na kolejnych dwanaście miesięcy.

Na zakończenie modlitwy biskup Rotterdamu, Adrianus van Luynes, mówił o czterech darach otrzymanych od Pana poprzez Taizé, które z pewnością przyniosą owoce w nadchodzących latach:

Przede wszystkim, dla Kościołów w naszym kraju, a szczególnie w naszej diecezji: impuls, by kontynuować i ożywiać dialog z młodym pokoleniem na temat sensu życia, i aby umacniać wiarę poprzez duszpasterskie inicjatywy dotyczące modlitwy i refleksji, spotkania i wspólnoty, służby i solidarności. W rodzinach, które udzieliły gościny, te inicjatywy były już widoczne w trakcie Spotkania Europejskiego. Mamy nadzieję, że będą one kontynuowane i rozwijane w naszej diecezji.

 

Następnie wspólne przygotowania Spotkania Europejskiego poprzez zaproszenie Kościołów: Protestanckiego Kościoła Holandii i Konferencji Biskupów Holenderskich ze wsparciem Rady Kościołów, stały się ważnym bodźcem dla ruchu ekumenicznego w naszym kraju. Miało to pozytywny wpływ i będzie kontynuowane w innych projektach dotyczących wspólnego powołania i misji świadczenia o Chrystusie i Jego Ewangelii w zachodnim społeczeństwie.

 

Co więcej, to wydarzenie, szczególnie w Randstad, było świadectwem wiary i zaufania Bogu, w jedności z Chrystusem i w Chrystusie, we wspólnocie Jego uczniów i jej misji ewangelizacyjnej w społeczeństwie. Dzięki relacjom mediów, ogromne wrażenie wywoływał widok tak wielu młodych ludzi głęboko zaangażowanych duchowo i solidarnych, w tak prostym otoczeniu. Było to świadectwo ewangelicznego przeciwstawienia się wciąż postępującej sekularyzacji, indywidualizmowi i materializmowi w Europie.

 

W końcu to Spotkanie Europejskie było wkładem w proces jednoczenia Europy. Ponad granicami języków i kultur, tożsamości narodowej i historii, młodzi ludzie odnaleźli się wzajemnie. Wzmocnili świadomość ludzkich i uszlachetniających wartości, które leżą u podstaw zjednoczonej Europy, znajdując jednocześnie ich potwierdzenie i intensyfikację w Ewangelii. Spotkanie z Taizé uświadomiło wielu młodym ludziom współodpowiedzialność Europy za pokój i sprawiedliwość na całym świecie dla obecnych i przyszłych pokoleń. Słusznie brat Alois nawiązał w swoim rozważaniu do krajów takich jak Haiti, które borykają się z ogromnymi problemami.

Po wystąpieniu biskupa troje młodych ludzi opowiadało o swoich przeżyciach z tej pielgrzymki zaufania, których doświadczyli przed, podczas i po spotkaniu. Następnie odpowiedzialni za duszpasterską opiekę nad młodymi katolikami i protestantami w Holandii dali końcowe świadectwo, mówiąc o swojej radości, jaką przeżywali pracując wspólnie nad tym projektem. Podkreślili, że wcześniej nawet się nie znali i że ta współpraca będzie z pewnością kontynuowana i rozwijana.