"Валадарства Нябеснае падобнае да скарбу, схаванага ў полі, які знайшоў чалавек і ўтаіў. У радасці ад гэтага ён ідзе і прадае ўсё, што мае, і купляе гэтае поле. Яшчэ Валадарства Нябеснае падобнае да купца, які шукае прыгожых пярлін. Знайшоўшы адну каштоўную пярліну, ён ідзе і прадае ўсё, што мае, і купляе яе". (Мц 13, 44-46)

У дзвюх аповесцях пра валадарства Нябеснае Езус не апавядае пра нейкае месца ці аддалены час, але распавядае пра Бога, які прыходзіць ужо зараз, пра Ягоную прысутнасць сёння пасярод нас. "Але Ты, Святы, жывеш сярод пахвалаў Ізраэля" (Пс 22,4) чытаем у радках аднаго з псальмаў. Бог пануе ў небе, але свой трон і сваё валадарства змесціў таксама пасярод свайго народу, які Яго праслаўляе.

„Валадарства Нябеснае падобнае да скарбу, схаванага ў полі”, „да купца, які шукае прыгожых пярлін”. Езус параўноўвае прыйсце Бога ў нашае жыццё і да нашага свету са шчасцем, якое дае адкрыццё, з радасцю, якую выклікае штосьці непараўнальна вартаснае, бясконца прыгожае.

Пэўны чалавек працуе на зямлі. Ягоны плуг сутыкаецца з перашкодаю. Гэта ані вялікі камень, ані пень. Змушаны спыніць працу, чалавек прыглядаецца бліжэй і разумее, што знайшоў скарб. Зрабіў адкрыццё свайго жыцця! Скарб бясцэннае вартасці ляжаў на полі, якое ён апрацоўваў, і ніхто пра тое не ведаў.

Героем другой аповесці з’яўляецца купец. Ягоная праца палягае на пошуках прыгожых пярлін на продаж. Але падобна, як таго аратага, і ён пэўнага дня напаткаў неверагодны сюрпрыз. Знайшоў штосьці значна лепшае, ніж тое, чаго шукаў: пярліну настолькі каштоўную, якой ніколі раней не бачыў, такую, што змяніла ўсё ягонае жыццё.

Сэрца аратага павінна было калаціцца вельмі моцна, калі ён знайшоў той скарб. Адгэтуль ён меў забяспечаную будучыню, ужо не трэба будзе клапаціцца пра што-небудзь. Яго перапаўняе шчасце, але ён не губляе галавы. Зноўку хавае скарб, бо ніхто не павінен дазнацца пра яго існаванне. Ён хоча быць упэўнены, што той будзе належаць толькі яму. Каб набыць поле, дзе схаваныя грошы, араты прадае ўвесь маёнтак. Набывае поле, і скарб ужо належыць яму.

Прадавец пярлін таксама шчаслівы, калі знайшоў пярліну свайго жыцця, прыгажэйшую, чым усё тое, што бачыў раней. Ён таксама прадае ўсё, што мае, каб атрымаць тое, што дае ягоным вачыма шчасце, а сэрцу радасць.

Як прыняць Валадарства Божае? Як прыняць Бога, калі прыходзіць панаваць сярод нас, калі ўваходзіць у нашае жыццё і ў наш свет? Ягонае прыбыццё ставіць нас перад досыць дакладным выбарам. Гутарка не пра выбар паміж дабром ці злом. Араты і купец не адмаўляюцца ад таго, што з’яўляецца злым. Наадварот, адмаўляюцца ад сваіх каштоўнасцяў. З радасцю адмаўляюцца ад таго, што з’яўляецца дабром на карысць таго, што з’яўляецца бясконца прыгожым і непараўнальна вартасным.

Калі Бог з’яўляецца і ўваходзіць у нашае жыццё, трэба выбіраць. Езус прапаноўвае нам, каб мы выбралі радасць, скарб, каштоўную пярліну. Такім чынам радасць ідзе поруч з адрачэннем, менавіта гэта выяўлена ў словах Езуса. Радасць пазбавіла герояў абедзвюх аповесцяў усялякіх дабротаў. Яны мелі адвагу быць бадзёрымі, таму радасць спрычынілася да таго, што прадалі ўсё, што мелі.

Езус заахвочвае нас, каб мы паставілі Божую радасць па-над свае даброты, дасягненні і планы. Можа нават здарыцца, што мы будзем больш прагнуць радасці, чым саміх сябе. Радасць суправаджаецца забыццём на саміх сябе.

Гісторыі аратага і купца, каторыя радасна выракліся сваіх дабротаў, вучаць нас, якімі вольнымі мы становімся дзякуючы радасці.

 Які скарб, якую пярліну я знайшоў на сваёй дарозе жыцця? Што мяне ўразіла? Што мяне ўзрадавала?

 Калі адрачэнне прынесла мне шчасце? Калі радасць дала мне больш свабоды?