Іконы спрыяюць прыгажосці пакланення. Яны нібы вокны, якія адкрываюцца на рэаліі Божага Валадарства, справодзячы ягоную прысутнасць у нашай малітве на зямлі.

Хаця іконы - гэта вобразы, аднак гэта не проста звычайныя ілюстрацыі альбо ўпрыгажэнні. Яны сімвал уцелаўлення, іх прысутнасць прапаноўвае вачам духоўнае пасланне, якое Слова кіруе да вушэй.

Паводле св. Яна Дамаскіна, багаслова з VIII стагоддзя, іконы абапіраюцца на прыйсцю Хрыста на зямлю. Нашае збаўленне звязанае з уцелаўленнем Божага Слова, то бок з матэрыяй: “У старажытнасці Бог, бесцялесны і які не мае выгляду, ніколі не адлюстроўваўся. Цяпер жа, калі Бог з’явіўся ў плоці і жыў сярод людзей, мы адлюстроўваем бачнага Бога. Я схіляюся не перад матэрыяй, але перад Творцам матэрыі, Які дзеля майго дабра уцелавіўся і Які праз матэрыю збавіў мяне, і я не перастану шанаваць матэрыі, праз якую здзейснена маё збаўленне” (Дыскурс І,16).

Дзякуючы веры, якую яна выражае, сваёй прыгажосцю і глыбінёю ікона можа стварыць прастору супакою і падтрымліваць у нас чаканне. Яна запрашае нас прыняць збаўленне нават у целе і ў стварэнні.