[Ян Хрысціцель] прапаведаваў, кажучы: «Ідзе за мною Мацнейшы за мяне, якому я няварты, нахіліўшыся, развязаць раменьчык на Яго сандалях. Я хрысціў вас вадою, а Ён будзе хрысціць вас Духам Святым». У тыя дні прыйшоў Езус з Назарэта, што ў Галілеі, і быў ахрышчаны Янам у Ярдане. Адразу, калі выходзіў з вады, убачыў нябёсы раскрытыя і Духа, што як голуб, сыходзіў на Яго. І быў голас з нябёсаў: «Ты Сын Мой умілаваны, Цябе ўпадабаў Я».

Хрост Езуса прадвяшчае тое, што мы знойдзем у астатняе частцы Евангелля: аб’яўленне Езуса як умілаванага Божага Сына, ажыўленага ва ўсім Святым Духам. Удалечыні ад Храма, кніжнікаў і правадыроў народа Езус набліжаецца да натоўпу пакаянцаў. Ён звяртаецца да тых, хто не мае іншага сховішча, акрамя Божае міласэрнасці. Не маючы прывілеяў, Ён стаў адным з іх і ахрысціўся, як і яны. Бачная Ягоная поўная адданасць справе.

Калі Езус выходзіць з вады, тры знакі сыходзяцца, каб раскрыць значэнне падзеі: па-першае, запаведваючы той момант, калі пры смерці Езуса заслона ў святыні разарвалася надвое, раскрываюцца нябёсы. У Езусе скасоўваецца ўсялякая дыстанцыя паміж Богам і чалавекам. Па-другое, не прымушаючы і не ўмешваючыся ў Яго асобу, Дух сыходзіць на Езуса, каб кіраваць ім у кожнае сітуацыі. Вольны ад усялякіх асабістых планаў, Езус цалкам прымае Божую волю. У рэшце рэшт, Езус спазнае, што Ён – умілаваны Сын, упадабанне Айца. Гэтая блізкасць з Айцом з’яўляецца крыніцай, з якой Езус чэрпае стымул для выканання свайго служэння. У Яго няма іншага плану або задумы, як толькі прыняць усю Божую надзею і прысвяціць ёй сябе ўсім сэрцам. Ён стане канчатковым так у адказ на Божыя спадзяванні, уцелаўлёным у чалавечым існаванні. Гэтая камунія паміж Айцом і Сынам ужо з’яўляецца рэалізацыяй Божага Валадарства, якое прыходзіць у свет.

Прызнаць Езуса адзінародным Сынам, упадабанага Богам, азначае адкрыць для сябе Бога, які ёсць Айцом, Бога, які не з’яўляецца самадастатковым ці задаволеным сабою, але які чакае сваёй радасці ад некага іншага. Паколькі ён заснаваў свае адносіны на любові, Бог абмяжоўвае сваю ўсемагутнасць і ўсёведнасць: Бог не можа адказаць за мяне і не ведае загадзя, як адкажу я! Але Бог ніколі не перастане верыць у мяне. Бог дае з любові, гэта значыць, не навязваючы нічога, але з надзеяй, што намер, які ім кіруе, будзе распазнаны і што гэта выкліча адказ, натхнёны падобнай адвагай: поўнага і свабоднага заангажавання ўсяго майго жыцця.

 Што значыць асабіста для мяне, калі я ўзгадваю, што Езус быў і сапраўдным чалавекам, і сапраўдным Богам ?

 Як я магу прыняць Божую волю, каб мае ўласныя планы не сталі перашкодай?

 Калі Бог пакідае мяне свабодным/свабоднай, як мне лепш выкарыстоўваць гэтую свабоду?