Разважаючы фрагменты Бібліі

Не тое, каб я ўжо атрымаў гэта і ўжо стаў дасканалым, але я імкнуся атрымаць тое, дзеля чаго мяне здабыў Езус Хрыстус. Браты, я не лічу, што ўжо атрымаў гэта, але толькі забываю тое, што за мною, і сягаю да таго, што наперадзе. Паводле мэты імкнуся да ўзнагароды высокага паклікання Божага ў Хрысце Езусе. (Філіпянаў 3, 12-14)

Ці снілася вам калі-небудзь, нібы вы спрабуеце бегчы, але вашыя ногі занадта цяжкія, і вы не дасягаеце мэты? У дадзеным урыўку з Паслання да Філіпянаў апостал Павел апісвае сваё існаванне ў катэгорыях гонкі. Для яго знаходжанне ў руху не ўяўляе праблемы.

Павел знаходзіўся ў турме, верагодна, у Эфесе, калі пісаў Філіпянам сваё Пасланне. Прамінула дваццаць гадоў па тым, як Уваскрослы Хрыстус сустрэў яго і паклікаў да сябе на службу. Павел мог ганарыцца тым, чаго дасягнуў будучы апосталам. Але ён адзначае: “Я яшчэ не дасягнуў мэты”. Ён не лічыць сябе кімсьці, хто тое ўжо ўчыніў. Ён працягвае “імкнуцца”.

Слова, якое Павел выкарыстоўвае, азначае літаральна “бегчы за”. Пераследнікі “бегаюць” за тымі, каго хочуць знішчыць, як і Павел, калі ён сам яшчэ пераследваў Царкву. Але тое ж самае слова выражае і энергію, якую вы ўкладваеце пры пошуку добрага, як кажа Псальм: “Шукай міру, ідзі за ім” (Псальм 34(33), 14), і як тое чыніць Павел, з усёю сілаю імкнецца да яднання з Хрыстом.

Чаму Павел пасля бегу на працягу дваццаці гадоў без дасягнення мэты не распачае? Розніцу чыніць Хрыстус. Павел кажа: Я яшчэ не здабыў таго, чаго шукаю, але Хрыстус ужо здабыў мяне. Існуе прынцыповая дыссіметрыя: пакуль Павел усё яшчэ працягвае свой бег, каб атрымаць узнагароду, Хрыстус ужо скончыў сваю гонку і перамог. Хрыстус здабыў Паўла - і нас таксама, і ўсё чалавецтва, - зрабіў сваім.

Павел распавядае таямніцу сваёй тэхнікі бегу: “забываю тое, што за мною” ды “сягаю да таго, што наперадзе”. “Забыцца тое, што за мною” - гэта біблейская тэма, часта звязаная з прабачэннем. Божае прабачэнне вызваляе людзей з-пад цяжару благога мінулага. Бог кажа: “Грахоў іхніх больш не буду ўспамінаць” (Ераміі 31, 34), і дадае, як следства: “Не ўспамінайце былога (...), Я учыню новае” (Ісаі 43, 18-19).

Дазвол на тое, каб “забыць тое, што за мною”, робіць наш крок лёгкім. Але забыванне на пераадоленую адлегласць чыніць нас таксама беднымі: мы стаем людзьмі, якія толькі што распачалі, пачаткоўцамі, навічкамі. Біскуп з чацвёртага стагоддзя Рыгор з Нісы напісаў, што мы “ідзем ад пачатку да пачатку, а тым пачаткам няма канца”. У кожным новым пачынанні ёсць свежасць. Але тое таксама азначае, што ніколі нельга быць упэўненым, што ў вас атрымалася.

У тэхніцы бегу Паўла “забыцца тое, што за намі” ідзе поруч з “асягненнем таго, што наперадзе”. Сучаснасць мае значэнне, таксама як й будучыня. Цяперашняе жыццё – гэта гонка і барацьба, але яна палягчаецца і ажыўляецца прагненнем таго, што мае надыйсці - жыццём з Хрыстом і адно з адным.

Калі мы стамляемся, а нашы крокі цяжкія, не варта адчайвацца. Прызнайма, што мы не з’яўляемся людзьмі, якія тое зрабілі. Мы заўсёды ў дарозе, як пра тое напісана ў Прапановах на 2020 год. Давайце адважымся быць пачаткоўцамі, “забываючыся тое, што за намі”. І няхай агонь Духа Святога распаліць у нас гэтую любоў, што змушае нас “сягнуць да таго, што наперадзе”.

 Якая мая мэта? Ува што я ўкладваю сваю энергію?

 Што можа палегчыць нашы крокі, каб мы маглі бегчы хутчэй?

 Ці адважуся я быць пачаткоўцам, заўсёды на старце?

 Што мы павінны ўзгадаць з мінулага, а што лепш забыць?