Разважаючы фрагменты Бібліі

Марыя стаяла каля магілы і плакала. Калі ж плакала, зазірнула ў магілу і ўбачыла двух анёлаў у белым адзенні, якія сядзелі адзін каля галавы, а другі каля ног, дзе ляжала цела Езуса. Яны сказалі ёй: «Жанчына, чаго ты плачаш?» Яна адказала ім: «Забралі майго Пана, і не ведаю, дзе паклалі Яго». Калі гэта сказала, азірнулася і ўбачыла Езуса, які стаяў, але не ведала, што гэта Езус. Сказаў ёй Езус: «Жанчына, чаго ты плачаш? Каго шукаеш?» Яна, думаючы, што гэта садоўнік, сказала Яму: «Пане, калі ты вынес Яго, скажы мне, дзе ты паклаў Яго, і я забяру Яго». Езус сказаў ёй: «Марыя!» А яна азірнулася і сказала Яму па-габрэйску: «Раббуні!» (што азначае «Настаўнік»). Сказаў ёй Езус: «Не затрымлівай Мяне, бо Я яшчэ не ўзышоў да Айца. Ідзі ж да братоў Маіх і скажы ім: узыходжу да Айца Майго і Айца вашага, да Бога Майго і Бога вашага». (Ян 20, 11-17)

Першыя словы велікоднай гісторыі ставяць нас на парогу. Неўзабаве пачнецца нешта новае. “У першы дзень тыдня (...), калі было яшчэ цёмна...” (Ян 20, 1). Калі першыя хрысціяне пачулі тыя словы, багата хто мог бы прыгадаць сабе першыя радкі Бібліі, калі цягам сямі дзён Бог стварыў неба і зямлю, і той момант, калі першага дня, калі Бог сказаў: “Няхай будзе святло”.

Чытаючы далей велікодную гісторыю, мы бачым, што тэмаю гэтых першых радкоў з’яўляецца Марыя Магдалена. “У першы дзень тыдня Марыя Магдалена прыйшла да магілы раніцай, калі было яшчэ цёмна, і ўбачыла, што камень адсунуты ад магілы”. Марыя з’яўляецца поўным любові вобразам прыхільнасці да Езуса, вобразам дзёрзкасці. Па выйсцю ў цемры да гробу і вяртанні, каб распавесці двум вучням пра камень, яна крочыць за імі, калі тыя ідуць туды. Пасля іх сыходу яна застаецца. Як напісана, стаяла там і плакала. Перапоўненая эмоцыямі, але стаяла.

Два анёлы звяртаюцца да яе. Пытаюць: “Чаму ты плачаш?”. Слова анёл азначае пасланнік. У Бібліі, калі анёлы ўмешваюцца, дык чыняць тое ад імя Бога. Але тут яны не проста абвяшчаць тое, што ўчыніў Бог, як можна было чакаць, анёлы, здаецца, бачаць толькі Марыю. Іх словы перадаюць пяшчоту і клопат.

Тады з’яўляецца Езус. Пытае: “Чаму ты плачаш?”, “Каго ты шукаеш?”. Першыя словы Езуса ў Евангеллі паводле Яна былі вельмі падобныя: “Чаго шукаеце?”. Езус ніколі не перастае шукаць людзей. Марыя адказвае Яму, думаючы, што Ён садоўнік. Гроб, як гаварылася раней, знаходзіцца ў садзе. Ці гэта не чарговае адасланне да пачатаку Бібліі? У 2 раздзеле Кнігі Быцця, пасля стварэння Адама, Бог даручыў Райскі сад чалавечаму клопату. Нарэшце надыходзіць вырашальны момант. Езус называе яе па імені. Раптам, распазнаўшы Яго голас, Марыя выбухае вучнёўскім “Раббуні, Настаўнік!”.

Як выказаўся адзін сучасны тэолаг, “Хрысціянства перш, чым стане пасланнем, з’яўляецца кантактам” (Rowan Williams, [in:] Tokens of Trust, Canterbury Press, p. 92). Яго сутнасць заключаецца не ў ідэях і нават не ў дробных прынцыпах, а ў чымсьці, што мы знаходзім тут у велікоднай гісторыі, ды й увогуле ўва ўсім тым, што нясе нам Евангелле, а менавіта пра тое, як Бог бачыць і набліжаецца да нас, спосаб Божае прысутнасці, голас і жэсты Езуса, словам, тое, як Бог нас любіць. Гэты Божы дотык ў Езусе Хрысце - гэта тое, што дзейнічала, аднолькава магутна, як і далікатна, у той першы велікодны ранак, апракінуўшы смерць, прыносячы новае жыццё.

Словы, якімі Марыя звяртаецца да іншых вучняў, нечакана сведчаць пра тое, што адносіны - паміж імі, з Хрыстусам і з Богам - былі змененыя, адкрыліся. “Ідзі ж да братоў Маіх”, - кажа ёй уваскрослы Хрыстус, упершыню выкарыстоўваючы слова ў Евангеллі паводле Яна, - “і скажы ім: узыходжу да Айца Майго і Айца вашага, да Бога Майго і Бога вашага”. З перспектывы ўваскрасення існуе толькі адзіная сям’я ў Богу. Новае стварэнне - гэта не нейкі іншы свет. Гэта свет, які быў зменены Божым дотыкам, прасякнуты братэрствам. Ён ужо прысутнічае ў пачатковае форме, у словах і жэстах, з дапамогай якіх мы бярэм на сябе адказнасць адзін за аднаго і за свой агульны дом.

 Што асабіста для мяне змяняе добрая навіна аб Уваскрасенні ў маім светапоглядзе і ў маіх спадзяваннях?

 Якім чынам Марыя Магдалена натхняе мяне?