Вучні Езуса забыліся ўзяць хлеба і мелі з сабой у чоўне толькі адзін бохан хлеба. Тады Езус загадаў ім: «Глядзіце, асцерагайцеся закваскі фарысейскай і закваскі Ірада!»

А яны разважалі між сабою, што не маюць хлеба.

Пазнаўшы гэта, Езус сказаў ім: «Чаму разважаеце, што не маеце хлеба? Хіба не разумееце і не ведаеце? Ці яшчэ скамянелыя сэрцы вашы? Маеце вочы і не бачыце, маеце вушы і не чуеце? Ці не памятаеце, колькі поўных кашоў рэштак вы сабралі, калі Я разламаў пяць хлябоў на пяць тысяч?»

Яны адказалі Яму: «Дванаццаць».

«А калі Я разламаў сем хлябоў на чатыры тысячы, колькі поўных кашоў рэштак сабралі вы?»

Яны адказалі: «Сем».

Тады сказаў ім: «Усё яшчэ не разумееце?»

У двух выпадках вучні былі сведкамі сітуацыі недахопу, якая ператварылася ў знак багацця, а нават у звышдастатак. Аб гэтым ім нагадаў Езус. Але калі вы не глядзелі насамрэч, калі вы насамрэч не слухалі, дык вы хутка запамятаеце. Тут вучні зноў чуюць сябе ніякавата: у іх толькі адзін хлеб! Здаецца, так мала...

Усё ўнутры нас хоча нас пераканаць, што мы не маем таго, што нам трэба, што нам будзе мала. Як часта нас спыняе адчуванне, што нечага бракуе? Ці з’яўляецца гэта дзеяннем «фарысейскай закваскі», якую, магчыма, мы таксама знаходзім у сабе?

Езус запрашае нас паверыць у тое нямногае, што мы маем, і ў перамяняючую і памнажаючую моц Яго дзеяння, калі Ён пакорна прысутнічае сярод нас. Ёсць шмат евангельскіх прыпавесцяў, у якіх Езус падкрэслівае сціплую рэчаіснасць. Ён учыніць нас здольнымі рухацца наперад з тым нямногім, што мы маем, чым мы ёсць, укараняючы нас у Ягоным Слове і Ягоным Хлебе.

 Ці я часцей думаю пра «тое нямногае, што ў мяне ёсць» або пра тое, «чаго мне бракуе»? Аб чым гэта прымушае мяне задумацца? Калі мне прыйшлося перажыць такі досвед?

 Як я магу пазбегнуць адсутнасці даверу? Што дапамагае мне падтрымліваць упэўненасць?

 Калі я адчуў/-ла імпульс рухацца наперад з тым, што я маю і чым я ёсць, нягледзячы на свае абмежаванні?