Мы далі вам спазнаць моц і прыйсце нашага Пана Езуса Хрыста, не ідучы за мудра складзенымі байкамі, але будучы відавочцамі Ягонай велічы. Ён атрымаў ад Бога Айца пашану і славу, калі ад велічнай славы да Яго сышоў такі голас: «Гэта Мой Сын умілаваны, якога Я ўпадабаў». І мы чулі, як гэты голас даносіўся з неба, калі былі з Ім на святой гары. Да таго ж у нас ёсць мацнейшае, прароцкае слова. І вы добра зробіце, калі будзеце трываць пры ім, як пры лямпе, што свеціць у цёмным месцы, пакуль не пачне світаць дзень і зараніца не ўзыдзе ў сэрцах вашых. Толькі памятайце перш за ўсё, што ніякае прароцтва ў Пісанні не належыць да прыватнага тлумачэння. Бо прароцтва ніколі не паходзіла з волі чалавека, але ад імя Бога абвяшчалі яго людзі, натхнёныя Святым Духам.

(2 Пятра 1, 16-21)

Пётр, вучань Езуса, разам з двума сваімі таварышамі на імгненне ўбачыў славу Езуса. Яны пачулі голас Бога ў Ягоным ззянні. Гэта падзея, пра якую распавядаюць таксама Евангеллі - «перамяненне Хрыста» (Марка 9, 2-10; Лукі 9, 28-36; Мацвея 17, 1-13). Як і ў іншых біблейскіх апавяданнях, гэтая падзея пацвярджаецца мноствам сведкаў; гэта не нейкая выдумка, бо вопыт Бога, пра які нам распавядаюць вучні, мае месца ў гісторыі, у іх рэальным жыцці.

Напэўна, усім нам хацелася б непасрэднага спазнання Бога, бо пачуцці ды перажыванні з’яўляюцца неабходным вымярэннем нашага жыцця. Усё гэта становіць падставу магчымасці нашае радасці. “Мы не можам маўчаць пра тое, што бачылі і чулі” (Дзеі 4, 20). Таксама як й для вучняў, перажыванні, успрынятыя сур’ёзна, становяцца заклікам жыць адпаведным чынам.

Гэтыя ж вучні сёння могуць стаць сведкамі й для нас, таму што іх дасвядчэнне Езуса з’яўляецца чалавечым, якое пранікае праз іх вочы і вушы. Пётр піша: “будучы відавочцамі (...) мы чулі гэты голас” (в. 18).

Каб нечаму навучыцца, нам трэба давяраць вопыту іншых. Таму Пётр запрашае нас даверыцца ягонаму вопыту, не сцвярджаючы, што ён бясспрэчны. Слухаючы Яго, мы можам пазнаць Езуса і даведаемся, што Бог праз Яго ўдзяляе радасць (в. 17). Радасць - гэта знаёмае для нас дасвядчэнне; магчыма, мы гэта чулі і бачылі, альбо, прынамсі, гэтага жадалі. Са свайго боку Езус, які атрымлівае гэтую радасць ад Бога, абяцаў сваім сябрам: “(...) узрадуецца сэрца вашае, і радасці вашай ніхто не адбярэ ў вас” (Яна 16, 22). Радасць становіцца шляхам наперад, арыентацыяй або нават пацвярджэннем таго дасвядчэння, якое мы можам мець з Богам.

Пётр таксама сведчыць аб верагоднасці прароцкіх слоў. Верыць чыімсьці словам можа падавацца наіўным, але гэта элементарны чалавечы досвед, бо ніхто не можа прымусіць нас давяраць. Свабода з’яўляецца варункам сапраўднага даверу, бо такім чынам нараджаюцца і развіваюцца адносіны.

У наш час мы ўвесь час турбуемся пра даставернасць інфармацыі. Інфармацыя распаўсюджваецца хутка. Існуе мноства фальшывых навін, так званых fake news. У гэтае сітуацыі здраджваецца давер, узнікае неспакой, абыякавасць і ўсё, што супрацьстаіць радасці. Жыццё натхнёнае вераю Езуса можа стаць фактам, які трэба апраўдваць або пастаянна выпраўляць, і ўжо тады радасць знікае з гарызонту.

Пётр папярэджвае нас, што ніхто не можа інтэрпрэтаваць прароцтва самастойна (в. 21), што кожнае аб’яўленне паходзіць ад Бога праз Ягоны Дух. Дух, які можа зрабіць з усіх нас прарокаў (пар. Ёэля 3, 1), становіцца для нас гарантыяй гэтае радасці, нават пасярод недаверу й смутку. З гэтага біблейскага тэксту выплывае запрашэнне: варта давяраць іншым асобам ды дзеянням Духа, які чыніць з нас здольнымі ўдзельнічаць у Божае радасці (пар. Лукі 10, 21; Галатаў 5, 22).

 Якую радасць атрымалася мне перажыць цягам апошніх некалькіх дзён? Чаму мяне можа навучыць гэтае дасвядчэнне?

 Што значыць для мяне фраза “мець асабісты стасунак з Богам”?

 Якія ініцыятывы ў маім паўсядзённым жыцці атрымалася б рэалізаваць, каб адважыцца выйсці на шлях даверу?