толькі што мы пакінулі Манада, дзе 2700 маладзёнаў сустрэліся падчас Інданэзійскага Дня Моладзі. Тэматыкаю сустрэчы былі словы "Радасць Евангелля ў плюралістычным грамадстве". Яшчэ будучы на борце самалёту, якім мы ляцелі да Манада, тэматыка сустрэчы ўжо ўсплывала перад нашымі вачыма. Амаль усе пасажыры былі моладдзю, што ляцелі на сустрэчу з розных дыяцэзій і правінцый; гледзячы на іх адзенне, формы турбанаў на галовах, можна было заўважыць усю разнастайнасць. Але колькі было ў іх радасці ды эмоцый, асабліва сярод тых, хто першы раз ляцеў самалётам. Сустрэча ў аэрапорце была цудоўнейшаю. Цягам першых трох дзён маладзёнаў прымалі ў дыяцэзіяльных парафіях. Прымаючая мясцовая моладзь вітала ўдзельнікаў з вялікмі плакатамі, а калі моладзь прыбыла, пачалі танчыць і спяваць песні з правінцый, адкуль паходзілі ўдзельнікі сустрэчы.
Прымаючыя сем’і таксама прыгатавалі для нас праграму: Эўхарыстыя ў парафіях, дзе адбываліся цэнтральныя сустрэчы; вечары з моладдзю з катэдры ды школ, якія рэпетавалі пантаміу, якую збіраліся паказваць; малітва з алюмнамі семінарыяў у год духоўнасці. А прымаючы да ўвагі тое, што нас запрасілі правесці вечаровую малітву, адбылася таксама рэпетыцыя з навучэнцамі ніжэйшае семінарыі, якія гралі на некалькіх музычных інструментах.
Надыйшоў дзень адкрыцця, які стаў сапраўднае падзеяю для горада і наваколля. Інаўгурацыя адбылася на гарадскім стадыёне з удзелам 16 тысяч асобаў, як паведаміла мясцовая газета. Адбылася велізарная працэсія дэлегатаў з 37 дыяцэзій; моладзь танчыла апранутая ў народныя строі - неверагодная разнастайнасць і шчасце ад перабывання разам. На адкрыцці былі прадстаўлены губернатар правінцыі, апостальскі нунцый, а таксама 22 біскупы, якія прагнулі прадэманстраваць блізкасць да маладзёнаў з іх дыяцэзіі.
Парад на адкрыццё, як й вечар культураў апошняга дня, сведчаць аб плюралістычным аспекце інданэзійскага грамадства. Раніцаю адбываліся катэхезы, а другога дня разглядаліся пытанні міласэрнасці і прабачэння. Гэта адбылося ў той дзень, калі мы правялі гадзіну на малітве разам з двума кароткімі ўводзінамі: першая частка была ўступам непасрэдна да малітвы, спеваў і цішыні; другая, прыканцы малітвы, калі адбывалася размова пра міжкультурныя стасункі ды выбачэнне, так неабходныя для сумеснага існавання. Пасля гэтага малітоўнае чуванне было працягнута. Да апоўначы святары, сёстры ды мы, браты, маглі выслухаць усіх тых, хто прагнуў выказаць штосьці асабістае. Пры падтрымцы інструментальнае музыкі з Тэзэ захоўвалася ўражваючая атмасфера малітвы.
Арганізатары падрыхтавалі вялічэзны амфітэатр, але яшчэ два дні перад сустрэчаю не быў завершаны дах, будаўнікі надаль цягалі на падлогу цэмент. Выглядала як цуд: першае раніцы 2700 удзельнікаў прыйшлі на Эўхарыстыю а 7.30, расселіся і былі абароненыя ад дажджу.
Усе тыя, хто быў там цягам тых дзён, жылі сапраўднае Пілігрымкаю Даверу, атрымоўваючы радасць, даючы і дзелячыся ёю.
