TAIZÉМадзіс Овіір нарадзіўся 16 ліпеня 1908 года ў вёсцы Нурту каля Вігала-Кіхельконда ў сціплай сялянскай сям’і. Ён быў дзясятым з 15 дзяцей, якія нарадзіліся ў сям’і Міхкеля і Леено, хоць толькі 11 з іх дажылі да паўналецця.
Мадзіс на працягу чатырох гадоў вучыўся ў школе ў вёсцы Нурту, усяго ў 200 метрах ад яго дома. Затым ён працягнуў навучанне ў сярэдняй школе Велісе, перш чым паступіць у Педагагічнае вучылішча Хаапсалу, дзе навучаўся з 1923 па 1929 год.
З 1929 па 1944 год у розных месцах Мадзіс працаваў дырэктарам школы. У 1930-31 гадах адбываў тэрміновую вайсковую службу. У гэты перыяд ён ажаніўся і заклаў сям’ю (у яго з жонкай народзяцца трое дзяцей), калі палітычная сітуацыя ў Эстоніі набыла больш змрочны абарот.
У 1941 годзе, калі Саветы акупавалі Эстонію, Мадзіс выразна засведчыў супраціў камуністычнага рэжыму, выступаючы з антысавецкімі прамовамі на публіцы. Яго супраціўленне не засталося незаўважаным і ў 1944 г. ва ўзросце 36 гадоў ён быў арыштаваны. Яго зняволелі на шэсць месяцаў, затым асудзілі на 25 гадоў катаргі з дадатковымі 5 гадамі забароны вяртацца дадому пасля вызвалення. У той час у яго ўжо была жонка і трое малых дзяцей.
Мадзіс быў адпраўлены вагонам для быдла на Калыму, у Магадан, на крайні ўсход Сібіры, у рэгіён, вядомы сваімі экстрэмальнымі ўмовамі. Па прыбыцці ў ГУЛАГ яму быў прысвоены нумар К699, літара «К» – катаржанін (прымусовая праца). З таго часу ў лагеры яго звалі выключна нумарам. Узімку тэмпература на Калыме апускалася ніжэй за -50°C, а зняволеныя былі вымушаныя працаваць на залатых капальнях у жорсткіх умовах. Каб выжыць, яны рызыкавалі жыццём, кантрабандай перавозячы залатыя зярняткі, каб абменьваць іх на ежу.
Першыя шэсць гадоў сувязь са знешнім светам была цалкам спыненая. У 1947 г. абмежаванні крыху змякчыліся, а зняволеным было дазволена адпраўляць і атрымліваць лісты і пасылкі. У сваіх успамінах Мадзіс пісаў: «Калі пасылкі былі дазволеныя, я іх атрымаў. У іх былі растопленае сала з цыбуляй, сухары, канцылярскія тавары і маркі. У адным з пакетаў быў цёплы швэдар, які я насіў так часта, у выніку чаго ад яго засталіся толькі анучы. Як цудоўна было яго мець у мароз у -40, -50 градусаў. У адным пакунку быў нават Новы Запавет, але ахоўнікі яго выкінулі, сказаўшы, што ён «не для вас». Аднак яны дазволілі захаваць зборнік рэлігійных песень, бо не разумелі іх сэнсу».
Разважаючы пра час, праведзены ў працоўных лагерах, Мадзіс параўнаў яго з біблейскім рабствам ізраільцян у Егіпце, адзначыўшы: «Ізраільцяне шмат працавалі, але прынамсі фараоны давалі ім прыстойную ежу. Калі Майсей вывеў іх, яны скардзіліся, кажучы: Навошта ты прывёў нас галадаць на пустыні? Вярні нас да гаршкоў у Егіпце. Фараоны Егіпта былі мудрэйшыя за савецкіх кіраўнікоў».
Смерць Сталіна ў 1953 годзе паклала пачатак пераменам. У 1956 годзе, пасля 12 гадоў ГУЛАГу, Мадзіс вярнуўся ва ўжо савецкую Эстонію. Свой час на Калыме ён з гумарам называў «Палітычнай Акадэміяй навук імя Сталіна-Берыі» і з гонарам заяўляў, што скончыў яе «з адзнакай». Сімвалічна, што ён кінуў паліць 5 сакавіка 1953 года, у дзень смерці Сталіна. Вярнуўшыся, Мадзіс прысвяціў сваё жыццё служэнню іншым, распаўсюджванню Евангелля прабачэння, міру і ўваскрасення Хрыста.
Тым не менш, пачуццё гумару Мадзіса засталося нязменным, нават пасля выпрабаванняў, якія ён перажыў. Па вяртанні з Сібіры ён уз’ядноўваецца са сваёй сям’ёй асабліва запамінальным і жартаўлівым чынам. Калі ён прыйшоў да дому сваёй старэйшай дачкі Марэ, дык замест таго, каб пагрукаць у дзверы, залез праз вакно, схаваўся ў шафу і, па вяртанні дачкі, пачаў мяўкаць, як кот. Гэта быў першы раз, калі ягоная дачка ўбачыла яго пасля больш чым дзясяцігоддзя разлукі, і, нягледзячы на ўсе гады расстання, ён сустрэў яе з бадзёрасцю, якая дапамагла яму перажыць нягоды ГУЛАГу. Гэта была радасная і глыбока хвалюючая сустрэча, напоўненая смехам, сведчанне ўстойлівасці і трывалай цеплыні.
Калі яму прапаноўвалі амністыю, Мадзіс адмовіўся, сказаўшы: «Нельга трапіць пад амністыю за тое, у чым вы ніколі не былі вінаватыя».
У 1956-1957 гадах Мадзіс аднавіў тэалагічную вучобу і працаваў разам са сваім братам у будаўнічай кампаніі. Нягледзячы на тое, што ў савецкі перыяд тэалагічнае навучанне ў дзяржаўных універсітэтах не было дазволена, яно магло праводзіцца пад царкоўным патранатам. Скончыў навучанне і 26 снежня 1958 г. быў ардынаваны настаяцелем у Домскім саборы ў Таліне.
Першым парафіяльным прызначэннем Мадзіса была кірха Нымме Раху (эст. Nõmme Rahu), дзе ён служыў на выпрабавальным тэрміне тры гады. Узгадваючы гэты перыяд, ён заўважаў: «Я лічу шчасцем быць прызначаным у Нымме. Я зразумеў каштоўнасць сяброўства, малітвы і адчуў сябе па-сапраўднаму жаданым. Гэта быў час, які прымусіў мяне ўзрасці як духоўна, так і музычна, бо я граў на кантрабасе ў царкоўным аркестры».
У 1960 годзе Мадзіс быў прызначаны ў збор Віру-Яагупі. Спачатку ён думаў, што не застанецца надоўга, але ў рэшце рэшт праслужыў абшчыне 34 гады. Штонядзелю ён цэлебраваў літургію а 11:30 раніцы, старанна дапасоўваючы малітву да прыбыцця штотыднёвага аўтобуса, які прывозіў парафіянаў. Яго пропаведзі былі скрупулёзна падрыхтаваны і напісаны ад рукі. За гэтыя гады ён сабраў каля 40 тамоў гэтых рукапісных казанняў.
Мары-Ан памятае, як бацька канфірмаваў яе ў 1984 годзе, калі яна была адзіным дзіцем у яго класе, дзе падрыхтоўвалі да канфірмацыі. Савецкі рэжым забараніў заняткі па катэхізісе і моладзевыя мерапрыемствы, у тым ліку нядзельную школу і падрыхтоўку да канфірмацыі, таму канфірмацыя Мадзісам уласнай дачкі была сама па сабе актам маўклівага супраціву. Паводле савецкага заканадаўства, аб любой незаконнай рэлігійнай дзейнасці трэба было даносіць, але Мадзіс ніколі не выконваў гэтых абмежаванняў.
У тыя часы на Каляды савецкія ўлады часта кіравалі ў храмы настаўнікаў, кажучы ім занатоўваць імёны дзяцей, якія прысутнічаюць на святкаванні. Яны павінны былі паведамляць пра гэтыя імёны ўладам, якія ўважліва сачылі за ўдзелам у рэлігійнай дзейнасці, асабліва з боку моладзі. Такая форма нагляду была пастаянным напамінам пра ціск, які аказваўся на рэлігійных лідэраў ды іх абшчыны.
Пад выглядам збору фальклору для Тартускай культурнай кансерваторыі Мадзіс наведваў сем’і, прапаноўваючы ім не толькі зносіны, але і духоўнае кіраўніцтва. Больш за 6000 старонак фальклору, у тым ліку песень і апавяданняў, ён адправіў у Эстонскі літаратурны музей, што сведчыць аб яго прагненні захоўваць веру і культуру. Яго калекцыя знаходзіцца ў архіве пад назвай Madis Oviir Rahvaluule.
У 1980-х гадах Мадзіс пачаў пісаць больш, хоць тады ў яго не было асаблівай надзеі, каб публікавацца. Пісьменніцтва было асабістай неабходнасцю, спосабам вылечыцца ад цяжкіх выпрабаванняў. Ён разважаў: «Паміж гісторыяй і сённяшнім днём ёсць мост. Калі рамантуецца адзін канец моста, нельга забываць і пра другі. Я лічу, што многае з таго, што я напісаў, падтрымлівае гэты іншы канец моста».
Мадзіс заставаўся актыўным у сваёй паслузе і працягваў служыць сваёй суполцы да самага канца жыцця, заўсёды ўвасабляючы надзею, веру і ўстойлівасць, якія правялі яго праз самыя змрочныя часы.
