Als het gedaan lijkt te zijn met Jona, wordt hij gered door een ‘grote vis’, een monster dat gewoonlijk een symbool is voor de dood. Wij weten niet wat voor vis het is. Hij dient als gelijkenis: God kan zelfs gebruik maken van negatieve krachten om te redden. Dit monster wordt een huisdier in Gods tuin!

Wat ervaart Jona in de buik van de vis? Hij gaat door een doodservaring. Deze ervaring van diepe eenzaamheid is precies het tegenovergestelde van de mooiste ervaring die je kunt hebben in de tempel (v. 5): de ervaring van Gods aanwezigheid.

Bevestigt Jona’s gebed dat ‘nood leert bidden’? Het is waar dat je in de bijbel veel gebeden vindt van mensen die extreme ervaringen doormaken. De bijbel zegt ons echter dat je leert bidden ‘in Gods huis’, opdat zo’n gebed je vervolgens kan begeleiden tot in het hart van je leven, en zelfs, zoals bij Jona, in de diepte van de zee.

‘In mijn nood roep ik de Heer aan, en Hij heeft mij geantwoord. Ik schreeuw, U luistert naar mijn stem!’ (v. 3) God reageert onmiddellijk. Het gaat zo snel dat je kunt denken dat het gebed zelf Gods antwoord is. God toont zichzelf in de schreeuw van het gebed, Hij is met ons in de diepte. Hij maakt zich dit gebed eigen. Daar is zijn plaats, zijn aanwezigheid bij ons. Petrus begint te zinken als hij over de zee naar Jezus loopt. Zodra hij echter schreeuwt, is Jezus’ hand er al (Mt 14,30-31).

Pas vanaf vers 4 wordt in Jona’s gebed het leed concreet beschreven. Alsof het leed pas goed begrepen kan worden, als we weten dat we niet alleen zijn, maar dat de Heer met ons is. Dan kunnen we het leed pas het hoofd bieden, het onder woorden brengen, het toevertrouwen. En het feit alleen al dat we het kunnen uitdrukken, dat we het uit kunnen schreeuwen naar de Heer, is reeds een verhoring van het gebed.

Welke gebedsvormen helpen me het meest om me uit te drukken, om naar buiten te laten komen wat ik van binnen vasthoud?