Jezus begreep dat zijn leerlingen hem iets wilden vragen. Hij zei: ‘Proberen jullie te begrijpen wat ik bedoelde met “Nog een korte tijd en jullie zien me niet meer, maar kort daarna zien jullie me terug”? Waarachtig, ik verzeker jullie: je zult huilen en weeklagen, terwijl de wereld blij zal zijn. Je zult bedroefd zijn, maar je verdriet zal in vreugde veranderen. Ook een vrouw die baart heeft het zwaar als haar tijd gekomen is, maar wanneer haar kind geboren is, herinnert ze zich de pijn niet meer, omdat ze blij is dat er een mens ter wereld is gekomen. Jullie hebben nu verdriet, maar ik zal jullie terugzien, en dan zul je blij zijn, en niemand zal je je vreugde afnemen. (Johannes 16:19-22)

Voor Jezus’ vrienden was de tijd die zij met Hem doorbrachten een feest. Jezus zelf wilde het zo. Hij had hun immers al vanaf het begin gezegd: “Bruiloftsgasten kunnen toch niet treuren zolang de bruidegom bij hen is?” (Matteüs 9:15). De tocht met Jezus door de dorpen en steden van Galilea, betekende een reis van het ene feest naar het andere.

Maar Jezus deed ook al vanaf het begin uitspraken die geen van zijn leerlingen toen nog kon begrijpen: “Er komt een dag dat de bruidegom bij hen wordt weggehaald”. Dat betekent het einde van het feest. Op de avond vóór zijn dood zegt Jezus het onomwonden: “Nog een korte tijd en jullie zien mij niet meer”. Jezus weet dat Hij zal sterven. En Hij weet ook hoe moeilijk dat zal zijn voor zijn vrienden. “Waarachtig, ik verzeker jullie: je zult huilen en weeklagen”.

Maar er is iets dat boven dit verdriet uitstijgt: “Nog een korte tijd en jullie zien me niet meer, maar kort daarna zien jullie me terug”. Als Hij sterft, gaat Jezus van hen weg. Maar Hij komt ook terug uit de dood, en dan zullen zijn vrienden Hem weerzien: Maria Magdalena het eerst en daarna Petrus en Johannes en vele anderen.

De christelijke vreugde is een paasvreugde, die niet wordt uitgewist door lijden en dood, door de afwezigheid van de Bruidegom, de afwezigheid van God. Jezus heeft het gezegd: “Je zult bedroefd zijn, maar je verdriet zal in vreugde veranderen”.

De christelijke vreugde is een paasvreugde, die niet het tegenovergestelde van verdriet betekent. De vreugde van Pasen woont ook in ons lijden, onze pijn en ons verdriet en vormt die om van binnenuit. “Je verdriet zal in vreugde veranderen.” Deze vreugde wist het lijden en verdriet niet uit, maar vormt ze om. Ook als onze pijn niet altijd in vreugde verandert, wordt zij toch bewoond en verlicht door die vreugde.

Verdriet en vreugde kunnen zich met elkaar vermengen, zoals in de herfst op de heuvel van Taizé de mist en het licht zich met elkaar vermengen.

De apostel Paulus zegt ons: “Wees blij met wie zich verblijdt, heb verdriet met wie verdriet heeft” (Romeinen 12:15). Hoe kunnen we dat doen als we tegelijkertijd mensen om ons heen hebben die blij zijn en anderen die treuren? We kunnen deze opdracht alleen maar vervullen als we tegelijkertijd zingen en huilen.

Er bestaat zoiets als een vreugdevolle droefheid. Er bestaat echter ook een triomfantelijke manier van blij zijn, die degenen die huilen alleen nog maar verdrietiger maakt. De Paasvreugde is wijd genoeg om ook verdriet en pijn te kunnen bevatten. Zij huilt en verheugt zich tegelijkertijd. Zij doet een glimlach oplichten op de gezichten van wie ongelukkig zijn.

Zoals de geboorte van een kind pijn met zich meebrengt, zo wordt ook de Paasvreugde geboren uit lijden en verdriet. Jezus zegt: “Ook een vrouw die baart heeft het zwaar als haar tijd gekomen is, maar wanneer haar kind geboren is, herinnert ze zich de pijn niet meer, omdat ze blij is dat er een mens ter wereld is gekomen." Over deze vreugde, die uit pijn geboren wordt, zegt Jezus: “Niemand zal je je vreugde afnemen.”

In de Regel van Taizé schreef frère Roger lang geleden: “Wees niet bang om te delen in de beproevingen van anderen, wees niet bang voor het lijden, want het is vaak in het diepste van de afgrond, dat ons de de volmaakte vreugde wordt gegeven van gemeenschap in en met Christus.”

 Hoe kan vreugde bijdragen tot een nieuwe solidariteit?

 Hoe kunnen wij blij zijn met wie zich verblijden en verdriet hebben met wie verdriet heeft?

 Hoe kunnen wij elkaar helpen om de vreugde telkens opnieuw geboren te laten worden, zelfs in het hart van onze pijn en ons verdriet?