Daarna stelde de Heer tweeënzeventig anderen aan, die hij twee aan twee voor zich uit zond naar iedere stad en plaats waar hij van plan was heen te gaan. Hij zei tegen hen: ‘De oogst is groot, maar arbeiders zijn er weinig; vraag dus de eigenaar van de oogst of hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen. Ga op weg, en bedenk wel: ik zend jullie als lammeren onder de wolven. Neem geen geldbuidel, geen reistas en geen sandalen mee, en groet onderweg niemand. Als jullie een huis binnengaan, zeg dan eerst: “Vrede voor dit huis!” Als er een vredelievend mens woont, zal jullie vrede met hem zijn; zo niet, dan zal die vrede bij je terugkeren. Blijf in dat huis, en eet en drink wat men je aanbiedt, want de arbeider is zijn loon waard. Ga niet van het ene huis naar het andere. En als jullie een stad binnengaan en daar welkom zijn, eet dan wat je wordt voorgezet, genees de zieken die er zijn en zeg tegen hen: “Het koninkrijk van God heeft jullie bereikt.” Maar als jullie een stad binnengaan waar je niet welkom bent, trek dan door de straten en zeg: “Zelfs het stof van uw stad dat aan onze voeten kleeft, vegen we van ons af als aanklacht tegen u; maar bedenk wel: het koninkrijk van God is nabij!”’

Als de oogst groot is, maar er weinig arbeiders zijn, lijkt het niet erg logisch om twee mensen tegelijkertijd naar dezelfde plaats te sturen en dezelfde plaats ook nog eens twee keer te bezoeken. Je zou zeggen dat human resources en reisschema’s wel wat beter en efficiënter zouden kunnen worden georganiseerd. Maar dat is niet hoe Gods logica werkt. Deze tekst over de leerlingen die worden uitgezonden, werpt in een aantal opzichten licht op de manier waarop God dingen doet, en zet ons aan het denken.

Ten eerste is er geen sprake van een gebrek van efficiëntie vanuit Jezus, maar is het een bewuste keuze die hij maakt om de discipelen twee aan twee uit te zenden. Jezus dienen doe je niet alleen. De discipelen reizen samen, ze moeten elkaar vertrouwen, met elkaar in gesprek, elkaar proberen te begrijpen en elkaar steunen. Het zijn niet per se de beste vrienden. En ze zijn het ook niet per se over alles met elkaar eens. Het is Jezus die hen samenbrengt omdat hij hen nodig heeft. Bovendien zijn de discipelen afhankelijk van de mensen naar wie ze uitgezonden worden. Deze afhankelijkheid is echter niet iets negatiefs. Een leven in geloof zorgt ervoor dat we in relatie met de ander komen te staan. De discipelen nemen niets mee voor onderweg; ze moeten zich laten verwelkomen door de mensen die ze tegenkomen en eten wat ze voorgezet krijgen. Ze zijn niet zelfvoorzienend. Samen optrekken, verwelkomd worden en gastvrijheid zijn onlosmakelijk verbonden met een leven van geloof.

Ten tweede gaan de discipelen niet op reis vanwege een persoonlijk project. Jezus zegt: “Ga op weg. Ik zend jullie...”. Ze worden gezonden door Jezus en in zijn naam. De bron van deze uitzending is gelegen in zijn relatie met een ieder die hij uitzendt. De discipelen van hun kant zeggen ‘ja’ tegen een roeping die hen vooraf gaat, zonder te weten waar dit hen zal brengen. Het is door het vertrouwen in Jezus dat ze op weg gaan: een verlangen om zijn leven, zijn missie te delen. Daarbij is hun hoop wellicht dat dit zin en richting geeft aan hun leven. Uitgezonden worden betekent dat je soms je eigen ideeën opzij moet zetten zodat je deel uit kunt gaan maken van iets groters, iets wat je niet helemaal begrijpt, maar waardoor je leert om te vertrouwen en jezelf niet langer als het middelpunt te zien. Het is echt een innerlijke reis!

Ten derde stuurt Jezus zijn discipelen naar de plaats waar hij zelf naartoe zal gaan. Is het daarmee niet onnodig of overbodig voor de discipelen om voor hem uit te gaan? Nee, absoluut niet! De discipelen worden uitgezonden om vrede te brengen en zieken te genezen. Menselijk gesproken lijkt dat eigenlijk een mission impossible. Het is de missie van Jezus zelf, de boodschapper van God, die de bron is van leven, vrede en genezing. Maar Jezus maakt de discipelen deelgenoot van zijn eigen missie: waar de discipelen zijn, daar is Jezus. Hij kiest ervoor om het niet alleen te doen, maar om op anderen te vertrouwen. Dit betekent dat als we uit naam van iemand anders worden uitgezonden, dat niet iets passiefs is. Als je wordt uitgezonden mag dat nooit een excuus zijn voor luiheid, broddelwerk of weglopen van je verantwoordelijkheid. Om zijn missie te volbrengen, heeft Jezus het nodig dat we accepteren of er zelfs voor kiezen dat we worden betrokken bij zijn missie, en onze capaciteiten, onze talenten inzetten.

Wat onze situatie of onze weg in het geloof ook moge zijn, we zijn allemaal door Christus gezonden om het ons geschonken leven ten volle te leven. Geloof brengt ons in gemeenschap met Christus en met de ander. Geloof brengt ons in beweging en brengt ons soms op een onverwachte weg. Geloof zorgt ervoor dat we op weg gaan om te getuigen van wat ons leven geeft en om dat te delen met anderen. Door onszelf iedere keer weer te binnen te brengen dat we gezonden zijn en dat we op weg zijn samen met Christus en anderen, kunnen we ’thuiskomen’ bij Jezus en bij de christelijke en menselijke gemeenschap.

 Heb je ooit wel eens vrede gebracht in een moeilijke situatie? Wat helpt je om te geloven dat Jezus zelf in die situatie aanwezig is?
 Hoe passen ‘gezonden zijn’ en keuzes moeten maken in het leven bij elkaar?

Deze meditatie werd voor het eerst gegeven tijdens de week voor 18-35-jarigen in Taizé in augustus 2024