Jezus zei: “Niemand verstelt een oude mantel met een lap die nog niet gekrompen is, want dan trekt de nieuwe lap de oude stof kapot en wordt de scheur nog groter. Niemand giet jonge wijn in oude leren zakken, want dan scheuren ze open en gaat de wijn verloren, net als de zakken zelf. Jonge wijn hoort in nieuwe zakken.”

In onze wereld is het makkelijk om je onder druk gezet te voelen om alle nieuwe gadgets aan te schaffen: ze zijn vaak sneller, hebben meer functies en zien er gewoon mooier uit. Tegelijkertijd is er een sterke hang naar het verleden, toen ‘alles beter was’.

De bijbel lijkt soms een tegenstrijdige boodschap te hebben. Zo staat bijvoorbeeld bij de profeet Jeremia, hoofdstuk 6 vers 16, dat God tegen ons zegt: “Ga op de kruispunten staan, denk na, kijk naar de oude wegen.” Maar in hoofdstuk 31, vers 31, zegt God tegelijkertijd dat Hij “met het volk van Israël en het volk van Juda een nieuw verbond sluit.”

Deze spanning tussen het oude en het nieuwe lijkt iets universeels en bestond dus ook al in Jezus’ tijd. Misschien is dit nog wel het meest duidelijk in Jezus zelf: hij is de vervulling van oude profetieën, maar op een heel nieuwe en onverwachte manier.

In de bovenstaande tekst wordt Jezus met de volgende vraag geconfronteerd: moeten de aanhangers van zijn leer (die zo geheel nieuw is) nu de Joodse rituelen en tradities opgeven? Net zoals zo vaak geeft Jezus niet rechtstreeks antwoord op de vraag, maar geeft hij in plaats daarvan aan waar het echt om draait. Voor hem hebben zowel het nieuwe als het oude hun plaats, zolang we het uiteindelijke doel van elke geloofsdaad niet uit het oog verliezen: God eer brengen.

 Hoe zorg jij voor een goede balans tussen het verlangen naar nieuwe dingen en ideeën enerzijds en respect voor de traditie en het verleden anderzijds?
 Hoe kun je ervoor zorgen dat alles wat je doet, of dit nu geworteld is in traditie of juist iets nieuws betekent, uiteindelijk eer brengt aan God?