Aan het eind van die dag, toen het avond was geworden, zei hij [Jezus] tegen hen: “Laten we het meer oversteken”. Ze stuurden de menigte weg en namen hem mee in de boot waarin hij al zat, en voeren samen met andere boten het meer op. Er stak een hevige storm op en de golven beukten tegen de boot, zodat die vol water kwam te staan. Maar hij lag achter in de boot op een kussen te slapen. Ze maakten hem wakker en zeiden: “Meester, kan het u niet schelen dat we vergaan?” Toen hij wakker geworden was, sprak hij de wind bestraffend toe en zei tegen het meer: “Zwijg! Wees stil!” De wind ging liggen en het meer kwam helemaal tot rust.. Hij zei tegen hen: "Waarom hebben jullie zo weinig moed? Geloven jullie nog steeds niet?" Ze werden bevangen door grote schrik en zeiden tegen elkaar: “Wie is hij toch, dat zelfs de wind en het meer hem gehoorzamen?”

We kunnen ons allemaal wel voorstellen hoe het is voor de leerlingen als de storm over hen heen komt en hoezeer zij verlangen naar vrede. Want kent het leven van ieder van ons geen bedreigingen? Maar aan de andere kant: hebben we niet allemaal ooit een onverwachte vrede ervaren, die vaak even plotseling kwam als de storm? Als we denken aan de stormen die ons in het leven zijn overkomen, maar tegelijkertijd aan de handvatten en ervaringen die we hadden terwijl we heel bang waren.

Deze tekst over de storm die kalmeerde, vertelt ons oneindig veel meer dan ik kan zeggen. En precies zoals een meer in een onweersbui, zal het verhaal iedere keer andere beelden en betekenissen oproepen als we het lezen. Ik wil drie dingen hierover zeggen, vooral voor iedereen die zich op de drempel van een nieuwe levensfase bevindt.

Allereerst is het in dit fragment uit het leven van Christus belangrijk om te beseffen dat Jezus afhankelijk is van de mensen die met hem optrekken - zijn reisgenoten; deze afhankelijkheid stelt hem in staat om rustig de oversteek van het meer te trotseren. Het begint dus bij vertrouwen. We zouden zelfs kunnen stellen dat we allemaal voortkomen uit deze basis van vertrouwen. Jezus heeft a priori vertrouwen in wat we kunnen.. En dat hebben wij ook. We vertrouwen op het vermogen van een ieder van jullie. We beginnen rustig aan elke nieuwe overtocht, want jullie zijn onze reisgenoten, we zijn niet alleen aan boord, en ieder van jullie is belangrijk voor het leven en de leefbaarheid op het schip waarop we allemaal samen inschepen. Niemand van ons hoeft zich in zijn eentje zorgen te maken over het schip. We zijn met velen: onze verschillen zorgen ervoor dat we elkaar aanvullen - als we vermoeid raken worden we gedragen door de energie van de ander en andersom.

We worden dus gedragen door Gods vertrouwen die daaraan ten grondslag ligt, die de bron is van ons onderlinge vertrouwen. Zelfs in de storm! Want de storm gaat komen, maar het is niet de storm die Jezus’ slaap verstoort. Als hij blijft slapen is dat niet omdat hij zorgeloos of onwetend is, maar omdat hij vertrouwen heeft. Vertrouwen in wat wij kunnen, ons vermogen om te handelen en te reageren. Onthoud altijd: iemand heeft vertrouwen in jouw vermogen om oplossingen te vinden voor de problemen die je zeker gaat tegenkomen, om de stormen die voor je liggen levend en ongeschonden te doorstaan.

En het derde en laatste punt: wij zijn het die Jezus wakker maken. Het is omdat wij roepen. En hij reageert. Als we bang zijn, ja, dan komt hij. Het is niet de storm die hij belangrijk vindt, maar onze emoties, onze angsten, onze vrees. De tekst lijkt ook een verwijt te suggereren: dat Jezus teleurgesteld is: "Waarom hebben jullie zo weinig moed? Geloven jullie nog steeds niet?" Maar stel je eens voor dat hij dit zegt met de glimlach van een vriend die je vertrouwt. Een vriend die weet dat we vaak even herinnerd moeten worden, een geruststelling, het woord van iemand anders die gelooft dat we door deze storm heen komen, ook wanneer je daar zelf aan twijfelt.

Nee Heer, we geloven nog steeds niet. We zitten nog steeds middenin het proces van gaan geloven en we zullen het geloof nooit in onze zak hebben. We hebben Uw woord nodig om ons weer op de juiste weg te zetten. We hebben onze reisgenoten nodig als onze kracht en ons geloof het af laten weten. We hebben het baken van uw vertrouwen nodig en we moeten bakens van vertrouwen voor elkaar zijn. Vandaag wil ik, terwijl we hier allemaal samen zijn, in overstaan van de bemanning die jullie vormen, in de naam van Christus zeggen dat ik vertrouwen heb. Wanneer mijn vertrouwen zal wankelen, zal een van jullie het baken van dit Woord voor mij zijn. En wanneer de storm te hevig wordt en we allemaal bang zijn, zal de meest trouwe reisgenoot, die ook degene is met het grootste vertrouwen, wakker worden, zichzelf bekendmaken en naar ons glimlachen.

 Heeft het vertrouwen dat je op enig moment werd geschonken in je leven je ooit geholpen om een storm te doorstaan?
 Hoe zou je zelf ook zo’n baken van vertrouwen kunnen zijn?

Overweging door Marion Muller Colard